Στις 20 Ιουλίου 1974 τέθηκε σε εφαρμογή το δεύτερο μέρος του σχεδίου για διχοτόμηση της Κύπρου. “Το παιχνίδι ήταν στημένο κι από πριν ξεπουλημένο”…

Πρώτα έγινε το πραξικόπημα, στις 15 Ιουλίου 1974, εναντίον του νόμιμου Προέδρου της Δημοκρατίας αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ο οποίος κατάγγειλε την ίδια μέρα τη χούντα, σε διάγγελμά του από την Πάφο, ότι αποφάσισε να διχοτομήσει την Κύπρο. Παρά την καταγγελία του όμως, ο ίδιος ο Μακάριος ανέβηκε στο βήμα του Σ.Α. του ΟΗΕ, στις 20 Ιουλίου, στις 2:00 τα ξημερώματα (ώρα Κύπρου) και κατάγγειλε την Ελλάδα για εισβολή στην Κύπρο, από την οποία κινδύνευαν και οι Τουρκοκύπριοι.

Η τουρκική εισβολή που ακολούθησε, λίγες ώρες αργότερα, με το πρώτο φως της 20ης Ιουλίου, ήταν πλήρως καλυμμένη, τόσο με το πραξικόπημα της χούντας όσο και με την καταγγελία του Μακαρίου. Η Τουρκία δεν καταδικάστηκε ποτέ από τη διεθνή κοινότητα και σε κανένα ψήφισμα του ΟΗΕ, για την εισβολή της στην Κύπρο.

Στην πραγματικότητα η πολιτική της διχοτόμησης δεν ήταν μόνο του Ιωαννίδη και της χούντας. Ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα η μια από τις δύο σχολές σκέψεις σε Κύπρο και Ελλάδα, για τη λύση του Κυπριακού. Οι εκφραστές της σχολής αυτής, πριν από την εισβολή έλεγαν τη διχοτόμηση ΕΝΩΣΗ. Δούλευαν τον λαό ότι ήθελαν τάχα ένωση με την Ελλάδα ενώ εννοούσαν διπλή ένωση, δηλαδή γεωγραφικό διαχωρισμό Ελλήνων και Τούρκων σε δύο εθνικά καθαρές περιοχές και μετά ένωση αυτών των περιοχών αντιστοίχως με Ελλάδα και Τουρκία.

Σήμερα, η σχολή της διχοτόμησης, δε θέλει πια διπλή ένωση. Θέλει δύο ξεχωριστά κράτη στην Κύπρο, ώστε “να μην έχουμε τους Τούρκους μέσα στα πόδια μας”. Η σχολή αυτή ευθέως ή εμμέσως απορρίπτει τη συμφωνημένη βάση για λύση του Κυπριακού, που συζητείται στις διακοινοτικές συνομιλίες και μιλά για μια καλύτερη λύση που θα έρθει στο αόριστο μέλλον, χωρίς να λέει ποια θα είναι αυτή η λύση. Χωρίς να λέει ξεκάθαρα στον λαό ότι θέλει διχοτόμηση.

Ξέρετε γιατί δεν έλεγαν ούτε τότε ούτε τώρα την αλήθεια; Διότι η διχοτόμηση (διπλή Ένωση ή δύο κράτη), πριν την εισβολή σήμαινε ότι θα έπρεπε δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι να ξεριζωθούν από τα σπίτια τους, ενώ σήμερα σημαίνει ότι οι ξεριζωμένοι πρέπει να ξεχάσουν για πάντα τα σπίτια τους. Γι’ αυτό δεν τολμούν να το πουν. Γι’ αυτό και θα χαρίσουν στην Τουρκία όλα όσα πήρε διά της βίας το 1974, ακόμη κι εκείνα που ήταν διατεθειμένη να δώσει πίσω, για να κλείσει το deal της διχοτόμησης. Αφήνουν τον χρόνο να μας οδηγήσει στην επιθυμητή τους λύση, για να μην τους πούμε προδότες.

