Δεν έχει τέλος αυτή η γελοιότητα, με τους αντιπροσώπους των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο. Από τότε που γεννήθηκα μέχρι σήμερα, η πολιτική μας ηγεσία είναι μαλωμένη μαζί τους. Μα δεν πέρασε ούτε και ένας, ούτε και μισός αντιπρόσωπος του ΟΗΕ που να μην τον χαρακτηρίσουμε μεροληπτικό, φιλότουρκο, εχθρό μας και άσχετο, διότι δεν ξέρει να κάνει σωστά τη δουλειά του. Το έχουν κάνει με όλους ανεξαιρέτως και δεν τους περνά από το μυαλό ότι ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ γελοιοποιώντας και ΕΜΑΣ μαζί τους.
Ξέρετε γιατί το κάνουν; Για να κρύψουν την ΑΠΟΤΥΧΙΑ τους να πείσουν το διεθνή παράγοντα. Ναι έχουν ΑΠΟΤΥΧΕΙ οικτρά να πείσουν για το δίκιο μας. Έχουν ΑΠΟΤΥΧΕΙ οικτρά να πείσουν τον διεθνή παράγοντα ότι φταίει η Τουρκία. Η Τουρκία ουδέποτε καταδικάστηκε για την εισβολή της στην Κύπρο. Δεν της ζητήθηκε ποτέ να αποσύρει τα στρατεύματά της (όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ μιλούν για αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων, άρα εξισώνουν τα τουρκικά με τα ελληνικά). Δεν έχει κατηγορηθεί ΠΟΤΕ για αδιαλλαξία στο Κυπριακό. Η Τουρκία δεν έχει κατηγορηθεί ποτέ γενικά για το Κυπριακό.
Έχουν ΑΠΟΤΥΧΕΙ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ να πείσουν την Ευρώπη και τον διεθνή παράγοντα ακόμη και για την τουρκική εισβολή στην ΑΟΖ μας. Η όποια κατανόηση προς τις θέσεις μας εκφράστηκε από τους ξένους χλιαρά και άνευρα. Σαν να λένε στην Τουρκία κάνε ό,τι θέλεις, θα αντιδράσουμε λίγο, αλλά εσύ τη δουλειά σου θα την κάνεις.
ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΤΥΧΕΙ και κάνουν καυγάδες με τον ΟΗΕ (διότι μόνο εκεί τους παίρνει) μόνο για ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ. Πιάνουν δηλαδή τους Κυπραίους πάνω στο πατριωτικό μας φιλότιμο, διότι είδαν ότι αυτό δουλεύει. Μόνοι μας κάνουμε πανηγύρια, έξω γελούν πίσω απ΄την πλάτη μας.
Αλλά να μην έχουμε παράπονο. Κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει.
Ήχησαν λοιπόν και φέτος οι υποκριτικές σειρήνες, στη μαύρη μνήμη του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974. Το επίσημο αφήγημα εξακολουθεί να είναι (όπως και σε όλη την ιστορία του Κυπριακού μέχρι σήμερα) κουτοπόνηρο και παραπλανητικό. Διότι από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 μέχρι σήμερα, άλλα μας λένε οι πολιτικοί κι άλλους στόχους υπηρετούν στο παρασκήνιο κι αυτό, όχι, δεν είναι θεωρία συνωμοσίας, είναι η δεύτερη, σφαιρική πλέον ανάγνωση της ιστορίας, καθώς πέρασε ήδη από τότε σχεδόν μισός αιώνας.
Από το 1960, που εγκαθιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία, μέχρι και σήμερα (το τονίζω αυτό: μέχρι και σήμερα) υπάρχουν δύο σχολές σκέψεις για το Κυπριακό Ζήτημα, τόσο στην ελληνική όσο και στην τουρκική πλευρά. Η μία θέλει μια χώρα στην Κύπρο και η άλλη θέλει δύο χωριστά κράτη (ή διπλή ένωση πριν την εισβολή), ώστε να μην μπαίνει η μια κοινότητα στα πόδια της άλλης.
Είναι φανερό ότι κυριάρχησε η σχολή της διχοτόμησης. Ο γεωγραφικός διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων ξεκίνησε από το 1957, λόγω πράξεων βίας που έγιναν ανάμεσα στις δύο κοινότητες, με αφορμή τον αγώνα των Ελληνοκυπρίων για την Ένωση με την Ελλάδα, εντάθηκε μετά τις “φασαρίες” της δεκαετίας του 1960 κι οριστικοποιήθηκε με την ανταλλαγή πληθυσμών, που ακολούθησε την τουρκική εισβολή, το 1974.
Οι Αγγλοαμερικάνοι σχεδίασαν τη λύση του Κυπριακού στη βάση της διχοτόμησης, θεωρώντας ότι αυτή ήταν η μόνη εφικτή λύση. Εξασφάλισαν τη σιωπηρή συγκατάθεση του διχοτομικού σιναφιού για να προχωρήσουν στον γεωγραφικό διαχωρισμό και εκμεταλλεύτηκαν στο έπακτον την πολιτική μωρία του προδότη ταξίαρχου Ιωαννίδη, ο οποίος πείσθηκε ότι έφτασε η ώρα να ρίξει τον “καλόγηρο” (τον Μακάριο) και να κάνει την Ένωση. Την διπλή βεβαίως Ένωση, αφού ήταν συμφωνημένο η Τουρκία να επέμβει και να πάρει ένα κομμάτι στο βόρειο τμήμα του νησιού, για να μεταφερθούν εκεί οι Τουρκοκύπριοι και να τελειώνουμε με το Κυπριακό.
Στον Μακάριο οι Αγγλοαμερικανοί και οι φίλοι του από το διχοτομικό σινάφι είπαν ότι θα του κάνει πραξικόπημα ο Ιωαννίδης, θα ακολουθούσε μια περιορισμένης κλίμακας επέμβαση από την Τουρκία και θα έπεφτε η χούντα. Όλοι ήξεραν στην Κύπρο ότι θα γινόταν πραξικόπημα, μετά την επιστολή του Μακαρίου προς τον τότε πραξικοπηματικό πρόεδρο της Ελλάδας Φαίδωνα Γκιζίκη, με την οποία του ζητούσε να ανακαλέσει στην Ελλάδα τους Έλληνες αξιωματικούς που υπηρετούσαν στην Εθνική Φρουρά. Η επιστολή ήρθε βεβαίως μετά από μια τετραετή περίοδο ταραχών, με την βία της εγκληματικής οργάνωσης ΕΟΚΑ Β’, του Γεωργίου Γρίβα, την “αντιβία” των παρακρατικών μακαριακών ομάδων, αλλά και την υπονόμευση του νόμιμου κράτους από τους χουντικούς αξιωματικούς.
