Ο ληστής μπήκε σήμερα στο Βαρώσι. Αλλά ο ληστής αφέθηκε να μπει. Χρόνια προετοίμαζε το γιουρούσι, με τη βοήθεια εκείνων που εξαπάτησαν τον κυπριακό ελληνισμό πουλώντας του ψευδοπατριωτικά φούμαρα.
Το Βαρώσι του το έδωσε του ληστή το βρόμικο ελληνοκυπριακό κατεστημένο, τα 6-7 τζάκια που έστησαν το διεφθαρμένο σύστημα νομής της εξουσίας και του δημοσίου χρήματος και κυβερνούν την Κύπρο, σαν βαθύ κράτος πίσω από κάθε κυβέρνηση, από το 1960.
Το 1978, όταν ακόμα η Αμμόχωστος ήταν όπως την άφησαν οι κάτοικοί της, προτάθηκε από τους Αμερικανούς η άμεση επιστροφή της Αμμοχώστου, με σκοπό να δημιουργηθεί καλό κλίμα για να ξεκινήσουν συνομιλίες για λύση του Κυπριακού. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ γύρευε τότε ένα τρόπο να πεισθεί το αμερικανικό κογκρέσο να άρει το εμπάργκο πώλησης όπλων στην Τουρκία, μια απόφαση που είχε πάρει τιμωρητικά προς την Τουρκία, μετά την εισβολή της στην Κύπρο
Πρόεδρος ήταν τότε ο Σπύρος Κυπριανού, το όνομα του οποίου δόθηκε στις πιο μεγάλες λεωφόρους των κυπριακών πόλεων. Αν ο Κυπριανού αποφάσιζε να κάτσει σε συνομιλίες για λύση, με βάση το σχέδιο λύσης που πρότειναν από κοινού οι ΗΠΑ, η Βρετανία και ο Καναδάς, θα έπρεπε η Τουρκία να παραδώσει αμέσως την περίκλειστη πόλη, ανεξάρτητα αν θα φτάναμε ποτέ σε λύση ή όχι. Δεν ήταν προϋπόθεση η λύση, για να δοθεί το Βαρώσι. Έπρεπε να επιστραφεί έτσι κι αλλιώς.
Έγινε τότε στο ξενοδοχείο “Αστήρ”, στην Ανεξαρτησίας, στη Λεμεσό, σύσκεψη οικονομικών παραγόντων (το κατεστημένο που λέγαμε) μαζί με τον Κυπριανού και οι παράγοντες του είπαν: “Μα πρόεδρε τι πας να κάνεις; Μόλις καταφέραμε να σταθούμε στα πόδια μας, πάεις να ανοίξεις το Βαρώσι και να μας καταστρέψεις”; Μετά από εκείνη τη σύσκεψη και έχοντας τη σύμφωνη γνώμη όλων των κομμάτων πλην του κληριδικού τότε ΔΗΣΥ, ο Κυπριανού απέρριψε το σχέδιο και την πρόταση και τότε οι ΗΠΑ ξεκίνησαν ξανά να πουλάνε όπλα στην Τουρκία, χωρίς αυτή να χρειαστεί να δώσει κανένα απολύτως αντάλλαγμα.
Η μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού λαού, η οποία πάντοτε και σε όλες τις περιπτώσεις εμπιστεύεται τους προέδρους, ό,τι καταστροφική στραβάρα και να κάνουν, χειροκρότησε την απόφαση. Από τότε το Βαρώσι έμεινε εκεί περίκλειστο, μέχρι σήμερα που το άνοιξαν οι Τούρκοι.
Κάποιοι το 1974, ανάμεσα τους κι εγώ που ήμουν μόλις 10 χρονών μωρό, είχαμε το νου να καταλάβουμε ότι η πάροδος του χρόνου θα εκτούρκιζε την κατεχόμενη μας πατρίδα και θα μας οδηγούσε στη διχοτόμηση. Οι μεγάλοι όμως απατεώνες, που κατέκλεψαν το δημόσιο χρήμα και έφτιαξαν πολιτικές καριέρες με απατηλά συνθήματα, έπεισαν την πλειοψηφία ότι ήταν ανένδοτοι αγωνιστές, που απέρριπταν τάχα “ντροπιαστικές” προτάσεις για λύση. Ο Μακάριος διακήρυξε τότε τον “Μακροχρόνιο Αγώνα”, βασισμένος στο λεγόμενο “Δόγμα Δούντα” (τότε Πρέσβη της Ελλάδας στην Κύπρο).
Ο Μακροχρόνιος ήταν η μεγαλύτερη προδοσία και η καλύτερη υπηρεσία προς την Τουρκία, διότι δεν ήταν μακροχρόνιος για δίκαιη λύση, όπως υπόσχονταν, αλλά μακροχρόνιος για τη Διχοτόμηση της Κύπρου.
Όλοι αυτοί οι προδότες, που παραμύθιαζαν το λαό ότι αγωνίζονται τάχα για μια καλύτερη λύση, ενώ αγωνίζονταν για την πούγκα τους, εξυπηρέτησαν, σαν πρόθυμα γιουσουφάκια τα συμφέροντα της Τουρκίας, συμπορευόμενοι πάντοτε και σε όλες τις περιπτώσεις με τον Ραούφ Ντενκτάς, διότι με η διχοτόμηση το διεφθαρμένο σύστημα που έστησαν για να τρώνε και να πίνουν πάνω στην καμπούρα μας, θα συνέχιζε να λειτουργεί κανονικά,
Ενώ όμως ο Ντενκτάς έλεγε πάντα ξεκάθαρα αυτό που πίστευε, ότι δηλαδή η καλύτερη λύση είναι η διχοτόμηση, τα γιουσουφάκια στην απ’ εδώ πλευρά (επειδή ήθελαν τη διχοτόμηση) μας παραμύθιαζαν ότι τάχα η Άγκυρα δεν θέλει διχοτόμηση αλλά λύση ομοσπονδίας, για να μας ελέγχει κι εμάς. Λες κι ο Ντενκτάς ήταν ηλίθιος ή ήταν εχθρός της Άγκυρας, όταν έλεγε σε όλα τα σχέδια λύσης ΟΧΙ. Ο Ντενκτάς είπε ΟΧΙ ακόμη και στο Σχέδιο Ανάν, το οποίο ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν διαπραγματεύθηκε, διότι ήθελε να έχει τρανταχτά τρωτά, ώστε να μας καλέσει το απορρίψουμε και φυσικά να συνεχιστεί κανονικά η πορεία προς τη διχοτόμηση.
Μαζί λοιπόν, χέρι με χέρι, με τον Ντενκτάς και την Τουρκία, μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα, που ό,τι κάνεις πια είναι λάθος. Μας οδήγησαν στη διχοτόμηση χωρίς να θελήσουν πάρουν για αντάλαγμα πίσω ούτε μια σπιθαμή γης. Αν αυτό δεν είναι προδοσία, αναρωτιέμαι τελικά τι είναι προδοσία.
