Register

Μοιραστείτε το με άλλους...

Facebook

Twitter

Θα με βρεις κι εδώ:

ΣΤΟ ΑΤΕΛΙΕ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ – ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΕΙΔΑ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 2020

Μάνα για όλα τα παιδιά της

ΜΑΝΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ
(Οδοιπορικό στην κατεχόμενη μας πατρίδα)Κάποτε έπρεπε να ξαναπάω στην Κερύνεια, από το δρόμο που πηγαίναμε με τους γονείς μου, όταν ήμουνα μικρός. Από το «πογύριν», που σε φέρνει στη βόρεια ακτογραμμή, πίσω από τον Πενταδάκτυλο, μπαίνοντας από την δυτική του άκρη, εκεί στη Μύρτου κατεβαίνοντας προς τα Πάναγρα. Ακολουθούσαμε εκείνη την ατέλειωτη, μέσα στην παιδική μου ανυπομονησία, διαδρομή καθώς ο άλλος δρόμος, ο σύντομος, περνούσε μέσα από τον τουρκοκυπριακό θύλακα και μόνο σε συγκεκριμένες ώρες το πρωί και το απόγευμα μπορούσαν να περάσουν οι Ελληνοκύπριοι με τα αυτοκίνητά τους σε σειρά, σε κονβόι, όπως το λέγανε και με τη συνοδεία της Ειρηνευτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών. Η Κύπρος είχε ουσιαστικά διχοτομηθεί από τότε.Μαζί με την Τόνια, τη Μαρία και τον Γιώργο ξεκινήσαμε πρωί πρωί, για να μας φτάσει ο χρόνος. Μπήκαμε από το οδόφραγμα του Άη Δεμέτη και πήγαμε κατευθείαν στον Γερόλακκο για να μπορέσω να βρω τα παλιά μου ίχνη. Γερασμένο το χωριό. Ήταν σχεδόν όπως το άφησαν τότε οι νόμιμοι κάτοικοί του. Ελάχιστα τα καινούρια σπίτια και μόνο ο κεντρικός δρόμος μαρτυρούσε μικρή πρόοδο. Συνεχίσαμε προς τον Άγιο Βασίλειο. Ο δρόμος μοναχικός, πανομοιότυπος με τότε. Αλλά το χωριό δεν υπάρχει πια, δεν μπορείς καν να περάσεις από μέσα, είναι στρατόπεδο. Έπρεπε να γυρίσουμε πίσω και να το παρακάμψουμε παίρνοντας για λίγο τον καινούριο δρόμο. Ξαναβγήκαμε όμως στον παλιό για να βρούμε τη Σκυλούρα, κιτρινισμένη ζωγραφιά του χτες, να ξηραίνεται κάτω από τον αδυσώπητο ήλιο του χρόνου. Έπειτα ο Κοντεμένος και πιο κάτω ο Ασώματος, άλλα δυο χωριά που έγιναν απ’ άκρη σ’ άκρη στρατόπεδα.Σε απόσταση πιο πέρα, εκεί στην άκρη του Πενταδάκτυλου, στη Μύρτου, έπρεπε οπωσδήποτε να δω το μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα, όπου κάναμε σταθμό κατακαλόκαιρα, στο πανηγύρι, καθώς επιστρέφαμε στη Λευκωσία απ’ τη θάλασσα της Κερύνειας. Ήταν ένας κόσμος γεμάτος χρώματα και χαμόγελα. Εκεί άκουσα τον πρώτο ποιητάρη της ζωής μου, να απαγγέλλει τραγουδιστά τα βάσανα κάποιας Μαρίας από την Λεμεσό που την παράτησε ο Γιαννής, ο άντρας της, για μια Βασιλική απ’ την Ελλάδα.Μπήκαμε στην αυλή. Τότε, τον Μάη του 2015, δεν είχε ακόμη ξεκινήσει η αναστήλωση και βρήκαμε το μοναστήρι λείψανο. Μόνο τα σχήματα, η εκκλησιά στη μέση με το χαρακτηριστικό καμπαναριό κι το όλο σουλούπι του χώρου γύρω, με τα κελιά των μοναχών και των προσκυνητών ετοιμόρροπα, ήταν ότι επικύρωνε την ζωηρή, αλλοτινή μου μνήμη. Ένιωσα ξαφνικά πως ο κόσμος που ήξερα πέθανε. Ο Άγιος Παντελεήμονας δεν είναι πια εδώ…Κατηφορίσαμε στα Πάναγρα. Ο δρόμος μάς έφερε δίπλα στη θάλασσα, στον μακρύ στενό βράχο, που απλώνεται πάνω από εκατό μέτρα κατά μήκος της παραλίας. Όταν ήμουν μικρός, μου θύμιζε δράκο που κοιμόταν στην ακρογιαλιά. Πιο πέρα, στη Βασίλεια, έψαξα μάταια το περβόλι του θείου μου του Κωστάκη, όπου πηγαίναμε συχνά. Οι μεγάλοι κάθονταν και μιλούσαν με τις ώρες κι εγώ περπατούσα πιο πέρα, προς τη θάλασσα, μαζεύοντας κουζούδες κι άλλα αγγεία, που πετούσε μια μικρή εκεί βιοτεχνία που έφτιανε πήλινα. Έπειτα προχωρήσαμε προς τη Λάπηθο. Την απέραντη πολιτεία του παππού μου, που ξεκινά από τη θάλασσα κι ανεβαίνει ως την κορφή του Πενταδάκτυλου. Στο κοιμητήριο με τους σπασμένους σταυρούς η Μαρία έψαξε τον τάφο της μάνας της. Δεν τον βρήκε. Ανηφορίσαμε και βρήκαμε το σπίτι της. Ήταν εκεί στ’ αριστερά του δρόμου, πάνω