ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΔΥΣΣΕΩΣ – ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ

Όταν με πήρε τηλέφωνο η μάνα μου, ο παππούς είχε κιόλας φύγει. Δεν τον προλάβαινα πια. Κοίταξα απ’ το παράθυρο τον ουρανό. Τα σύννεφα μαζεύονταν με μια ασυνήθιστη σπουδή… Όταν ξεκίνησα τ’ αμάξι, βαριές σταγόνες πάσκιζαν να μου τρυπήσουν το παρμπρίζ.

Μας το ψιθύρισαν στην κλινική το ραντεβού. Κάπου εκεί ξημέρωμα τον άκουσαν στον ύπνο του να την φωνάζει. Είχε από χρόνια πριν φορέσει τ’ άσπρο της το νυφικό η γιαγιά και τον περίμενε. Ξύπνησε ήρεμος κι απλά τους είπε «φεύγω». Κι έφυγε πριν τον πιάσει η βροχή, πριν του μουσκέψει τ’ ατσαλάκωτο γαμπριάτικο κουστούμι.

Ολόκληρο το κείμενο…

Cuando me llamó mi madre, mi abuelo ya se había ido. Ya no podría alcanzarlo. Miré el cielo a través de la ventana. Las nubes se acumulaban con una prisa inusual… Al arrancar el coche, gruesas gotas intentaban perforar mi parabrisas.

Nos susurraron la cita en la clínica. En algún momento antes del amanecer, lo escucharon llamarla en su sueño. Hacía años que mi abuela había vestido su blanco vestido de novia y lo estaba esperando. Despertó tranquilo y simplemente les dijo “me voy”. Y se fue antes de que la lluvia pudiera mojar su impecable traje de novio.

Texto completo…