Ωστόσο ο Μακάριος ήξερε ότι, μετά την επιστολή, θα ακολουθούσε το πραξικόπημα, και θα έπεφτε η χούντα, λόγω της (περιορισμένης) τουρκικής επέμβασης. Στις 15 Ιουλίου, ημέρα Δευτέρα, κατέβηκε πρωί πρωί από την εξοχική προεδρική κατοικία στο Τρόοδος, πέρασε ακριβώς έξω από το στρατόπεδο των τεθωρακισμένων στην Κοκκινοτριμυθιά και πήγε στη Λευκωσία. Λίγο αργότερα τα τεθωρακισμένα βγήκαν από το στρατόπεδο και πήγαν να κάνουν πραξικόπημα στο προεδρικό (λες και δεν μπορούσαν να συλλάβουν τον Μακάριο στην Κοκκινοτριμυθιά).
Συνάντηση Μακαρίου – Κίσινγκερ στο προεδρικό μέγαρο στη Λευκωσία, 2 μήνες πριν το χουντικό πραξικόπημα.
Στο προεδρικό δεν περικύκλωσαν το κτήριο. Ο Μακάριος βγήκε από την πίσω μεριά και έφυγε ανενόχλητος. Την επόμενη μέρα ο Μακάριος φυγαδεύτηκε στο Λονδίνο από τους Βρετανούς. Στις 20 Ιουλίου, την ώρα που τα τουρκικά πλοία ήταν ήδη σε απόσταση αναπνοής από το Πέντε Μίλι της Κερύνειας, ο Μακάριος ανέβαινε στο βήμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για να καταγγείλει την Ελλάδα, ότι έκανε εισβολή στην Κύπρο, από την οποία κινδύνευαν – όπως τόνισε- και οι Τουρκοκύπριοι. Δεν έκανε καμία απολύτως αναφορά στην επικείμενη τουρκική εισβολή, παρόλο που την ίδια ώρα όλα τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία έδειχναν βίντεο με τα τουρκικά πλοία να προσεγγίζουν την Κύπρο και μιλούσαν για τουρκική εισβολή.
Η εκτενής αναφορά μου στον Μακάριο, δεν υπονοεί ότι ο Μακάριος ευθύνεται για το πραξικόπημα. Για το πραξικόπημα ευθύνεται ο προδότης ταξίαρχος Ιωαννίδης, ο οποίος το διέταξε έχοντας πλήρη συνείδηση του τι έκανε, αφού πίστεψε το σχέδιο που του πούλησαν οι Αγγλοαμερικανοί και ήξερε επίσης ότι θα προωθούσε μια λύση του Κυπριακού, με την οποία συμφωνούσε παρασκηνιακά και το διχοτομικό σινάφι σε Ελλάδα και Κύπρο. Γνώριζε πολύ καλά ότι θα επέμβαινε η Τουρκία και θα κατελάμβανε μέρος της Κύπρου για να γίνει ανταλλαγή πληθυσμών, κάτι που πραγματοποιήθηκε τελικά μετά που έπεσε η χούντα, όταν στην Ελλάδα ήταν πια πρωθυπουργός ο Καραμανλής και στην Κύπρο προεδρεύων ο Κληρίδης. Το σχέδιο της διχοτόμησης προχώρησε και ολοκληρώθηκε, χωρίς κανένας να μπορέσει ή να τολμήσει έστω να το εμποδίσει.
Ο Μακάριος πίστευε ότι το πραξικόπημα θα ήταν απλώς το τέλος της χούντας. Έτσι του είπαν οι Βρετανοί, οι οποίοι, σε πλήρη συνεννόηση και συντονισμό και με τον “μάγο” της αμερικανικής διπλωματίας Χένρι Κίσινκερ, λέγεται ότι του έγραψαν και την ομιλία στο Σ.Α. του ΟΗΕ, που ουσιαστικά νομιμοποιούσε την επέμβαση της Τουρκίας, μετά και την εισβολή της Ελλάδος, όπως χαρακτήρισε το πραξικόπημα ο Μακάριος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Τουρκία ΟΥΔΕΠΟΤΕ καταδικάστηκε από τη διεθνή κοινότητα για εισβολή στην Κύπρο.
Δυστυχώς για τον πολιτικώς ανώριμο κυπριακό λαό, το διεφθαρμένο διχοτομικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο έπαιξε όλα αυτά τα χρόνια, από το 1960 μέχρι σήμερα και συνεχίζει να παίζει ένα πολύ βρόμικο παιχνίδι στο παρασκήνιο. Το παιχνίδι της διχοτόμησης της Κύπρου και μάλιστα χωρίς διαπραγμάτευση, αφού δεν τολμούν να αποκαλύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις. Οι Τούρκοι, τον Ιούλιο του 1974, πήραν περισσότερο έδαφος από εκείνο που προβλεπόταν, ώστε να το διαπραγματευτούν. Θα έδιναν πίσω Βαρώσι, Μόρφου, χωριά στη γραμμή Αττίλα από την Αμμόχωστο ως τη Μόρφου και μέρος της Καρπασίας. Το διχοτομικό σινάφι τους τα χάρισε κι αυτά, διότι δεν τολμά να πει στον κυπριακό λαό την αλήθεια.
Την αλήθεια την κρύβει με μια επιδέξια, γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα, παρουσιάζοντας κάθε πράξη, που εδραιώνει τη διχοτόμηση, σαν πατριωτικό καθήκον. Τους βοήθηκε πολύ και η Τουρκία πάνω σ’ αυτό, όπως και το ντενκταστικό κατεστημένο. Καλύπτοντας πάντοτε τη διχοτομική τους πολιτική πίσω από την τουρκική αδιαλλαξία, με εύκολη αντιτουρκική ρητορική και κροκοδείλια δάκρυα για τους νέους που έγιναν ήρωες, πέφτοντας προδομένοι για να προασπίσουν την ελευθερία αυτού του τόπου, επιβεβαιώνουν πλήρως τη ρήση του Σάμιουελ Τζόνσον ότι “ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του κάθε απατεώνα”.
Αγαπημένοι μου Βαρωσιώτες. Θυμώσατε πολύ με το άρθρο του Άντρου Παυλίδη και έχετε δίκιο. Μου φάνηκε κι εμένα εξωφρενικό να θεωρεί ότι έπρεπε να βάλετε εσείς, οι προδομένοι και άοπλοι, τα κορμιά σας ανάχωμα στα τουρκικά τανκς. Την Αμμόχωστο δεν την ξεπουλήσατε εσείς. Άλλοι ξεπουλησαν κι εσάς μαζί με την Αμμόχωστο, μαζί με τη μισή Κύπρο.