σε μια στροφή. Τσακισμένο, χρόνια εγκαταλελειμμένο κι απ’ τους κατοπινούς του ένοικους. Βγάλαμε φωτογραφίες. Τι άλλο μπορείς να κάνεις όταν γυρνάς στο σπίτι που γεννήθηκες μισό αιώνα από τότε…Ανηφορίσαμε κι άλλο. Βρήκαμε την εκκλησιά της Αγίας Αναστασιάς. Από εκεί πίστευα ότι θα έβρισκα και το σπίτι της θείας Μαρούλας, που μας έφυγε λίγους μήνες πριν, σαράντα χρόνια πρόσφυγας στην Ανθούπολη. Εκεί ήταν και το πατρικό του παππού. Προσπάθησα πολύ. Δεν τα κατάφερα να βρω το μικρό δίπατο σπίτι με το περιβόλι του πίσω, και το δρομάκι δίπλα να κατηφορίζει μαζί με το κρύο νερό από τις ζωντανές πηγές του Πενταδάκτυλου. Πρέπει οπωσδήποτε να ξαναπάω με τη μάνα μου. Αυτή σίγουρα θα το βρει.Κατεβήκαμε στην «Αϊρκώτισσα». Τη δική μου θάλασσα, κάτω απ’ το κέντρο του Σπαστρή με την «τουλούμπα» του νερού και το τζουκμπόξ που λάτρευα, άλλοτε με τους Ολύμπιανς κι άλλοτε με τις τρελές «αμφιβολίες» του Μυτιληναίου. Ναι, εδώ το φυσικό τοπίο έμεινε απαράλλακτο, με την ξανθή αμμουδιά, τα βράχια στις άκρες και την θάλασσα που βαθαίνει μόνο όταν την περπατήσεις πολλά μέτρα μέσα. Κοιτώντας την, θυμάμαι όλες τις μέρες, όλες τις ώρες, όλα τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα, όλες τις έγχρωμες μου μνήμες απ’ τα ταραγμένα ασπρόμαυρα late sixties και early seventies αυτής της δύσμοιρης χώρας. Η στεριά πίσω μας όμως καμία σχέση. Ο Σπαστρής σβήστηκε σαν εικόνα με κιμωλία σε μαυροπίνακα και το αθώο, άπλετο τοπίο της παιδικής μου ανεμελιάς, διασώθηκε μόνο στα κάδρα της πεισματάρας μου μνήμης.Το λιμανάκι της Κερύνειας, γραφικό, αναλλοίωτο, σαν τοπίο μεσαιωνικό με επισκέπτες απ’ το μέλλον. Τόσο δικό μου και τόσο ξένο. Όπως και να ‘χει όμως, οπωσδήποτε το θέλω. Ναι, μου είναι εντελώς αδιανόητο τούτη η πόλη να αποκοπεί για πάντα απ’ την ιστορική της συνέπεια. Η Κερύνεια θα παραμείνει ως μια από τις 6 πόλεις της Κύπρου. Της μίας και μοναδικής Κύπρου. Αυτό είναι όρκος!Δεξιά πάνω στον Πενταδάκτυλο, το Κάρμι και το Πέλλαπαϊς κι έπειτα, στο δρόμο προς την Ακανθού, το Καζάφανι, ο Άγιος Επίκτητος, Άγιος Αμβρόσιος, Καλογραία, τα πιο όμορφά μας χωριά. Ανάμεσά τους όμως, ένα, δύο, τρία, τέσσερα, δεν ξέρω κι εγώ πόσα τελικά μετρήσαμε καινούρια χωριά, τουριστικά, που βρίσκαμε στο δρόμο μας το ένα μετά το άλλο.Έξω απ’ την Ακανθού εγκαταλείψαμε την μάγισσα βόρεια θάλασσα της Κύπρου, που μας συντρόφευε ώρα πολλή, σ’ όλα εκείνα τα χιλιόμετρα από την Κερύνεια. Στρίψαμε νότια. Πήραμε το δρόμο που τέμνει τον Πενταδάκτυλο και περνά από την άλλη, στην πεδιάδα της Μεσαρκάς. Καθώς διασχίζαμε το βουνό, ο τόπος θύμιζε Τρόοδος. Πηχτό πράσινο και πεύκα που μυρίζουν, όπως η ψυχή μας, Κύπρο. Κάτω η Μεσαρκά αχανής καθώς τις άκρες του ορίζοντα τις λεύκαινε το πούσι. Πηγαίναμε όμως σωστά: Λευκόνοικο, Περιστερωνοπηγή, Πραστειό, Γαϊδουράς, Στύλλοι, Έγκωμη, Αμμόχωστος. Το μνημείο με το τεράστιο κεφάλι του Αττατούρκ στην κορυφή και τον χυτό μπρούτζο να σχηματίζει μορφές εκεί στο ραουνατμπάουντ της εκτός των τειχών πόλης, μου προκάλεσε πρέπει να πω ναυτία. Καλύτερα να μην το βρίσκαμε φάτσα κάρτα μπροστά μας στο τέλος αυτού του προσκυνήματος. Ας είναι όμως. Το πείσμα είναι πολλές φορές καρπός της πίκρας και σε τούτη την ιστορία το πείσμα να σώσουμε την πατρίδα μας είναι την ίδια στιγμή κι η μόνη μας ελπίδα να τα καταφέρουμε.Οι τόποι που γυρίσαμε, δείχνοντας ταυτότητες στο έμπα και στο έβγα, είναι δικοί μας. Καμία δύναμη στον κόσμο δεν θα με κάνει ποτέ να συμβιβαστώ με τη διχοτόμηση. Αντίθετα, θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου, για να ξαναγίνει η Κύπρος μου, η πατρίδα μου απ’ τον Απόστολο Ανδρέα ως τον Ακάμα, μια χώρα, μάνα για όλα τα παιδιά της.
Posted by ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΔΥΣΣΕΩΣ on Saturday, December 16, 2017

