Ο πόλεμος αυτός πρέπει να σταματήσει ΤΩΡΑ! Το αν χύνεται αθώο παλαιστινιακό αίμα μπορεί να μην ενδιαφέρει αρκετά τον Νετανιάχου και τους εθνικιστές συμμάχους του. Μπορεί να μην ενδιαφέρει ούτε και τους χασάπηδες της Χαμάς ή τους Σιίτες μουλλάδες του Ιράν που είναι πίσω τους, το πόσοι αθώοι άνθρωποι -ανάμεσα τους και παιδιά- Σουνίτες Παλαιστίνιοι ή «άπιστοι» Εβραίοι θα σκοτωθούν σε αυτό τον ατελείωτο πόλεμο. Ενδιαφέρει όμως εμάς, που είμαστε άνθρωποι. Όσοι είμαστε και θέλουμε να φαινόμαστε άνθρωποι.
Δεν υπάρχει άλλη επιλογή από του να βρεθεί μια πολιτική λύση στο πρόβλημα, μια λύση βασισμένη στη λογική του σχεδίου των Ηνωμένων Εθνών, του 1947, για δημιουργία δύο κρατών. Του σχεδίου που απέρριψαν τότε οι Άραβες επιλέγοντας τον πόλεμο κι από τότε οι Παλαιστίνιοι χάνουν όχι μόνο έδαφος αλλά και το δικαίωμά τους να ζουν σαν κανονικοί άνθρωποι στον τόπο τους. Μπορεί οι εθνικιστές και γενικά οι σκληροπυρηνικοί του Ισραήλ και της εβραϊκής διασποράς να μην θέλουν να αποκτήσουν κράτος οι Παλαιστίνιοι, γιατί βολεύτηκαν πολιτικά και οικονομικά με την κατάσταση, με το στάτους κβο των 75 χρόνων.
Μπορεί από την άλλη πλευρά οι ακραίες ομάδες, όπως η Χαμάς και η Χεσμπολλάχ και τα ολοκληρωτικά ισλαμικά καθεστώτα που βρίσκονται πίσω τους, όπως το Ιράν και το Κατάρ, επίσης να μην θέλουν το κράτος του Ισραήλ και να θέλουν να το εξαφανίσουν, αλλά αυτές οι επιλογές το μόνο που θα επιτύχουν είναι να συνεχίζεται ο πόλεμος, άλλοτε με ένταση και άλλοτε με μεμονωμένες επιθέσεις. Οι απλοί άνθρωποι που θα συνεχίσουν να ζουν εκεί θα ζουν διαρκώς με τον κίνδυνο και την ανασφάλεια. Ιδιαίτερα οι Παλαιστίνιοι θα συνεχίσουν να αισθάνονται από πάνω τους τον Ισραήλ σαν κατακτητή, που τους καταπιέζει, με διακρίσεις και περιορισμούς στα ανθρώπινα δικαιώματά τους.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Ισραηλίτες ζούσαν στην περιοχή της Παλαιστίνης, που τότε λεγόταν Χαναάν και αργότερα Ιουδαία, αρκετούς αιώνες πριν από τη γέννηση του Χριστού. Διώχθηκαν από τους Ρωμαίους τον δεύτερο αιώνα μ.Χ. μετά από τρεις αποτυχημένες επαναστάσεις που έκαναν εναντίον της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τότε ήταν που άλλαξαν οι Ρωμαίοι το όνομα της περιοχής σε «Παλαιστίνη της Συρίας», από το όνομα των Φιλισταίων ή Πελεσέτ, που κυριάρχησαν στην περιοχή της Χαναάν το 1200 π.Χ. και αναφέρονται στη Βίβλο ως εχθροί του Ισραήλ, με τους οποίους έπρεπε να πολεμήσει ο βασιλιάς Δαβίδ.
Η Παλαιστίνη πέρασε από τους Ρωμαίους στους Άραβες, έπειτα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στις αρχές του 20ου αιώνα, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Βρετανία. Οι Εβραίοι άρχισαν να μετοικούν από τη διασπορά στη γη που θεωρούσαν πατρίδα τους, λόγω της αρχαίας τους ιστορίας, από τον 19ο αιώνα κυρίως προς το τέλος. Οι ροές αυξήθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα και κυρίως τότε που άρχισαν να ανεβαίνουν στην εξουσία στις χώρες της Ευρώπης φασιστικά, αντισημιτικά κινήματα και κυρίως όταν ο Χίτλερ άρχισε το φρικαλέο ολοκαύτωμα.
Όταν τελείωσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η διεθνής κοινότητα έκρινε δίκαιη την αξίωση των Εβραίων να αποκτήσουν δική τους πατρίδα, στην περιοχή της Παλαιστίνης. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, με τη σύμφωνη γνώμη φυσικά των Ηνωμένων Πολιτειών, της Βρετανίας και της Σοβιετικής Ένωσης, πρότεινε τότε, το 1947, ένα σχέδιο ίδρυσης δύο κρατών, με βάση συγκεκριμένο χάρτη, που έδινε στους Παλαιστινίους τις περιοχές όπου ζούσαν περισσότεροι Παλαιστίνιοι και στους Εβραίους τις περιοχές όπου ζούσαν πλέον περισσότεροι Εβραίοι. Με το σχέδιο εκείνο, η Βρετανία θα παραχωρούσε την Παλαιστίνη για να αποκτήσουν για πρώτη φορά ανεξάρτητο κράτος τόσο οι Εβραίοι όσο και οι Παλαιστίνιοι.