Το τι έγινε τον Ιούλη του 1974 δεν ήταν μια ανοησία, όπως κάποιοι επιμένουν να μας παρουσιάζουν μέχρι σήμερα το πραξικόπημα. Ήταν σκόπιμη ενέργεια που αποσκοπούσε στη λύση του Κυπριακού με διχοτόμηση του νησιού. Ναι, ήταν προδοσία.
Υπήρχε πλάνο, συμφωνημένο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, να γίνει στην Κύπρο διχοτόμηση, είτε με διπλή ένωση είτε με δύο ανεξάρτητα κράτη. Το Σχέδιο Άτσεσον, δέκα χρόνια πριν, ακριβώς αυτό προνοούσε, με λιγότερο τότε έδαφος για τους Τουρκοκύπριους. Η Ελλάδα του Γεώργιου Παπανδρέου το αποδέχτηκε λέγοντας πως “όταν σου δίνουν την πολυκατοικία και σου ζητούν το ρετιρέ, κάνεις τη συμφωνία και δεν την απορρίπτεις”. Το απέρριψε όμως ο Μακάριος.
Δέκα χρόνια μετά, η Χούντα αποφάσισε να επιβάλει τη λύση αυτή με πραξικόπημα, ώστε να ακολουθήσει η τουρκική εισβολή, να φύγουν διά της βίας οι Ελληνοκύπριοι από τον βορρά και να μετακινηθούν εκεί οι Τουρκοκύπριοι. Στη συνέχεια θα τα έριχναν πάνω στην Τουρκία, η Τουρκία θα επικαλείτο τη Συνθήκη Εγγυήσεως, η διεθνής κοινότητα ΔΕΝ θα καταδίκαζε την τουρκική εισβολή, όπως και δεν την καταδίκασε ΠΟΤΕ, ούτε κάλεσε ποτέ ξεκάθαρα την Τουρκία να αποσύρει τον στρατό της από το νησί (σε όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ ζητείται η αποχώρηση ΟΛΩΝ των ΞΕΝΩΝ στρατευμάτων, δηλαδή εξισώνουν την Τουρκία με την Ελλάδα).
Την πιο πάνω αλήθεια δε μας την είπαν ποτέ, διότι ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία. Σ’ αυτό όμως το σχέδιο ήταν μυημένοι πολλοί Έλληνες και Κύπριοι πολιτικοί και όχι μόνο χουντικοί. Αυτοί θεωρούσαν (και θεωρούν μέχρι σήμερα) ότι η καλύτερη λύση ήταν δύο χωριστές γεωγραφικές περιοχές και δύο χωριστές πολιτειακές οντότητες, ώστε να μην μπαίνουμε η μια κοινότητα στα πόδια της άλλης.
Στο σχέδιο είναι αλήθεια ότι δεν περιλαμβάνονταν τα Βαρώσια. Όμως κανείς από εμάς δεν το ήξερε αυτό. Έχοντας ήδη ξεκινήσει τρεις εβδομάδες πριν ο πρώτος γύρος της εισβολής και βλέποντας τη θηριωδία του τουρκικού στρατού από όπου περνούσε, ο μέσος Κύπριος πολίτης ήταν απολύτως λογικό να γυρέψει πώς να σώσει από αυτό το κακό τα παιδιά του και τον εαυτό του. Το να λέει σήμερα κανείς ότι κακώς έφυγαν τότε οι Βαρωσιώτες (την ώρα που φεύγαμε όλοι, ακόμη και οι Λευκωσιάτες προς τα βουνά) είναι τουλάχιστον ανόητο και εκατό τοις εκατό άδικο.
Καταλαβαίνω λοιπόν γιατί σας πνίγει το δίκιο. Αλλά, αγαπημένοι μου, ποιος είναι ο Άντρος ο Παυλίδης και τα βάλατε μαζί του και κάποιοι το βρίζετε με ανήκουστα λόγια μέσα στα κοινωνικά δίχτυα; Ένας απλός πολίτης είναι κι αυτός, που είπε μια μαλακία (με συγχωρείτε για την έκφραση). Εκείνοι που πραγματικά σας έκαναν κακό, είναι άλλοι.
Είναι εκείνοι που σχεδίασαν και υλοποίησαν τη διχοτόμηση και πιο πολύ από αυτούς οι Έλληνες και Ελληνοκύπριοι.
Είναι εκείνοι που ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ να πάρουν πίσω το Βαρώσι το 1978 όταν μας το έδωσαν οι Αμερικάνοι, ως “χειρονομία καλής θέλησης εκ μέρους της Τουρκίας”, για να ξεκινήσουν οι συνομιλίες. Βεβαίως πρέπει να πω ότι δεν τους ένοιαζε τους Αμερικάνους αν θα ξεκινούσαν συνομιλίες, αλλά γύρευαν ένα καλό λόγο για να ξαναστείλουν όπλα στην Τουρκία, αφού από την εισβολή και μετά το αμερικανικό κογκρέσο επέβαλε εμπάργκο πώλησης όπλων στην Τουρκία.
Ακριβώς επειδή η Τουρκία ήθελε τότε να επανέλθει η αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη, ήταν διατεθειμένη παρασκηνιακά να δώσει το Βαρώσι. Όμως την ξελάσπωσε ο Σπύρος Κυπριανού και το διεφθαρμένο ελληνοκυπριακό κατεστημένο. Είναι γνωστό ότι πήγαν τότε και είδαν τον πρόεδρο μια αντιπροσωπεία επιχειρηματιών από τη Λεμεσό και του είπαν “μα για όνομα του Θεού, πάνω που αρχίσαμε να στεκόμαστε στα πόδια μας, θα ανοίξεις το Βαρώσι, να μας καταστρέψεις;”. Έτσι αρνήθηκε ο Σπύρος να πάρει το Βαρώσι και η Άγκυρα κατάφερε να ξεκινήσει και πάλι η αμερικανική στρατιωτική βοήθεια χωρίς να δώσει πίσω τίποτα.
