Ο Κωνσταντίνος Οδυσσέως είναι γενικός διευθυντής του ΑΝΤΕΝΝΑ (Κύπρου), σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας.
Περισσότερα…
Ο Κωνσταντίνος Οδυσσέως μιλά με τη Μικαέλα Κωνσταντίνου για τη ζωή του, από την ταραγμένη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα. Για τα παιδικά και νεανικά του χρόνια, το γάμο και την οικογένειά του, για την καριέρα του αρχικά ως εκπαιδευτικός και μετά ως γενικός διεύθυντής του SIGMA και του ΑΝΤ1. Παράλληλα αναφέρεται και στις πολιτικές καταστάσεις της κάθε εποχής, κατά τις οποίες ανάξιοι έσυραν τον καταπροδομένο κυπριακό λαό σε περιπέτειες που τις πλήρωσε με ιδρώτα, δάκρυα και αίμα.
Ήταν φυσικό να γίνουν και κάποια λάθη, λένε τα κόμματα για να δικαιολογήσουν τις δυσλειτουργίες και κυρίως την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος στον ούτω καλούμενο «εκσυγχρονισμό» της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ναι, ήταν φυσικό να γίνουν ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ λάθη, όχι ΑΦΥΣΙΚΑ λάθη. Την ωραία δικαιολογία ότι «είναι φυσικό να γίνουν και λάθη» την είχαν έτοιμη από πριν, για…
Αερόσακοι TAKATA. Επικίνδυνοι! Ευθύνονται αποδεδειγμένα για το θάνατο ενός νέου ανθρώπου πέρσι, για την παραμόρφωση στο πρόσωπο ενός άλλου νέα κι είναι επίσης ύποπτοι για το θάνατο άλλης μιας νεαρής κοπέλας πριν μερικές εβδομάδες. Όλα αυτά τα δικά μας παιδιά χτυπήθηκαν από σφαιρίδια του συγκεκριμένου αερόσακου την ώρα του ατυχήματος. Αν δεν φοράς τη ζώνη…
Όταν του απορρίπτει τις προσφυγές το Ανώτατο Δικαστήριο. Σήμερα ο Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την αναφορά του Προέδρου της Δημοκρατίας εναντίον του νόμου για το πόθεν έσχες των Γενικού και Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα. Επίσης σήμερα απέρριψε άλλη μια αναφορά του Προέδρου και έκανε αποδεκτή μια τρίτη. Δύο στις τρεις έφαγαν χι. Γεγονός παραμένει μέχρι στιγμής ότι…
Τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής της δεν μπορούσε πια να περπατήσει. Έμεινε καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Μα το μυαλό της είχε μια απίστευτη διαύγεια μέχρι και την τελευταία ημέρα της ζωής της. Όταν ήμουν παιδί, περνούσα πολλές ώρες μαζί της, μου είχε και της είχα αδυναμία. Ίσως γι’ αυτό το λόγο έρχεται ακόμη μέχρι σήμερα συχνά στα όνειρά μου, έτσι όπως ήταν τότε, στις πρώτες μου αναμνήσεις, όρθια, δυνατή, γεμάτη ζωή, σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα.
Όταν με πήρε τηλέφωνο η μάνα μου, ο παππούς είχε κιόλας φύγει. Δεν τον προλάβαινα πια. Κοίταξα απ’ το παράθυρο τον ουρανό. Τα σύννεφα μαζεύονταν με μια ασυνήθιστη σπουδή… Όταν ξεκίνησα τ’ αμάξι, βαριές σταγόνες πάσκιζαν να μου τρυπήσουν το παρμπρίζ.
Μας το ψιθύρισαν στην κλινική το ραντεβού. Κάπου εκεί ξημέρωμα τον άκουσαν στον ύπνο του να την φωνάζει. Είχε από χρόνια πριν φορέσει τ’ άσπρο της το νυφικό η γιαγιά και τον περίμενε. Ξύπνησε ήρεμος κι απλά τους είπε «φεύγω». Κι έφυγε πριν τον πιάσει η βροχή, πριν του μουσκέψει τ’ ατσαλάκωτο γαμπριάτικο κουστούμι.