Η γιαγιά Ροδού στα 100 της χρόνια αφηγείται

Η γιαγιά Ροδού στα 100 της χρόνια αφηγείται...
Όταν κάναμε αυτή την κουβέντα, το 2004, η γιαγιά ήταν 100 χρονών ή κάπου εκεί. Η ίδια δεν ήξερε πότε ακριβώς γεννήθηκε... Παρόλα αυτά κρατούσε μέχρι το τέλος της ζωής της ένα θησαυροφυλάκιο από αναμνήσεις, γλυκές και πικρές μιας πολύ δύσκολης ζωής, σε ένα κόσμο που δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε πώς βίωνε τις καθημερινές του στιγμές.Μεγάλωσε σε μια πλούσια οικογένεια της Λευκωσίας σαν ψυχοκόρη, σαν «αναγιωτή» όπως λέγαν τότε, κάτι σαν υπηρέτρια από τα πρώιμα παιδικά της χρόνια. Η γιαγιά Ροδού, περιγράφει με μια αφοπλιστική απλότητα, πώς ήταν τότε η Κύπρος, πριν από 100 χρόνια, η Κύπρος της φτώχειας αλλά και της ανθρωπιάς... Ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα περνούν «ειρήσθω εν παρόδω» μέσα από την αφήγησή της, όπως η γέννηση του Γλαύκου Κληρίδη στον Αγρό, όταν αυτή, παιδί τότε, έπλυνε τα σεντόνια της γέννας.Με μια σπάνια διαύγεια πνεύματος και εκπληκτική ικανότητα απομνημόνευσης απαγγέλλει μεγάλα ποιήματα, που τα αποτύπωσε από τότε μες στο μυαλό της, ακούγοντας άλλους να τα λένε, αφού η ίδια δεν ήξερε ούτε να γράψει ούτε να διαβάσει... Καθώς τη θυμάμαι μέσα από τις παιδικές μου μνήμες αλλά και βλέποντας ξανά αυτό το βίντεο, ξέρω ότι οφείλω σ' αυτή τη γυναίκα πολλά, για το ποιος και πώς είμαι σαν άνθρωπος... Αιωνία της μνήμη.
Posted by Κωνσταντίνος Οδυσσέως on Wednesday, October 15, 2014