Οι Εβραίοι δέχτηκαν το σχέδιο του ΟΗΕ. Οι Άραβες το απέρριψαν. Το 1948 το Ισραήλ δέχτηκε επίθεση από τις γειτονικές του Αραβικές χώρες. Κέρδισε τον πόλεμο και κατέκτησε πολύ μεγαλύτερο έδαφος. 750 χιλιάδες Παλαιστίνιοι γίνονται πρόσφυγες. Είναι η αρχή της παλαιστινιακής «Νακμπά», δηλαδή της καταστροφής, τις συνέπειες της οποίας οι Παλαιστίνιοι υφίστανται ακόμη.
Από τότε μέχρι σήμερα συνέβησαν πολλά γεγονότα, που δεν υπάρχει χρόνος σ’ αυτό το βίντεο να τα αναλύσω. Θα σταθώ όμως σε κάποια κομβικά σημεία.
Στον (εξαήμερο) πόλεμο του 1967, όταν ξανά ο Ισραήλ νίκησε τις γειτονικές του αραβικές χώρες και κατέκτησε ολόκληρη την Παλαιστίνη και περιοχές της Αιγύπτου και της Συρίας. Από τότε η Ανατολική Ιερουσαλήμ, η Δυτική Όχθη και η Γάζα είναι κατεχόμενες περιοχές. Ο Ισραήλ, επικαλούμενος λόγους ασφάλειας, επιμένει μέχρι σήμερα να απορρίπτει το ψήφισμα 242 του ΟΗΕ, που του ζήτησε από τότε να αποσυρθεί.
Στην απόφαση των Παλαιστινίων το 1968 να διεκδικήσουν τη δημιουργία δικού τους κράτους, αφού προφανώς κατάλαβαν ότι η άρνησή τους να δεχτούν αυτή τη λύση 20 χρόνια πριν δεν τους ωφέλησε σε τίποτα. Δυστυχώς όμως από τότε διαφάνηκε ότι ήταν ήδη αργά. Οι σκληροπυρηνικοί στον Ισραήλ δεν ήταν διατεθειμένοι να υποχωρήσουν.
Ακολούθησαν δυο ταραγμένες δεκαετίες, με δολοφονίες, αεροπειρατίες, συγκρούσεις ανάμεσα στους Παλαιστινίους και τα Ισραηλινά σώματα ασφαλείας. Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, αφού είδε πως με τη βία δεν κερδίζει τίποτα, αποφάσισε να ακολουθήσει πιο μετριοπαθή γραμμή προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980, όμως το 1988 ιδρύθηκε η Χαμάς, οπότε η οργάνωση Φάταχ, του Γιάσερ Αράφατ έχασε τη δυναμική της.
Το 1993 ο μετριοπαθής πρωθυπουργός του Ισραήλ Γιτζάκ Ραμπίν και ο Αράφατ υπέγραψαν τη συμφωνία του Όσλο, με την οποία το Ισραήλ αναγνώρισε την Παλαιστινιακή Αρχή και δέχτηκε ότι η Δυτική Όχθη και η Λωρίδα της Γάζας θα ανήκαν σε αυτήν. Αποχώρησε ο στρατός, δόθηκαν κάποιες εξουσίες στην Παλαιστινιακή Αρχή, αλλά η Γάζα πέρασε στον έλεγχο της Χαμάς. Από την άλλη η Δυτική Όχθη ήταν ήδη διάτρητη από εκατοντάδες οικισμούς Εβραίων εποίκων, τον έλεγχο των οποίων διατηρεί ο Ισραήλ. Οικισμοί που χτίστηκαν αυθαίρετα με στόχο να αλλάξουν οριστικά υπέρ του Ισραήλ τον χάρτη του αρχικού σχεδίου των Ηνωμένων Εθνών. Η συμφωνία του Όσλο δεν άρεσε ούτε στους σκληροπυρηνικούς του Ισραήλ ούτε στη Χαμάς και στους άλλους σκληροπυρηνικούς στην αραβική πλευρά. Παρόλο που πήραν το Νόμπελ Ειρήνης, ο μεν Ραμπίν δολοφονήθηκε το 1995 ο δε Αράφατ λοιδορήθηκε και έχασε την ισχύ του ανάμεσα στους Παλαιστινίους. Οι ακραίοι και στις δύο πλευρές, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στην ειρήνη.
Βέβαια αν μιλάμε για το Ισραήλ, πέρα από τη διαρκή εμπόλεμη κατάσταση στην οποία βρίσκεται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους απλούς Ισραηλινούς πολίτες και την καθημερινή τους ζωή, ως κράτος δεν έχει χάσει τίποτα αυτά τα 75 χρόνια. Μάλλον έχει κερδίσει. Έχει την ισχυρή στήριξη της Δύσης και τη σιωπηρή ανοχή της διεθνούς κοινότητας, η οποία σηκώνει τα χέρια ψηλά όταν ο Ισραήλ προβάλλει τη δικαιολογία της ασφάλειάς του και το δικαίωμα του να αμυνθεί, κάθε φορά που χτυπά η Χαμάς. Βασικά, κάθε φορά που χτυπά η Χαμάς, ο Ισραήλ κερδίζει παράταση στην ανοχή της διεθνούς κοινότητας και παγιώνει τα τετελεσμένα με το πέρασμα του χρόνου.
Αντίθετα οι Παλαιστίνιοι χάνουν την πατρίδα τους χρόνο με το χρόνο, μέρα με τη μέρα και ζουν μια ζωή κατεστραμμένη. Μια ζωή στη Νακμπά, η οποία – όπως είπε κι ο ποιητής- «είναι ένα παρατεταμένο παρόν που υπόσχεται να συνεχιστεί στο
μέλλον…»