Τότε ήταν που χάθηκε η ευκαιρία για την Αμμόχωστο. Όταν θα πηγαίνατε πίσω στα σπίτια σας και θα κάνατε ένα απλό ξεσκόνισμα και σφουγγάρισμα. Τότε ήταν που χάθηκε η ευκαιρία να λυθεί το Κυπριακό, όταν δεν είχαν έρθει ακόμη Τούρκοι έποικοι στην Κύπρο και οι εκτοπισμένοι βρίσκονταν ακόμη μέσα στα αντίσκηνα. Αλλά το σχέδιο έλεγε άλλα. Το σχέδιο έλεγε προσωρινή διχοτόμηση (status quo) μέχρι να περάσουν τα χρόνια, οι πρόσφυγες να αποκατασταθούν, εκείνοι που έζησαν στο βορρά σιγά σιγά να πεθάνουν και τότε η διχοτόμηση να επισημοποιηθεί με συμφωνία. Γι’ αυτό έλεγε ο Ντενκτάς συχνά “τη λύση θα την βρουν οι επόμενες γενιές”. Μαζί του συμφωνούσαν κρυφά και οι αντίστοιχοι δικοί μας, εκείνοι που όποτε ξεκινούσε πρωτοβουλία για λύση, “συντρομάσσονταν” και κινούσαν γη και ουρανό για να την βουλιάξουν.
Αυτοί οι τελευταίοι δεν παραδέχονται ότι υπήρξε σχέδιο διχοτόμησης, δεν παραδέχονται ότι το 1978 ήταν η χρυσή ευκαιρία για επιστροφή του Βαρωσιού, ουσιαστικά ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ. Λένε τα δικά τους. Ότι η Τουρκία δεν το δεχότανε. Ανοησίες. Η Τουρκία θα το δεχότανε αναγκαστικά, αν το δεχόμασταν εμείς. Γι’ αυτό εξάλλου πήρε το Βαρώσι, για να το κρατά σαν διαπραγματευτικό χαρτί. Τη βγάλαμε όμως από τη δύσκολη θέση. Όπως και πολλές φορές αργότερα. Όσες φορές ζήτησαν οι μεγάλες δυνάμεις από την Τουρκία να κάνει υποχωρήσεις για να κερδίσει κάτι (π.χ. ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε.), εμείς τη βγάλαμε από τη δύσκολη θέση, διότι δεν θέλαμε τίποτα.
Αυτή είναι η αλήθεια και προκαταβολικά απαντώ σε όσους θα διαφωνήσουν μαζί μου, ότι έχω διαμορφώσει άποψη εδώ και χρόνια και δεν πρόκειται να με πείσουν με τις ψευδοπατριωτικές ρητορείες των απατεώνων που εκμεταλλεύτηκαν το πατριωτικό μας συναίσθημα για να μας οδηγήσουν με τα μάτια δεμένα στη διχοτόμηση.
Την πόλη σας λοιπόν αγαπημένοι μου Βαρωσιώτες, την πούλησαν άλλοι, 42 και 46 χρόνια πριν. Εκείνους έπρεπε να μέμφεστε και να καταριέστε και όχι τον γέρημο τον Παυλίδη, διότι έγραψε μια μαλακία σε ένα άρθρο.
Τα τελευταία χρόνια, ιδίως μετά την χαμένη ευκαιρία του Γκραν-Μοντανά, ο Νίκος Αναστασιάδης υιοθέτησε τη βασική θέση της “Νέας Στρατηγικής” του Νικόλα Παπαδόπουλου, ότι πρέπει να προκαλέσουμε κόστος στην Τουρκία, να της τραβήξουμε δηλαδή το αυτί για να αποδεχτεί μια συνετή και δίκαιη λύση του Κυπριακού. Βεβαίως το πώς θα είναι αυτή η συνετή και δίκαιη λύση που θέλουμε να δεχτεί και η Τουρκία, εμείς οι Ελληνοκύπριοι δε τη συμφωνήσαμε ακόμη μεταξύ μας, αντίθετα διαφωνούμε από τη γη ως τον ουρανό, αυτό όμως είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Έχοντας λοιπόν υιοθετήσει την πολιτικά αφελέστατη και διπλωματικά ερασιτεχνική έως καιροσκοπική πολιτική του Νικόλα Παπαδόπουλου, ο Νίκος Αναστασιάδης, με δραστήριες ενέργειες δικές του αλλά και του Νίκου Χριστοδουλίδη, που αγκάλιασε ενθουσιωδώς την ιδέα, προχώρησε σε κινήσεις που θα έβαζαν την Τουρκία στη γωνία. Εξήγγειλε με αποφασιστικότητα και παρρησία ότι προχωρεί στην αξιοποίηση του φυσικού μας πλούτου, με εταίρους κολοσσούς στον τομέα και πέτυχε τη σύσταση τριμερών συνεργασιών, κυρίως μεταξύ Κύπρου-Ελλάδος-Ισραήλ και Κύπρου-Ελλάδος-Αιγύπτου, προσκαλώντας σ’ αυτές ενισχυτικά και άλλους μεγάλους παίκτες όπως η ΗΠΑ και η Γαλλία. Στους κόλπους της Ε.Ε. η Κύπρος έτριξε τα μεγάλα , κοφτερά της δόντια προς την Τουρκία, αφού βρήκε επαρκές έρεισμα με τις αρχικά ξώφαλτσες παραβιάσεις της κυπριακής ΑΟΖ.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της γενναίας πολιτικής; Μαζεύτηκε η Τουρκία; Φοβήθηκε τον Αναστασιάδη που βρυχήθηκε σαν λιοντάρι; Δειλίασε και ζάρωσε στο καβούκι της; Μα όχι. Το αντίθετο! Ο Ερντογάνης έγινε ακόμα πιο θρασύς, βγάζοντας και το σχοινί και το παλούκι. Εισέβαλε με τα πλοία του στα θαλάσσια κυπριακά οικόπεδα και κατέβασε τρυπάνια. Στους φίλους μας Ισραηλινούς, Αμερικάνους, Ιταλούς, Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους, ο νεοσουλτάνος έδειξε τα “αχαμνά” του και δεν κάνει τίποτε άλλο από του να απειλεί για νέα τετελεσμένα, χωρίς να αποκλείεται καθόλου να προχωρήσει και σε θερμό επεισόδιο, όπως επισημαίνει και η φιλική προς την πολιτική της “Νέας Στρατηγικής” εφημερίδα “Φιλελεύθερος”.
Σε όποιον με ρωτήσει τι έπρεπε να είχε κάνει ο Αναστασιάδης, αρνούμαι να απαντήσω. Αρνούμαι διότι η ερώτηση είναι κουτοπόνηρη καθώς το Κυπριακό χρήζει ολιστικής θεώρησης και όχι αποσπασματικής. Κατά καιρούς στο παρελθόν φτάσαμε σε σταυροδρόμια που έδειχναν διαφορετικές πορείες για λύση του Κυπριακού και τερματισμό της κατοχής και του απόλυτου ελέγχου της μισής Κύπρου από την Τουρκία. Σε όλα τα σταυροδρόμια προτιμήσαμε τον … “σίγουρο” δρόμο του βολικού, ακίνδυνου και άκαπνου (εξαιρείται ο καπνός της σούβλας) “μακροχρόνιου αγώνα”, ο οποίος έδωσε σε πολλούς “αγωνιστές” την ευκαιρία να κάνουν πολιτικές καριέρες και περιουσίες, στην καμπούρα των εκτοπισμένων και γενικά του συνόλου των ιθαγενών αυτής της Μπανανίας.