Πεζοπορία στο Τρόοδος avec nos chiens

ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΟ ΤΡΟΟΔΟΣ AVEC NOS CHIENS.
Πεζοπορία και κάμπιγκ στο Τρόοδος, με τον Σκούπη, τον Ντέξτερ και τη Νόβα, σε ... ριάλιτι επιβίωσης!
Posted by Κωνσταντίνος Οδυσσέως on Sunday, February 4, 2018

ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Μαγικές στιγμές στον τελικό του EURO 2004

Απαγγέλλοντας τη μαγική ποίηση του Νικου Καββαδία

Νίκος Καββαδίας – ποιήματα

“Fata Morgana” και άλλα 9 ποιήματα του Νίκου Καββαδία, σε απαγγελία Κωνσταντίνου Οδυσσέως.

Όλες οι απαγγελίες εδώ:

PERSONAL BLOG

Ψάξε στη σελίδα μου:

Αναζήτηση για:

Άρθρα ανά μήνα

ΣΚΕΨΕΙΣ

ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ ΑΡΧΙΣΕ ΠΑΛΙ ΝΑ ΒΡΥΧΑΤΑΙ Posted on: Apr 8th, 2020
Όχι, δεν βεβηλώθηκε στα κατεχόμενα... Posted on: Sep 17th, 2015
Και φύσηξε ο Θεός των Ορθοδόξων μια σκόνη... Posted on: Sep 9th, 2015
Ψυχές στα σαγόνια της θάλασσας... Posted on: Apr 18th, 2015
Πόσες ήττες... Posted on: Feb 17th, 2015

Σύνολο άρθρων: 32

Περισσότερα

ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ

ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΓΡΗΓΟΡΗ Posted on: Mar 3rd, 2020
ΜΑΝΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ Posted on: May 2nd, 2015
Τα κροταλίζοντα δαιμόνια της σοφίτας... Posted on: Jan 15th, 2015
Απουσία... Posted on: Jun 11th, 2014
Χρόνια μετά... Posted on: Apr 4th, 2014

Σύνολο άρθρων: 20

Περισσότερα...

ΚΥΠΡΙΑΚΟ

ΑΠΟ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΣΕ ΠΡΟΔΟΣΙΑ Posted on: Aug 16th, 2020
Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ Posted on: Jul 20th, 2020
ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΕΣ! Posted on: Jul 16th, 2020
ΗΧΗΣΑΝ ΞΑΝΑ ΟΙ ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ Posted on: Jul 15th, 2020
Ο ΠΑΥΛΙΔΗΣ ΟΙ ΒΑΡΩΣΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ Posted on: Jun 24th, 2020

Αριθμός άρθρων: 336

Περισσότερα...

ΑΛΛΑ ΑΡΘΡΑ

ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΟΙΚΟΣΙΤΟ Posted on: Sep 7th, 2020
ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ Ο ΦΟΒΕΡΟΣ ΛΟΙΜΟΣ... Posted on: Aug 21st, 2020
ΣΗΜΕΡΑ ΤΙΜΟΥΜΕ... Posted on: Aug 14th, 2020
ΘΕΛΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΥΠΡΟ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ! Posted on: Aug 3rd, 2020
ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ Posted on: Aug 2nd, 2020

Σύνολο άρθρων: 687

Περισσότερα

COVID-19

ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ Ο ΦΟΒΕΡΟΣ ΛΟΙΜΟΣ... Posted on: Aug 21st, 2020
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΚΑΙ ... ΜΑΚΑΚΕΣ! Posted on: Aug 15th, 2020
ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΠΟΔΟΥΣ ΓΑΪΔΑΡΟΥΣ Posted on: Aug 14th, 2020
ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΤΕ ΤΟΥΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΡΩΣΤΗΣΟΥΝ! Posted on: Jul 31st, 2020
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ Posted on: Jul 28th, 2020

Σύνολο άρθρων: 42

Περισσότερα...

