Εκείνο το μεσημεροαπόγευμα στη γυναικολογική κλινική Αυξεντίου, στο Παραλίμνι, η τηλεόραση έπαιζε μόνη στο καθιστικό. Όσοι μπαινόβγαιναν περνούσαν από μπροστά της αδιάφοροι. Πολύ περισσότερο εγώ, που μόλις είχε γεννηθεί το πρώτο μου παιδί κι υποδεχόμουνα μεθυσμένος από το πρωτόγνωρο συναίσθημα, γονείς, συγγενείς και φίλους, για να τους οδηγήσω στο δωμάτιο, όπου βρισκόταν η Τόνια.

Πέρασα μια φορά μπροστά από την τηλεόραση, πέρασα δυο, τρεις, τέσσερις. Κάπου εκεί στην πέμπτη, συνειδητοποίησα ότι κάτι συνέβαινε, ένα άλλο πρωτόγνωρο γεγονός, σε άλλη σφαίρα, σε άλλο επίπεδο. Ένα γεγονός που άλλαζε εκείνη τη στιγμή τον χάρτη της Ευρώπης και τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων.

Σε απευθείας μετάδοση, η τηλεόραση έδειχνε χιλιάδες ανθρώπους με λοστούς και κασμάδες πάνω στο τείχος του Βερολίνου να το γκρεμίζουν. Συγκινημένοι, χαρούμενοι, άλλοι γελώντας κι άλλοι κλαίγοντας, σε ένα πανηγύρι ενθουσιασμού. Η αμήχανη κυβέρνηση της Λαϊκης Δημοκρατάς της Γερμανίας, είχε μόλις ανοίξει …κατά λάθος τα σύνορά της με τη Δύση. Ο σοβιετικός στρατός έμεινε κλεισμένος στους στρατώνες, κάτι που σήμαινε ότι η Σοβιετική Ένωση δεν είχε την πρόθεση να κάνει αυτή τη φορά τα ίδια που είχε κάνει αρκετά χρόνια πριν στην Τσεχοσλοβακία και στην Ουγγαρία.

Ο κόσμος στο Ανατολικό Βερολίνο ξεθάρρεψε, ξεχύθηκε στους δρόμους από παντού, έγινε ποτάμι που δεν πάει πίσω, έριξε το τείχος από τις πρώτες ώρες. Μια στυγνή δικτατορία είχε μόλις τελειώσει.

Κάποιοι άφησαν στα ερείπια του τείχους της ντροπής λίγα λουλούδια για όλα εκείνα τα παιδιά που πυροβολήθηκαν εν ψυχρώ και δολοφονήθηκαν από τους στρατιώτες του κατάπτυστου καθεστώτος στην προσπάθειά τους να δραπετεύσουν από τη φωλιά του κούκου στην ελευθερία. Ο ασταμάτητος αγώνας για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του ανθρώπου μόλις είχε σημειώσει μια μεγάλη νίκη.

Ήταν 9 του Νοέμβρη, του 1989.