Ακριβώς επειδή δεν τολμούσαν να πουν την αλήθεια, συμφώνησαν τελικά ότι μόνο αν η Τουρκία έπαιρνε με τη βία το δικό της κομμάτι στην Κύπρο, θα μπορούσε να εφαρμοστεί αυτή η λύση. Για να κρύβονται μετά μόνιμα πίσω από την τουρκική βία και αδιαλλαξία, να παίζουν με το πατριωτικό μας φιλότιμο, με ψευδοπατριωτικές φανφάρες και κροκοδείλια δάκρυα, ώστε σιγά σιγά ο χρόνος να εδραιώσει και να μονιμοποιήσει τη διχοτόμηση. Όπως και έγινε.

Προκειμένου να εφαρμόσουν τότε τα σχέδιά τους, δεν δίστασαν να στείλουν χιλιάδες παιδιά να σταθούν μπροστά στα τουρκικά τανκς, κρατώντας γελοία τουφέκια του β’ παγκοσμίου πολέμου. Το αποτέλεσμα: Χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι, 160 χιλιάδες οι ξεριζωμένοι, γυναίκες βιάστηκαν, άντρες αιχμαλωτίστηκαν και υπέστησαν βασανιστήρια, παιδιά τραυματίστηκαν σωματικά και ψυχικά, ένας λαός σύρθηκε στο θανατικό και στον πόνο.

Όταν επέστρεψε ο Μακάριος στην Κύπρο, συγχώρεσε τους ΠΡΟΔΟΤΕΣ που έδωσαν τη μισή Κύπρο στην Τουρκία. Τους χάρισε κλάδον ελαίας! Λες κι ήταν προσωπική του υπόθεση. Λες κι έχασε εκείνος γιο ή πατέρα ή σύζυγο, λες κι έχασε εκείνος το σπίτι και την περιουσία του, λες κι ήταν εκείνος θύμα αιχμαλωσίας, κακοποίησης, βιασμού και επειδή είχε μεγάλη καρδιά τους συγχώρεσε…

Στην πραγματικότητα ο Μακάριος έδωσε “κλάδον ελαίας” διότι μέσα στην προδοσία δεν ήταν μόνο η χούντα. Αν άνοιγε πραγματικά ο φάκελος της Κύπρου και δεν τον μπαστάρδευαν με χιλιάδες άσχετες πληροφορίες και αναφορές, κρύβοντας τα πραγματικά γεγονότα, θα έπεφταν πολλοί μύθοι και πρόσωπα που ηρωοποιήσαμε και αγιοποιήσαμε. Η χούντα ήταν ο ψυχρός εκτελεστής. Οι ηθικοί αυτουργοί ήταν πολλοί και δεν ήταν μόνο χουντικοί. Σήμερα οι ίδιοι εκείνοι και οι πολιτικοί επίγονοί τους, λένε στις εκκλησιές επιτάφιους για τα παλληκάρια που σκοτώθηκαν και μας πουλάνε τα πατριωτικά τους φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Στη σχολή της διχοτόμησης, ανήκε το το μεγαλύτερο μέρος του βρόμικου, διεφθαρμένου πολιτικοοικοκονομικού κατεστημένου αυτού του τόπου, που δεν σταμάτησε ποτέ, από την ανεξαρτησία μέχρι και σήμερα, να νέμεται την εξουσία και τον δημόσιο πλούτο, προς όφελος της εκλεκτής ελίτ. Τα δύο κατεστημένα, στην ελληνοκυπριακή και στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, ήθελαν χωριστά ταράφια, για να μην ανακατεύονται οι μεν στα πόδια των δε. Μονίμως αδιαφορώντας για το είδος και το μέγεθος του τιμήματος που θα πλήρωνε αυτός ο λαός.

Στην πραγματικότητα, το βαθύ κράτος, που στήθηκε στο παρασκήνιο, από τη δεκαετία του 1960, στα πρότυπα της σικελικής μαφίας, δεν ενιωσε ποτέ αισθήματα για τον συρφετό των ιθαγενών αυτής της χώρας. Μας έσυρε σε αλλεπάλληλες συμφορές, εθνικές και οικονομικές, με μια ιδιοτέλεια και απληστία που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί διαφορετικά παρά εσχάτη προδοσία.