Cuando me llamó mi madre, mi abuelo ya se había ido. Ya no podría alcanzarlo. Miré el cielo a través de la ventana. Las nubes se acumulaban con una prisa inusual… Al arrancar el coche, gruesas gotas intentaban perforar mi parabrisas.
Nos susurraron la cita en la clínica. En algún momento antes del amanecer, lo escucharon llamarla en su sueño. Hacía años que mi abuela había vestido su blanco vestido de novia y lo estaba esperando. Despertó tranquilo y simplemente les dijo “me voy”. Y se fue antes de que la lluvia pudiera mojar su impecable traje de novio.
Τον τελευταίο καιρό σε είδα πολλές φορές να κάθεσαι μόνος σου στη θάλασσα. Άλλοτε διαβάζοντας ένα βιβλίο κι άλλοτε ατενίζοντας το απέραντο γαλάζιο ως την άκρη του ουρανού. Πάντα σου έδινε δύναμη η θάλασσα, γι’ αυτό την αγαπούσες. Αυτή η καθαρή, η διάφανη θάλασσα του τόπου μας αντανακλούσε μέσα στην ψυχή σου το ήρεμο βλέμμα του Θεού, που εξάγνιζε την καθαρή σου συνείδηση. Αυτό ακριβώς ήσουν Κωνσταντή. Ένας άνθρωπος με καθαρή ψυχή και καθαρό βλέμμα, μια ήρεμη, θετική δύναμη, που αθόρυβα και ανεπιτήδευτα πέτυχε ό,τι καλύτερο μπορεί να πετύχει ο άνθρωπος στη ζωή του: να είναι γαλήνιος κι ευτυχισμένος, με την οικογένειά του, με τους ανθρώπους που αγαπά, με τον κοινωνικό του περίγυρο. Να είναι ένας άνθρωπος που τον σέβονται και τον εκτιμούν για τις πράξεις και τον χαρακτήρα του. Πάντα ευγνώμων για ό,τι σου δόθηκε στη ζωή και πάντα αισιόδοξος, ιδιαίτερα μπροστά στις δυσκολίες, υπήρξες εσύ ο ίδιος πηγή δύναμης, για τους άλλους. Είμαι σίγουρος ότι αυτές οι σκέψεις έτσι, καθώς κοιτούσες τη θάλασσα, γλύκαιναν την ψυχή σου. «Η ζωή είναι όμορφη», μάς είπες μόλις πριν από λίγες μέρες, έτσι όπως… Ολόκληρο το άρθρο…
«Φύλαξε το κλειδί. Είναι του σπιτιού. Όταν θα πας, ν’ ανοίξεις. Σε τόπο φύλαξέ το σίγουρο και κάπου- κάπου να το καθαρίζεις. Δεν πρέπει να σκουριάσει. Να’ ναι έτοιμο, μόλις σας πούνε να γυρίσετε… Έχω κλειδώσει δυο φορές την ξώπορτα. Πρέπει να την τραβήξεις προς τα έξω, μην ξεχάσεις… Εγώ δε θα γυρίσω, όπως το λογάριαζα. Εσύ θα πας. Θα ξαναδείς το περιβόλι και την καρυδιά που φύτεψα… Πρόσεχε το κλειδί. Η αυλή μας θα μοσκομυρίζει γιασεμιά. Το κλήμα θα’ χει σίγουρα καρπό… Μόνο που χρόνια τώρα έμεινε ακλάδευτο. Όταν θα πας, να φέρεις το Μηνά να το κλαδέψει. Και μην ξεχάσεις τα βασιλικά στη γλάστρα. Θα’ ναι όμορφα, Χαρά Θεού, μες στην αυλή μας. Μην κλαις. Μονάχα το κλειδί να το φυλάξεις καλά. Ξέρεις τι δυσκολία θα’ χεις, αν το χάσεις; Πού να’ βρεις μάστορη να σου αλλάξει κλειδαριά, όταν στην Πόλη θα γυρίσεις».
Κλαίρη Αγγελίδου