Εδώ και χρόνια επισημαίνω στα άρθρα μου ότι εκείνοι που κατέκριναν την πολιτική της συνετής διπλωματίας ως αποτυχημένη πολιτική “του καλού παιδιού” και εφάρμοσαν την πολιτική τους, που δεν ξέρω αν ήταν πολιτική “του μάγκα” ή “του ζόρικου παιδιού”, ή “διεκδικητική πολιτική” όπως παραπλανητικά την χαρακτηρίζουν οι ίδιοι, στο τέλος τα έκαναν σαλάτα. Επικαλέστηκα μάλιστα την ιστορία, η οποία είναι δυστυχώς μαζί τους αμείλικτη, απλώς κανείς δεν την μελετά.
Η ιστορία λοιπόν λέει πως όλες τις μεγάλες ήττες στο κυπριακό τις πάθαμε από τους προέδρους που εφάρμοσαν αυτή την ούτω καλούμενη “διεκδικητική πολιτική” παράλληλα με τον “μακροχρόνιο αγώνα”. Επί Σπύρου Κυπριανού χάθηκε οριστικά η Αμμόχωστος, ανακηρύχθηκε το ψευδοκράτος, κατέφθασαν στην Κύπρο δεκάδες χιλιάδες έποικοι. Επί Τάσσου Παπαδόπουλου συμφωνήσαμε τον κανονισμό της Πράσινης Γραμμής, που δίνει στους Τ/Κ τη δυνατότητα να εμπορεύονται τα προϊόντα τους, χωρίς τις σφραγίδες ποιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά με τις σφραγίδες του τουρκοκυπριακού εμπορικού επιμελητηρίου, η κατοχική Τουρκία ξεκίνησε ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. χωρίς η Κύπρος να θέσει ούτε και έναν όρο γι’ αυτό και τέλος, λόγω των μαζικών προσφυγών εκτοπισμένων στο ΕΔΑΔ, επί προεδρίας Παπαδόπουλου, το δικαστήριο αναγνώρισε ως αρμόδιο όργανο, για να αποφασίζει, την Επιτροπή Αποζημιώσεων του ψευδοκράτους!
Εκείνοι λοιπόν, που σε κάθε κρίσιμη φάση (όχι μόνο επί Αναστασιάδη αλλά διαχρονικά) προτίμησαν να μας εξαπατήσουν με πατριωτικά φούμαρα για “ανένδοτους, μακροχρόνιους αγώνες”, παίζοντας στο Κυπριακό blame game, αντί να δουν πώς θα απελευθερωθεί ο τόπος μας, εκείνοι που επέλεξαν το δρόμο που μας οδήγησε στα σημερινά τραγικά αδιέξοδα και στην ομηρία της Κύπρου από την Τουρκία, εκείνοι να απαντήσουν στο ερώτημα γιατί μας έφεραν εδώ που μας έφεραν και πού μας πάνε.
Εδώ και χρόνια στη διαδικτυακή μου αρθρογραφία αντικρούω τη θέση ότι τάχα η Τουρκία δε θέλει διχοτόμηση (λύση δύο ανεξάρτητων κρατών) στην Κύπρο, αλλά ότι θέλει μια λύση που να της επιτρέπει να ελέγχει ολόκληρο το νησί.
Τη θεωρία αυτή υποστηρίζουν εκείνοι που εδώ και δεκαετίες απορρίπτουν εκ προοιμίου κάθε πρωτοβουλία για λύση. Αυτοί που πια είναι ξεκάθαρο ότι δε θέλουν (ποτέ) λύση σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά (για διάφορους λόγους που δε θα αναλύσω τώρα) προτιμούν είτε τη διατήρηση του σημερινού στάτους κβο για όσο καιρό μπορεί να κρατήσει αυτό, είτε προτιμούν τη διχοτόμηση της Κύπρου και δεν τολμούν να το πουν καθαρά, για να μην τους πέρουμε με τις πέτρες. Λέγοντας όμως ότι η Τουρκία δε θέλει διχοτόμηση, στην πραγματικότητα προσπαθούν να απενοχοποιήσουν την έννοια της διχοτόμησης, ώστε να μας το φέρουν σιγά σιγά με τρόπο πως ίσως τελικά αυτή να είναι η καλύτερη λύση.
Αλλά το να μη θέλει η Τουρκία τη διχοτόμηση δεν κάνει νόημα. Αν η Τουρκία δεν ήθελε διχοτόμηση αλλά λύση του Κυπριακού τέτοια που να της επιτρέπει να ελέγχει ολόκληρη την Κύπρο, η καλύτερη της επιλογή θα ήταν να στείλει τους Τουρκοκύπριους πίσω στα πόστα τους στην Κυπριακή Δημοκρατία: Τον Αντιπρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Αντιπρόεδρο της Βουλής, τον Βοηθό Γενικό Εισαγγελέα, τον Υπαρχηγό της Αστυνομίας, τους 3 Τουρκοκύπριους υπουργούς, τους Τουρκοκύπριους βουλευτές, τους Τουρκοκύπριους δημοσίους υπαλλήλους και ούτω καθεξής.
Το Σύνταγμα μας, αυτό που είναι σε ισχύ σήμερα, με προσωρινή αναστολή θεμελιωδών του άρθρων, μαζί βεβαίως και με τις Συνθήκες Συμμαχίας και Εγγυήσεως, διασφαλίζουν στην Τουρκία μια άνετη ανάμειξη στα εσωτερικά της Κύπρου, εφόσον το κράτος λειτουργήσει και πάλι όπως ορίζει το Σύνταγμα. Συνεπώς η Τουρκία δεν είχε σκοπό να αναζητεί άλλη μορφή λύσης, όπως είναι π.χ. η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι, όπως οι δικοί μας απορριπτικοί στην ελληνική πλευρά, έτσι και η Τουρκία τορπιλλίζει εδώ και 45 χρόνια κάθε προσπάθεια για λύση στη βάση της Δ.Δ.Ο. Το κάνει ακριβώς επειδή επιδιώκει τη διχοτόμηση.
Γιατί; Διότι μόλις καταφέρει να αναγνωριστεί η «Τ.Δ.Β.Κ.» από ψευδοκράτος σε ΝΟΜΙΜΟ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ κράτος, θα μπορέσει μια χαρά να μετατρέψει την Κύπρο σε τουρκικό νησί.