Δείτε κι άλλα άρθρα μου για το χουντικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ

•  

Ήχησαν λοιπόν και φέτος οι υποκριτικές σειρήνες, στη μαύρη μνήμη του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974. Το επίσημο αφήγημα εξακολουθεί να είναι (όπως και σε όλη την ιστορία του Κυπριακού μέχρι σήμερα) κουτοπόνηρο και παραπλανητικό. Διότι από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 μέχρι σήμερα, άλλα μας λένε οι πολιτικοί κι άλλους στόχους υπηρετούν στο παρασκήνιο κι αυτό, όχι, δεν είναι θεωρία συνωμοσίας, είναι η δεύτερη, σφαιρική πλέον ανάγνωση της ιστορίας, καθώς πέρασε ήδη από τότε σχεδόν μισός αιώνας.

Από το 1960, που εγκαθιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία, μέχρι και σήμερα (το τονίζω αυτό: μέχρι και σήμερα) υπάρχουν δύο σχολές σκέψεις για το Κυπριακό Ζήτημα, τόσο στην ελληνική όσο και στην τουρκική πλευρά. Η μία θέλει μια χώρα στην Κύπρο και η άλλη θέλει δύο χωριστά κράτη (ή διπλή ένωση πριν την εισβολή), ώστε να μην μπαίνει η μια κοινότητα στα πόδια της άλλης.

Είναι φανερό ότι κυριάρχησε η σχολή της διχοτόμησης. Ο γεωγραφικός διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων ξεκίνησε από το 1957, λόγω πράξεων βίας που έγιναν ανάμεσα στις δύο κοινότητες, με αφορμή τον αγώνα των Ελληνοκυπρίων για την Ένωση με την Ελλάδα, εντάθηκε μετά τις “φασαρίες” της δεκαετίας του 1960 κι οριστικοποιήθηκε με την ανταλλαγή πληθυσμών, που ακολούθησε την τουρκική εισβολή, το 1974.

Οι Αγγλοαμερικάνοι σχεδίασαν τη λύση του Κυπριακού στη βάση της διχοτόμησης, θεωρώντας ότι αυτή ήταν η μόνη εφικτή λύση. Εξασφάλισαν τη σιωπηρή συγκατάθεση του διχοτομικού σιναφιού για να προχωρήσουν στον γεωγραφικό διαχωρισμό και εκμεταλλεύτηκαν στο έπακτον την πολιτική μωρία του προδότη ταξίαρχου Ιωαννίδη, ο οποίος πείσθηκε ότι έφτασε η ώρα να ρίξει τον “καλόγηρο” (τον Μακάριο) και να κάνει την Ένωση. Την διπλή βεβαίως Ένωση, αφού ήταν συμφωνημένο η Τουρκία να επέμβει και να πάρει ένα κομμάτι στο βόρειο τμήμα του νησιού, για να μεταφερθούν εκεί οι Τουρκοκύπριοι και να τελειώνουμε με το Κυπριακό.

Στον Μακάριο οι Αγγλοαμερικανοί και οι φίλοι του από το διχοτομικό σινάφι είπαν ότι θα του κάνει πραξικόπημα ο Ιωαννίδης, θα ακολουθούσε μια περιορισμένης κλίμακας επέμβαση από την Τουρκία και θα έπεφτε η χούντα. Όλοι ήξεραν στην Κύπρο ότι θα γινόταν πραξικόπημα, μετά την επιστολή του Μακαρίου προς τον τότε πραξικοπηματικό πρόεδρο της Ελλάδας Φαίδωνα Γκιζίκη, με την οποία του ζητούσε να ανακαλέσει στην Ελλάδα τους Έλληνες αξιωματικούς που υπηρετούσαν στην Εθνική Φρουρά. Η επιστολή ήρθε βεβαίως μετά από μια τετραετή περίοδο ταραχών, με την βία της εγκληματικής οργάνωσης ΕΟΚΑ Β’, του Γεωργίου Γρίβα, την “αντιβία” των παρακρατικών μακαριακών ομάδων, αλλά και την υπονόμευση του νόμιμου κράτους από τους χουντικούς αξιωματικούς.