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΔΥΣΣΕΩΣ Ο χρήστης είναι με το χρήστη Κωνσταντίνος Οδυσσέως στην τοποθεσία ANT1.com.cy.

2 ώρες πριν

Mondays...
#esystonkosmosou #esistokosmosou ... Περισσότερα...Λιγότερα...

Φωτογραφία

Πήγαινε στο Facebook

·Κοινοποίηση

Share on Facebook Share on Twitter Share on Linked In Share by Email

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΔΥΣΣΕΩΣ Ο χρήστης είναι με το χρήστη Κωνσταντίνος Οδυσσέως στην τοποθεσία Aelia Wellness Retreat.

1 ημέρα πριν

Antonia and Constantinos.
On a very special, very beautiful day! ... Περισσότερα...Λιγότερα...

Φωτογραφία

Πήγαινε στο Facebook

·Κοινοποίηση

Share on Facebook Share on Twitter Share on Linked In Share by Email

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΔΥΣΣΕΩΣ

7 ημέρες πριν

Writing #esystonkosmosou
Κωνσταντίνος Οδυσσέως Aris Kyprianou ... Περισσότερα...Λιγότερα...

Φωτογραφία

Πήγαινε στο Facebook

·Κοινοποίηση

Share on Facebook Share on Twitter Share on Linked In Share by Email

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΔΥΣΣΕΩΣ Ο χρήστης δημοσίευσε ένα βίντεο στην playlist Νίκος Καββαδίας - ποιήματα.

1 εβδομάδα πριν

Οἱ 7 νάνοι στὸ s/s Cyrenia
Νίκος Καββαδίας.

Απαγγελία: Κωνσταντίνος Οδυσσέως.
Απαγγέλλω αυτό το ποίημα με μεγάλη αγάπη για το έργο του τεράστιου αυτού Έλληνα ποιητή.

Λίγα λόγια για το ποίημα:

Σύμφωνα με την αδερφή του ποιητή Τζένια Καββαδία: «Από τον καιρό που ήταν πολύ μικρή η Έλγκα (η ανιψιά του), του ζητούσε να της γράψει ένα τραγούδι για τους νάνους της. Ήταν μυθικά πρόσωπα στη ζωή της. Ζωγραφιές, κούκλες, βιβλία, μια μπάντα κεντημένη με τους εφτά στον τοίχο του κρεβατιού της. Της το ‘φτιαξε, όταν είχε πια μεγαλώσει. «Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατίρι; κόρη ξανθή και γαλανή, θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι…».

Οι στίχοι αυτοί είναι παρεμβολές στο παραμύθι και αναφέρονται στη μικρή του ανιψιά. Οι δύο άλλοι: Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη; Ρουθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουνε οι διακόσιοι; αναφέρονται σε δύο μετανάστριες -πραγματικά πρόσωπα αυτές- που ταξιδεύουνε στο ίδιο βαπόρι με τους εφτά φανταστικούς νάνους, τους διακόσιους του πληρώματος και τους χίλιους μετανάστες. Πρόκειται για τους νάνους, οι οποίοι αναφέρονται είναι οι εφτά νυχτοπερπατητές (Nightwalkers) από το μυθιστόρημα Quentin Durward του Walter Scott και δεν έχουν καμία σχέση με τη χιονάτη και τους εφτά νάνους, όπως πιστεύουν πολλοί. Το υπερωκεάνιο ss Cyrenia ταξίδευε προς την Αυστραλία μεταφέροντας κυρίως μετανάστες από την Ευρώπη στους Αντίποδες και για αυτό πήγαινε γεμάτο και γύρναγε άδειο. ... Περισσότερα...Λιγότερα...