Πώς; Αναπτύσσοντας την οικονομία της «Τ.Δ.Β.Κ.» ανταγωνιστικά, σε όλους τους τομείς της δικής μας οικονομίας και κυρίως στον τουρισμό και στις υπηρεσίες, αλλά και στη γεωργία, καθώς ήδη μεταφέρει με αγωγό τεράστιες ποσότητες νερού στην Κύπρο.
Αν καταφέρει μάλιστα να ανοίξει το Βαρώσι υπό τουρκική διοίκηση, τότε θα δούμε το καράβι της δικής μας οικονομίας να βουλιάζει. Η ανάπτυξη της Αμμοχώστου τουριστικά, θα αποτελέσει ένα βαρύτατο πλήγμα για τη δική μας τουριστική βιομηχανία, διότι κανένας Ελληνοκύπριος επιχειρηματίας (ξενοδόχος, βιομήχανος κτλ.) δε διαθέτει επαρκές οικονομικό έρεισμα ώστε να ανταγωνιστεί τον αντίστοιχό του Τούρκο, του οποίου οι πλάτες στηρίζονται στην τουρκική αγορά των 90 εκατομμυρίων Τούρκων πολιτών. Είναι σαν να δουλεύεις ένα παντοπωλείο κι ανοίγει δίπλα σου το LIDL.
Αν και όταν συμβεί αυτό, από αφέντες αυτού του τόπου θα μετατραπούμε οι Ελληνοκύπριοι σε τσιράκια των Τούρκων κι από πλειοψηφία θα γίνουμε μειοψηφία, γιατί μια ανεπτυγμένη οικονομία, όπως θα είναι πλέον η «Τ.Δ.Β.Κ.», θα μπορέσει να αφομοιώσει εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια Τούρκους οικονομικούς μετανάστες, που θα έρθουν σε μια νόμιμη πλέον χώρα, να εργαστούν.
Δε βλέπω συνεπώς κανένα λόγο να θέλει η Τουρκία να ελέγχει ολόκληρη την Κύπρο και να τσακώνεται μέρα – νύχτα με το 80% των Ελληνοκυπρίων κατοίκων αυτού του νησιού, οι οποίοι θα την καταγγέλλουν διαρκώς στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στον ΟΗΕ και σε όλα τα διεθνή fora για παρέμβαση στα εσωτερικά της πατρίδας μας, ακόμη κι αν το κράτος θα είναι δικοινοτικό. Η Τουρκία έχει κάθε λόγο να έχει το δικό της κράτος πάνω στην Κύπρο, το οποίο να ελέγχει απόλυτα, χωρίς καμία δυνατότητα δικής μας παρέμβασης, ώστε να το μετατρέψει σε Σιγκαπούρη της Μεσογείου.
Έγραψα συγκεκριμένα αυτή τη φράση πολλές φορές τα τελευταία χρόνια και όχι τυχαία. Διότι η Σιγκαπούρη έχει γεωγραφική έκταση ίσαμε τα Κοκκινοχώρια αλλά και πάνω από 5 εκατομμύρια κατοίκους, ακριβώς γιατί διαθέτει μια από τις ισχυρότερες οικονομίες στον κόσμο.Τη θέση μου αυτή έχουν αμφισβητήσει ακόμη και στενοί μου φίλοι, παρόλο που γενικά συμφωνούμε σε πολλά πράγματα στο Κυπριακό. Θεωρούν ότι δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα και πως η Τουρκία δεν έχει τέτοια διάθεση.
Ορίστε όμως που ήρθε την περασμένη Παρασκευή στην τουρκοκυπριακή τηλεόραση του Μπαϊράκ να επιβεβαιώσει τη δική μου άποψη ο ίδιος ο Τούρκος αντιπρόεδρος Φουάτ Οκτάι. «Θα μετατρέψουμε την «Τ.Δ.Β.Κ.» σε Σιγκαπούρη», δήλωσε ο Οκτάι, απειλώντας για άλλη μια φορά ότι θα ανοίξει την περίκλειστη πόλη των Βαρωσίων υπό τουρκική διοίκηση.
Δεν πιστεύω ο Τούρκος αντιπρόεδρος να έχει διαβάσει ποτέ τα δικά μου άρθρα, οπότε να έχει πάρει από εμένα την ιδέα της Σιγκαπούρης. Αυτός είναι ο στόχος τους και δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς, αν διαθέτει την ικανότητα να ζυγίζει ορθολογικά τα πράγματα. Εξάλλου εδώ και πολλές δεκαετίες οι Τούρκοι μας λένε φωναχτά τους στόχους τους στην Κύπρο. Ο Ντενκτάς ανάλωσε όλη του τη ζωή για τη διχοτόμηση και το είπε πολλές φορές ότι αυτός είναι ο στόχος: «Διχοτόμηση ή θάνατος». Αλλά το σύνθημα αυτό δεν είναι απλά σύνθημα. Έχει και περιεχόμενο. Απλώς εμείς δεν θέλουμε να το καταλάβουμε.
Η εταιρία K.V. Mediterranean Tours Limited προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εναντίον της Τουρκίας, ότι την εμποδίζει να εκμεταλλευτεί την περιουσία της στην Αμμόχωστο. Ο δικηγόρος της εταιρίας, Αχιλλέας Δημητριάδης, καταγγέλλει την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας ότι κατέθεσε ανεπαρκείς και ατεκμηρίωτες παρατηρήσεις ενώπιον του ευρωπαϊκού δικαστηρίου, με κίνδυνο να χαθεί η υπόθεση των Βαρωσιωτών και να υπερισχύσει η θέση του μουσουλμανικού συμβουλίου Εβκάφ, ότι η Αμμόχωστος ανήκει σ’ αυτό κι όχι στους νόμιμους, προ του 1974, κατοίκους της.
Από την πλευρά της η νομική υπηρεσία (Γενική Εισαγγελία) κατηγορεί τον κ. Δημητριάδη ότι κατέθεσε την αγωγή χωρίς να συνεννοηθεί πρώτα με την κυβέρνηση κι ότι, οι παρατηρήσεις που η ίδια υπέβαλε στο ΕΔΑΔ, υπήρξαν προϊόν μελέτης και εισηγήσεων διεθνούς κύρους νομικών.
Είναι παρακινδυνευμένο για κάποιον (όπως εμένα), που βλέπει τα πράγματα απ’ έξω και δεν έχει επαρκή πληροφόρηση ή νομικές γνώσεις, να κρίνει ποια από τις δύο πλευρές έχει δίκιο. Οφείλω όμως να σημειώσω τα εξής:
Ο Αχιλλέας Δημητριάδης ήταν ο δικηγόρος που κέρδισε το 1989 ενώπιον του ΕΔΑΔ την πρώτη μεγάλη δίκη εναντίον της Τουρκίας, την προσφυγή της Τιτίνας Λοϊζίδου, η οποία έδωσε στην Κυπριακή Δημοκρατία και στους εκτοπισμένους ένα τεράστιο νομικό όπλο.