Ωστόσο ο Μακάριος ήξερε ότι, μετά την επιστολή, θα ακολουθούσε το πραξικόπημα, και θα έπεφτε η χούντα, λόγω της (περιορισμένης) τουρκικής επέμβασης. Στις 15 Ιουλίου, ημέρα Δευτέρα, κατέβηκε πρωί πρωί από την εξοχική προεδρική κατοικία στο Τρόοδος, πέρασε ακριβώς έξω από το στρατόπεδο των τεθωρακισμένων στην Κοκκινοτριμυθιά και πήγε στη Λευκωσία. Λίγο αργότερα τα τεθωρακισμένα βγήκαν από το στρατόπεδο και πήγαν να κάνουν πραξικόπημα στο προεδρικό (λες και δεν μπορούσαν να συλλάβουν τον Μακάριο στην Κοκκινοτριμυθιά).

Στο προεδρικό δεν περικύκλωσαν το κτήριο. Ο Μακάριος βγήκε από την πίσω μεριά και έφυγε ανενόχλητος. Την επόμενη μέρα ο Μακάριος φυγαδεύτηκε στο Λονδίνο από τους Βρετανούς. Στις 20 Ιουλίου, την ώρα που τα τουρκικά πλοία ήταν ήδη σε απόσταση αναπνοής από το Πέντε Μίλι της Κερύνειας, ο Μακάριος ανέβαινε στο βήμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για να καταγγείλει την Ελλάδα, ότι έκανε εισβολή στην Κύπρο, από την οποία κινδύνευαν – όπως τόνισε- και οι Τουρκοκύπριοι. Δεν έκανε καμία απολύτως αναφορά στην επικείμενη τουρκική εισβολή, παρόλο που την ίδια ώρα όλα τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία έδειχναν βίντεο με τα τουρκικά πλοία να προσεγγίζουν την Κύπρο και μιλούσαν για τουρκική εισβολή.

Η εκτενής αναφορά μου στον Μακάριο, δεν υπονοεί ότι ο Μακάριος ευθύνεται για το πραξικόπημα. Για το πραξικόπημα ευθύνεται ο προδότης ταξίαρχος Ιωαννίδης, ο οποίος το διέταξε έχοντας πλήρη συνείδηση του τι έκανε, αφού πίστεψε το σχέδιο που του πούλησαν οι Αγγλοαμερικανοί και ήξερε επίσης ότι θα προωθούσε μια λύση του Κυπριακού, με την οποία συμφωνούσε παρασκηνιακά και το διχοτομικό σινάφι σε Ελλάδα και Κύπρο. Γνώριζε πολύ καλά ότι θα επέμβαινε η Τουρκία και θα κατελάμβανε μέρος της Κύπρου για να γίνει ανταλλαγή πληθυσμών, κάτι που πραγματοποιήθηκε τελικά μετά που έπεσε η χούντα, όταν στην Ελλάδα ήταν πια πρωθυπουργός ο Καραμανλής και στην Κύπρο προεδρεύων ο Κληρίδης. Το σχέδιο της διχοτόμησης προχώρησε και ολοκληρώθηκε, χωρίς κανένας να μπορέσει ή να τολμήσει έστω να το εμποδίσει.

Ο Μακάριος πίστευε ότι το πραξικόπημα θα ήταν απλώς το τέλος της χούντας. Έτσι του είπαν οι Βρετανοί, οι οποίοι, σε πλήρη συνεννόηση και συντονισμό και με τον “μάγο” της αμερικανικής διπλωματίας Χένρι Κίσινκερ, λέγεται ότι του έγραψαν και την ομιλία στο Σ.Α. του ΟΗΕ, που ουσιαστικά νομιμοποιούσε την επέμβαση της Τουρκίας, μετά και την εισβολή της Ελλάδος, όπως χαρακτήρισε το πραξικόπημα ο Μακάριος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Τουρκία ΟΥΔΕΠΟΤΕ καταδικάστηκε από τη διεθνή κοινότητα για εισβολή στην Κύπρο.