Βίντεο

Πήγαινε στο Facebook

·Κοινοποίηση

Share on Facebook Share on Twitter Share on Linked In Share by Email

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΔΥΣΣΕΩΣ

1 εβδομάδα πριν

ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Θέλω να σχολιάσω το σάλο που ξεσηκώθηκε για τα έργα του καθηγητή Γαβριήλ. Εγώ τουλάχιστον έχει αρκετούς μήνες τώρα που τα είδα στο Facebook. Φυσικά ήμουν βέβαιος ότι ο δημιουργός θα βρεθεί σε έντονη ιδεολογική αντιπαράθεση με σημαντική μερίδα της κοινωνίας, με εκείνους δηλαδή που θα εκλάμβαναν σαν προκλητικά τα έργα του. Ότι αναμφίβολα επρόκειτο να δεχτεί έντονη επίθεση από τα γνωστά πολιτικά στραβόξυλα, που το παίζουν θεματοφύλακες του τριπτύχου "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια", για να πουλήσουν τη φτηνή πραμάτεια τους στις μάζες με αντάλλαγμα ρηχές ψήφους.

Η αλήθεια είναι πως ούτε και σε μένα "μιλάνε" καλλιτεχνικά τα έργα του Γραβιήλ. Το ότι βάζει σκυλιά να κατουράνε συγκεκριμένες προσωπικότητες το βρίσκω χοντρό, δε μου προκαλεί καμία καλλιτεχνική αίσθηση. Ούτε η εικόνα του Ιησού πίσω από τα σύρματα των κλουβιών, όπου κλείσαμε αιτητές ασύλου, μου προκαλεί συγκίνηση. Μου προκαλούν πιο πολύ συγκίνηση οι ίδιοι οι άνθρωποι που είναι εκεί φυλακισμένοι.

Αντιλαμβάνομαι ωστόσο ότι θέλει με αυτό τον τρόπο να προκαλέσει, επικρίνοντας την υποκρισία μεγάλης μερίδας αυτής της κοινωνίας και φυσικά των κυβερνώντων και να εκφράσει την αηδία και την αγανάκτησή του για τη πτώση την οποία βιώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες σε τούτη τη χώρα.

Όπως και να 'χει όμως, δεν σηκώνω συζήτηση ότι έχει το δικαίωμα ο άνθρωπος αυτός να διατηρεί και να εκφράζει όπως θέλει τις απόψεις του. Ο ελληνικός πολιτισμός διδάσκει τον σεβασμό ή έστω την ανοχή στην αντίθετη άποψη. Ο Αριστοφάνης στις κωμωδίες του έκανε σκληρή έως προκλητική αντιπολίτευση κι ήταν ελεύθερος να το κάνει. Αυτό είναι η δημοκρατία.

Όσοι διαφωνούν μαζί του έχουν κι αυτοί μια άποψη η οποία έχει ακριβώς την ίδια ισχύ με την άποψη του δημιουργού. Δεν έχουν αυτοί παραπάνω δικαίωμα άποψης από τους άλλους. Δικαιούνται λοιπόν να πουν την άποψή τους, να τον επικρίνουν, να τον βρίσουν, αλλά δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να τον απειλούν ή να ζητούν από το κράτος να τον τιμωρήσει διότι είναι δημόσιος υπάλληλος. Δε ζούμε στο Ιράν, που επικήρυξε με την ποινή του θανάτου τον Σάλμαν Ρούνστι, για το μυθιστόρημά του "Σατανικοί Στίχοι", που θεωρήθηκε βλάσφημο για το Ισλάμ.

Αυτά τα φασιστικού τύπου μασκαραλίκια, κομμένα! Και όχι, δεν είναι δικαίωμα άποψης το αν θα ζητούν την τιμωρία του ή αν θα τον απειλούν. Οι αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας, για τις οποίες θυσιάστηκαν εκατομμύρια ψυχές μέσα στους αιώνες, δεν μπορεί να αμφισβητούνται σήμερα, στον 21ο αιώνα από τον κάθε ττοππουζο-αγράμματο και κατά συνέπεια φασίστα (διότι ο φασισμός είναι ένα από τα παράγωγα της χοντροκομμένης αμορφωσιάς).

Τις αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας έχουμε χρέος να τις διαφυλάξουμε, ακόμα κι αν πρέπει να χυθεί ξανά αίμα, ακόμη κι αν πρέπει να δώσουμε τη ζωή μας, για να σώσουμε τις επόμενες γενιές από την παλινοστούσα στις ελεύθερες κοινωνίες τα τελευταία χρόνια (συγκεκαλυμμένη) απολυταρχία. ... Περισσότερα...Λιγότερα...

Πήγαινε στο Facebook

·Κοινοποίηση

Share on Facebook Share on Twitter Share on Linked In Share by Email