Ο Αχιλλέας Δημητριάδης ήταν επίσης ο δικηγόρος που καλούσε απεγνωσμένα τον κόσμο να μην προσφεύγει μαζικά στο ΕΔΑΔ εναντίον της Τουρκίας, επί προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου, όταν άλλοι γνωστοί δικηγόροι τους προέτρεπαν να κάνουν εκείνη την ανοησία, πιστεύοντας ότι το Κυπριακό θα λυνόταν στο δικαστήριο (ενώ η κυβέρνηση Παπαδόπουλου σιωπούσε). Δυστυχώς τότε ο κ. Δημητριάδης δεν εισακούστηκε και το αποτέλεσμα ήταν οικτρό: το ΕΔΑΔ αναγνώρισε την Επιτροπή Αποζημιώσεων της Τουρκίας και του ψευδοκράτους και έστειλε τους εκτοπισμένους να αποταθούν σε αυτήν. Έκτοτε πολλοί εκτοπισμένοι έχουν πουλήσει τις περιουσίες τους στην Τουρκία.
Σήμερα ο κ. Δημητριάδης λέει ότι εδώ και καιρό η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας άλλαξε τη στάση της στο θέμα των προσφυγών. Δεν το παλεύει, λέει, το θέμα, είναι λες και δεν ενδιαφέρεται. Εκφράζει μάλιστα την αγωνία του ότι οι νόμιμοι (εκτοπισμένοι) κάτοικοι της Αμμοχώστου κινδυνεύουν να χάσουν τα δικαιώματά τους πάνω στις περιουσίες τους και να τα κερδίσει το Εβκάφ.
Δεν θέλω να πάρω κατηγορηματικά θέση εναντίον της νομικής υπηρεσίας και της κυβέρνησης, θέλω να αφήσω μια ελπίδα να αιωρείται ότι ξέρουν τι κάνουν, ότι δε θα μας πουλήσουν για άλλη μια φορά, για χάρη αλλότριων συμφερόντων αντί του εθνικού συμφέροντος, αλλά οφείλω να δηλώσω ότι εδώ και χρόνια έχω χάσει ολοκληρωτικά την εμπιστοσύνη μου στο σύστημα, στο κατεστημένο που μας κυβερνά, όπως έχω χάσει και την ελπίδα μου ότι μπορεί να περιμένουμε από αυτούς σωτηρία.
Είναι λοιπόν ο πειρασμός μεγάλος να ανατρέξω και πάλι στην παγιωμένη μου πεποίθηση ότι το κατεστημένο που μας κυβερνά διαχρονικά, σαν βαθύ κράτος πίσω από κάθε κυβέρνηση, από το 1960 μέχρι σήμερα, δεν ενδιαφέρεται για την Κύπρο αλλά για την πάρτι του. Δεν ενδιαφέρεται για τον απλό κόσμο, εμάς δηλαδή τους Κύπριους πολίτες, αλλά για την τσέπη του. Έχω επίσης διατυπώσει σε πολλά άρθρα μου την ακλόνητη πεποίθησή μου ότι το ελληνοκυπριακό κατεστημένο θέλει τη διχοτόμηση της Κύπρου, για να συνεχίσει απρόσκοπτα να νέμεται την εξουσία και το δημόσιο χρήμα, χωρίς να έχει άλλους μέσα στα πόδια του. Οι Τουρκοκύπριοι ας κάνουν παιχνίδι μόνο στο δικό τους κομμάτι.
Κρύβοντας τη διχοτόμηση πάντοτε πίσω από ένα πατριωτικό προπέτασμα καπνού, υποστηρίζοντας τάχα πριν την εισβολή την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και μετά την εισβολή μια λύση τάχα καλύτερη και πιο δίκαιη από την (ρατσιστική, όπως την αποκαλούν) Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, το κατεστημένο αφήνει το χρόνο να περνά μέχρι να επουλώσει πλήρως τις πληγές του ξεριζωμού και του γεωγραφικού διαχωρισμού και να επιφέρει κατά τρόπο φυσικό και χωρίς διαμαρτυρίες τη διχοτόμηση της Κύπρου, την οποία επιδιώκει εξάλλου (για τους ίδιους αντίστοιχους λόγους) και το τουρκοκυπριακό κατεστημένο όπως φυσικά και η Τουρκία, η οποία με τον τρόπο αυτό θα μετατρέψει σταδιακά την Κύπρο, με δημογραφικούς και οικονομικούς όρους, σε τουρκικό νησί.
Μπαίνω σε μεγάλο πειρασμό να μεταφράσω την καταγγελία του Αχιλλέα Δημητριάδη, περί αδιαφορίας της κυβέρνησης, σαν συνειδητή απόφαση του κατεστημένου ότι έφτασε πλέον η ώρα να προχωρήσουμε αποφασιστικά και αταλάντευτα προς τη λύση των δύο κρατών (τη διχοτόμηση) και μάλιστα, επειδή δεν τολμούν να διαπραγματευθούν τη διχοτόμηση, δε θα διεκδικήσουν καν εδαφικές αναπροσαρμογές κι έτσι θα κρατήσουν οι Τούρκοι όλα όσα πήραν το 1974, ακόμη και τις περιοχές που θα παίρναμε υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση, δηλαδή την Καρπασία, τη Μόρφου και το Βαρώσι. Θα μοιραστεί επίσης στη μέση και η ΑΟΖ, εξ’ ου και η Τουρκία κάνει παιχνίδι με τα πλοία της μέσα στα οικόπεδα που τελικά θα της παραχωρήσουμε.
Το τι θα γίνει με την Αμμόχωστο, αγαπημένοι μου Βαρωσιώτες, νομίζω το αντιλαμβάνεστε. Εσείς θα χάσετε τα δικαιώματα ιδιοκτησίας τα οποία θα περάσουν στο Εβκάφ. Στη συνέχεια, όταν θα ανοίξουν το Βαρώσι οι Τούρκοι, τα δικά μας σαΐνια θα σπεύσουν να κάνουν μαζί τους συνεταιριλίκια και μπίζνες, ενώ εσείς, που είστε στην απέξω, διότι δεν ανήκετε στην εκλεκτή ελίτ του κατεστημένου, θα μείνετε με θκυο σιείλη καμένα, που λέμε.