Δυστυχώς για τον πολιτικώς ανώριμο κυπριακό λαό, το διεφθαρμένο διχοτομικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο έπαιξε όλα αυτά τα χρόνια, από το 1960 μέχρι σήμερα και συνεχίζει να παίζει ένα πολύ βρόμικο παιχνίδι στο παρασκήνιο. Το παιχνίδι της διχοτόμησης της Κύπρου και μάλιστα χωρίς διαπραγμάτευση, αφού δεν τολμούν να αποκαλύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις. Οι Τούρκοι, τον Ιούλιο του 1974, πήραν περισσότερο έδαφος από εκείνο που προβλεπόταν, ώστε να το διαπραγματευτούν. Θα έδιναν πίσω Βαρώσι, Μόρφου, χωριά στη γραμμή Αττίλα από την Αμμόχωστο ως τη Μόρφου και μέρος της Καρπασίας. Το διχοτομικό σινάφι τους τα χάρισε κι αυτά, διότι δεν τολμά να πει στον κυπριακό λαό την αλήθεια.

Την αλήθεια την κρύβει με μια επιδέξια, γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα, παρουσιάζοντας κάθε πράξη, που εδραιώνει τη διχοτόμηση, σαν πατριωτικό καθήκον. Τους βοήθηκε πολύ και η Τουρκία πάνω σ’ αυτό, όπως και το ντενκταστικό κατεστημένο. Καλύπτοντας πάντοτε τη διχοτομική τους πολιτική πίσω από την τουρκική αδιαλλαξία, με εύκολη αντιτουρκική ρητορική και κροκοδείλια δάκρυα για τους νέους που έγιναν ήρωες, πέφτοντας προδομένοι για να προασπίσουν την ελευθερία αυτού του τόπου, επιβεβαιώνουν πλήρως τη ρήση του Σάμιουελ Τζόνσον ότι “ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του κάθε απατεώνα”.

•  

Αγαπημένοι μου Βαρωσιώτες. Θυμώσατε πολύ με το άρθρο του Άντρου Παυλίδη και έχετε δίκιο. Μου φάνηκε κι εμένα εξωφρενικό να θεωρεί ότι έπρεπε να βάλετε εσείς, οι προδομένοι και άοπλοι, τα κορμιά σας ανάχωμα στα τουρκικά τανκς. Την Αμμόχωστο δεν την ξεπουλήσατε εσείς. Άλλοι ξεπουλησαν κι εσάς μαζί με την Αμμόχωστο, μαζί με τη μισή Κύπρο.

Το τι έγινε τον Ιούλη του 1974 δεν ήταν μια ανοησία, όπως κάποιοι επιμένουν να μας παρουσιάζουν μέχρι σήμερα το πραξικόπημα. Ήταν σκόπιμη ενέργεια που αποσκοπούσε στη λύση του Κυπριακού με διχοτόμηση του νησιού. Ναι, ήταν προδοσία.

Υπήρχε πλάνο, συμφωνημένο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, να γίνει στην Κύπρο διχοτόμηση, είτε με διπλή ένωση είτε με δύο ανεξάρτητα κράτη. Το Σχέδιο Άτσεσον, δέκα χρόνια πριν, ακριβώς αυτό προνοούσε, με λιγότερο τότε έδαφος για τους Τουρκοκύπριους. Η Ελλάδα του Γεώργιου Παπανδρέου το αποδέχτηκε λέγοντας πως “όταν σου δίνουν την πολυκατοικία και σου ζητούν το ρετιρέ, κάνεις τη συμφωνία και δεν την απορρίπτεις”. Το απέρριψε όμως ο Μακάριος.

Δέκα χρόνια μετά, η Χούντα αποφάσισε να επιβάλει τη λύση αυτή με πραξικόπημα, ώστε να ακολουθήσει η τουρκική εισβολή, να φύγουν διά της βίας οι Ελληνοκύπριοι από τον βορρά και να μετακινηθούν εκεί οι Τουρκοκύπριοι. Στη συνέχεια θα τα έριχναν πάνω στην Τουρκία, η Τουρκία θα επικαλείτο τη Συνθήκη Εγγυήσεως, η διεθνής κοινότητα ΔΕΝ θα καταδίκαζε την τουρκική εισβολή, όπως και δεν την καταδίκασε ΠΟΤΕ, ούτε κάλεσε ποτέ ξεκάθαρα την Τουρκία να αποσύρει τον στρατό της από το νησί (σε όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ ζητείται η αποχώρηση ΟΛΩΝ των ΞΕΝΩΝ στρατευμάτων, δηλαδή εξισώνουν την Τουρκία με την Ελλάδα).

Την πιο πάνω αλήθεια δε μας την είπαν ποτέ, διότι ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία. Σ’ αυτό όμως το σχέδιο ήταν μυημένοι πολλοί Έλληνες και Κύπριοι πολιτικοί και όχι μόνο χουντικοί. Αυτοί θεωρούσαν (και θεωρούν μέχρι σήμερα) ότι η καλύτερη λύση ήταν δύο χωριστές γεωγραφικές περιοχές και δύο χωριστές πολιτειακές οντότητες, ώστε να μην μπαίνουμε η μια κοινότητα στα πόδια της άλλης.

Στο σχέδιο είναι αλήθεια ότι δεν περιλαμβάνονταν τα Βαρώσια. Όμως κανείς από εμάς δεν το ήξερε αυτό. Έχοντας ήδη ξεκινήσει τρεις εβδομάδες πριν ο πρώτος γύρος της εισβολής και βλέποντας τη θηριωδία του τουρκικού στρατού από όπου περνούσε, ο μέσος Κύπριος πολίτης ήταν απολύτως λογικό να γυρέψει πώς να σώσει από αυτό το κακό τα παιδιά του και τον εαυτό του. Το να λέει σήμερα κανείς ότι κακώς έφυγαν τότε οι Βαρωσιώτες (την ώρα που φεύγαμε όλοι, ακόμη και οι Λευκωσιάτες προς τα βουνά) είναι τουλάχιστον ανόητο και εκατό τοις εκατό άδικο.

Καταλαβαίνω λοιπόν γιατί σας πνίγει το δίκιο. Αλλά, αγαπημένοι μου, ποιος είναι ο Άντρος ο Παυλίδης και τα βάλατε μαζί του και κάποιοι το βρίζετε με ανήκουστα λόγια μέσα στα κοινωνικά δίχτυα; Ένας απλός πολίτης είναι κι αυτός, που είπε μια μαλακία (με συγχωρείτε για την έκφραση). Εκείνοι που πραγματικά σας έκαναν κακό, είναι άλλοι.

Είναι εκείνοι που σχεδίασαν και υλοποίησαν τη διχοτόμηση και πιο πολύ από αυτούς οι Έλληνες και Ελληνοκύπριοι.

Είναι εκείνοι που ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ να πάρουν πίσω το Βαρώσι το 1978 όταν μας το έδωσαν οι Αμερικάνοι, ως “χειρονομία καλής θέλησης εκ μέρους της Τουρκίας”, για να ξεκινήσουν οι συνομιλίες. Βεβαίως πρέπει να πω ότι δεν τους ένοιαζε τους Αμερικάνους αν θα ξεκινούσαν συνομιλίες, αλλά γύρευαν ένα καλό λόγο για να ξαναστείλουν όπλα στην Τουρκία, αφού από την εισβολή και μετά το αμερικανικό κογκρέσο επέβαλε εμπάργκο πώλησης όπλων στην Τουρκία.