Κάποτε, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγουδούσε για την Κύπρο ότι «δεν είναι οικόπεδο που το καταπατούνε…». Μα όχι, έκανε τελικά ο τραγουδοποιός μεγάλο λάθος. Είναι ακριβώς αυτό το πράγμα η Κύπρος: ένα οικόπεδο που το καταπατούνε εδώ και 60 χρόνια οι κλίκες της μαφίας, που το κυβερνά σαν βαθύ κράτος, φτιάχνοντας καριέρες και περιουσίες πάνω στην πλάτη μας.
Μόνη ελπίδα να σωθούμε είναι να βρούμε τον τρόπο να τους σαρώσουμε όλους με το φαράσι της αγανάκτησής μας και να τους πετάξουμε οριστικά και αλύπητα στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Δυστυχώς όμως, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχουμε αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις, αφού αυτοί δεν αφήνουν κανέναν άλλον να ξεμυτίσει στα πολιτικά πράγματα, αν δεν τον έχουν μυήσει πρώτα στους κανόνες του παιχνιδιού.
Πολύ καλή ιδέα αυτή, της κυβέρνησης, να προσφύγουμε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την ΑΟΖ. Ο Σιζόπουλος συγκινημένος διεκδικεί την πατρότητα της ενώ το ΔΗΚΟ πλέει σε πελάγη ενθουσιασμού.
Πέρα όμως από τα γνωστά αυτά καραγκιοζιλίκια του κυπριακού πολιτικού θεάτρου σκιών, πάμε να δούμε ΠΟΤΕ θα ενθουσιαστούμε κι εμείς, που απεγνωσμένα διεκδικούμε ακόμη την αξιοπρέπειά μας ως πολίτες μιας ευρωπαϊκής χώρας κι όχι σαν οι ιθαγενείς της Μπανανίας, που θέλουν αυτοί να είμαστε.
Θα ενθουσιαστούμε λοιπόν όταν επιτέλους καταφέρουν να φέρουν ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ! Αν καταφέρουν μέσα από αυτή την κίνηση να επισημοποιήσουν το παράνομο των τουρκικών ληστρικών πράξεων. Αλλά μια προσφυγή στη Χάγη εμπεριέχει τεράστιους κινδύνους. Είτε να εκδώσει το δικαστήριο μια απόφαση που δε θα μας συμφέρει και πλέον θα θωρείται δεδικασμένο, είτε να απορρίψει την προσφυγή μας, για λόγους που πηγάζουν από τις παρούσες συνθήκες και να μείνουμε χωρίς τη δυνατότητα προσφυγής σε ένδικα μέσα.
Από το αποτέλεσμα θα κριθεί αν η εξαγγελία της προσφυγής στη Χάγη ήταν μια σοβαρή και αποτελεσματική κίνηση, η οποία βοήθησε πραγματικά την εθνική μας υπόθεση, ή αν ήταν απλώς “μία από τα ίδια”: Ένα ακόμη εντυπωσιακό πυροτέχνημα που μας έριξαν για να εντυπωσιαστούμε οι ιθαγενείς της Μπανανίας, σε συνέχεια της επί 45 χρόνια και βάλε κοροϊδίας και μπαμπεσιάς, που αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής κουλτούρας μιας διεφθαρμένης, υπανάπτυκτης χώρας.
Ο Κληρίδης ήταν ο μόνος που ήξερε ακριβώς τι ήθελε στο Κυπριακό, ήξερε τι έπρεπε να δώσουμε και τι να πάρουμε και, σε αντίθεση με τα περισσότερα εκλεκτά μέλη του ελληνοκυπριακού πολιτικοοικονομικού τζετ σετ, ο Κληρίδης ήταν ξεκάθαρα εναντίον της διχοτόμησης. Το σύνθημά του “Την Πατρίδα Ουκ Ελάττω Παραδώσω”, το οποίο πολλοί αδαείς παρερμηνεύουν ή αδυνατούν να αντιληφθούν, είχε ακριβώς αυτή την αντιδιχοτομική έννοια: ότι δεν θα παραδώσουμε έδαφος της Κύπρου (να την κάνουμε δηλαδή μικρότερη) για να έχουμε ένα καθαρά ελληνικό κράτος στο δικό μας έδαφος, όπως είναι η θέση των διχοτομικών.
Ο Κληρίδης ήξερε τι ήθελε και ήξερε να το διαπραγματεύεται σκληρά για να πάρει ο μάξιμουμ. Αλλά για να πάρεις κάτι πρέπει πρώτα να το θέλεις πολύ και δυστυχώς η Κύπρος ατύχησε να έχει ένα βολεμένο κατεστημένο που δεν ήθελε λύση. Ήθελε Διχοτόμηση, χωρίς την υπογραφή μας. Μέλος και ο ίδιος αυτού του κατεστημένου και δέσμιός του όταν εξελέγη πρόεδρος (αφού το κατεστημένο πάντα ελέγχει με ψήφους και πολλούς άλλους τρόπους ποιος θα εκλεγεί πρόεδρος και πώς αυτός θα κυβερνήσει), ο Κληρίδης έπρεπε πρώτα να απορρίψει τις Ιδέες Γκάλι (για λύση του Κυπριακού), προκειμένου να μπορέσει να εξασφαλίσει από το κατεστημένο αρκετές ψήφους για την εκλογή του.
Στη συνέχεια πέρασαν σχεδόν 10 χρόνια για να εκδηλωθεί νέα πρωτοβουλία από τον Κόφι Ανάν. Ο Κληρίδης ξεκίνησε να διαπραγματεύεται. Χρειαζόταν ακόμη ένα διάστημα περίπου ενάμιση χρόνου για να ολοκληρωθεί η πρωτοβουλία και φυσικά έχασε τις εκλογές. Ναι ήταν και μεγάλος σε ηλικία πια, υπήρχε και ένας περίγυρος που έκανε πάρτι στη διάρκεια της δεύτερής του θητείας, υπήρχαν δηλαδή δικαιολογίες για την απομάκρυνσή του.
Το Κυπριακό πάντως δε λύθηκε. Η διχτοτομική σχολή επιβλήθηκε όπως πάντα. Η πατρίς είναι ούτως ή άλλως “ελάττω” από το 1974, λένε ξεδιάντροπα στις ιδιωτικές τους συζητήσεις, εκεί που δεν τους ακούει ο λαός, στον οποίο πουλάνε πατριωτικά φούμαρα. Κοντόφθαλμοι, βολεμένοι, μικρόψυχοι, δειλοί, χωρίς ίχνος ευθυκρισίας, δεν κατανόησαν ποτέ ότι η Διχοτόμηση θα σημάνει την αρχή του τέλους για τον ελληνισμό στην Κύπρο.