Ακριβώς επειδή η Τουρκία ήθελε τότε να επανέλθει η αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη, ήταν διατεθειμένη παρασκηνιακά να δώσει το Βαρώσι. Όμως την ξελάσπωσε ο Σπύρος Κυπριανού και το διεφθαρμένο ελληνοκυπριακό κατεστημένο. Είναι γνωστό ότι πήγαν τότε και είδαν τον πρόεδρο μια αντιπροσωπεία επιχειρηματιών από τη Λεμεσό και του είπαν “μα για όνομα του Θεού, πάνω που αρχίσαμε να στεκόμαστε στα πόδια μας, θα ανοίξεις το Βαρώσι, να μας καταστρέψεις;”. Έτσι αρνήθηκε ο Σπύρος να πάρει το Βαρώσι και η Άγκυρα κατάφερε να ξεκινήσει και πάλι η αμερικανική στρατιωτική βοήθεια χωρίς να δώσει πίσω τίποτα.

Τότε ήταν που χάθηκε η ευκαιρία για την Αμμόχωστο. Όταν θα πηγαίνατε πίσω στα σπίτια σας και θα κάνατε ένα απλό ξεσκόνισμα και σφουγγάρισμα. Τότε ήταν που χάθηκε η ευκαιρία να λυθεί το Κυπριακό, όταν δεν είχαν έρθει ακόμη Τούρκοι έποικοι στην Κύπρο και οι εκτοπισμένοι βρίσκονταν ακόμη μέσα στα αντίσκηνα. Αλλά το σχέδιο έλεγε άλλα. Το σχέδιο έλεγε προσωρινή διχοτόμηση (status quo) μέχρι να περάσουν τα χρόνια, οι πρόσφυγες να αποκατασταθούν, εκείνοι που έζησαν στο βορρά σιγά σιγά να πεθάνουν και τότε η διχοτόμηση να επισημοποιηθεί με συμφωνία. Γι’ αυτό έλεγε ο Ντενκτάς συχνά “τη λύση θα την βρουν οι επόμενες γενιές”. Μαζί του συμφωνούσαν κρυφά και οι αντίστοιχοι δικοί μας, εκείνοι που όποτε ξεκινούσε πρωτοβουλία για λύση, “συντρομάσσονταν” και κινούσαν γη και ουρανό για να την βουλιάξουν.

Αυτοί οι τελευταίοι δεν παραδέχονται ότι υπήρξε σχέδιο διχοτόμησης, δεν παραδέχονται ότι το 1978 ήταν η χρυσή ευκαιρία για επιστροφή του Βαρωσιού, ουσιαστικά ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ. Λένε τα δικά τους. Ότι η Τουρκία δεν το δεχότανε. Ανοησίες. Η Τουρκία θα το δεχότανε αναγκαστικά, αν το δεχόμασταν εμείς. Γι’ αυτό εξάλλου πήρε το Βαρώσι, για να το κρατά σαν διαπραγματευτικό χαρτί. Τη βγάλαμε όμως από τη δύσκολη θέση. Όπως και πολλές φορές αργότερα. Όσες φορές ζήτησαν οι μεγάλες δυνάμεις από την Τουρκία να κάνει υποχωρήσεις για να κερδίσει κάτι (π.χ. ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε.), εμείς τη βγάλαμε από τη δύσκολη θέση, διότι δεν θέλαμε τίποτα.

Αυτή είναι η αλήθεια και προκαταβολικά απαντώ σε όσους θα διαφωνήσουν μαζί μου, ότι έχω διαμορφώσει άποψη εδώ και χρόνια και δεν πρόκειται να με πείσουν με τις ψευδοπατριωτικές ρητορείες των απατεώνων που εκμεταλλεύτηκαν το πατριωτικό μας συναίσθημα για να μας οδηγήσουν με τα μάτια δεμένα στη διχοτόμηση.

Την πόλη σας λοιπόν αγαπημένοι μου Βαρωσιώτες, την πούλησαν άλλοι, 42 και 46 χρόνια πριν. Εκείνους έπρεπε να μέμφεστε και να καταριέστε και όχι τον γέρημο τον Παυλίδη, διότι έγραψε μια μαλακία σε ένα άρθρο.

•