Κάποτε έπρεπε να ξαναπάω στην Κερύνεια, από το δρόμο που πηγαίναμε με τους γονιούς μου, όταν ήμουνα μικρός. Από το «πογύριν», που σε φέρνει στη βόρεια ακτογραμμή, πίσω από τον Πενταδάκτυλο, μπαίνοντας από την δυτική του άκρη, εκεί στη Μύρτου κατεβαίνοντας προς τα Πάναγρα. Ακολουθούσαμε εκείνη την ατέλειωτη, μέσα στην παιδική μου ανυπομονησία, διαδρομή καθώς ο άλλος δρόμος, ο σύντομος, περνούσε μέσα από τον τουρκοκυπριακό θύλακα  και μόνο σε συγκεκριμένες… συνέχεια… ΜΑΝΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ

Ένας απέραντος υγρός τάφος η Μεσόγειος. Ανθρώπων που φεύγουν με την ψυχή στο στόμα, στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες στα σαπιοκάραβα απατεώνων, που τους υπόσχονται μια καλύτερη μοίρα. Διωγμένοι από πολέμους, ανέχεια, πείνα. Αθύρματα της ματαιοδοξίας, της απληστίας, της ανοησίας των ηγετών τους. Τρεισήμισι χιλιάδες πνίγηκαν πέρσι. Αυτή μόνο την εβδομάδα, πνίγηκαν πάνω από χίλιοι. Από την άλλη, η “Ευρώπη των Λαών” χύνει κροκοδείλια δάκρυα, Στην πραγματικότητα φαίνεται να βλέπει αυτό το… συνέχεια… “ΨΥΧΕΣ ΣΤΑ ΣΑΓΟΝΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ…”

Από μικρός ακούω για “εθνικόφρονες”, “ελληνόφρονες”, “βασιλόφρονες”, …”βαρελόφρονες” και άλλες τέτοιες μαλακίες που τις έχει σιχαθεί η ψυχή μου, διότι είδα αίμα και πόνο και μάνες μαυροφορεμένες πάνω από τάφους να κλαίνε τα παιδιά τους, για τις ανωμαλίες και τη παραφροσύνη του κάθε ηλίθιου, που μας οδηγεί από ήττα σε ήττα κι από καταστροφή σε καταστροφή νομίζοντας, μέσα στο πέλαγος της μαλακίας του, ότι αυτό είναι πατριωτισμός και εθνική αξιοπρέπεια.

Σ’ ένα στεναγμό της ιστορίας σπάρθηκαν σώματα παιδιών σ’ αυτούς τους τάφους. Μικρός ήμουν τότε που τους κουβάλησαν εδώ με τα καμιόνια. Παιδιά σαν τα δικά μας. Γελούσαν, γλεντούσαν, ονειρεύονταν. Οι πιο πολλοί ούτε που νοιάζονταν για τα πολιτικά. Η γλυκιά τρέλα της ανέμελής τους ηλικίας ήταν η απόδραση από τη σχιζοφρένεια της εθνικής αυτοκαταστροφής. Κάθε που ο φανατισμός ανέβαζε τα ντεσιμπέλ στους καφενέδες, ετούτοι φεύγανε. Να κάνουν το τσιγάρο… συνέχεια… ΤΗ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΤΗ ΡΩΤΗΣΑΝ ΑΝ ΗΘΕΛΕ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΣ ΗΡΩΑ;

Ανασύρουν φαντάσματα κλεισμένα στη σοφίτα της καχυποψίας μας. Δασείες, ψιλές, οξείες, βαρείες, περισπωμένες, διαλυτικά, εισαγωγικά, ομοιοματικά, κεφαλαία, πεζά, παύλες, κόμματα, άνω τέλειες, άνω και κάτω τελείες, τελείες. Τόνοι και πνεύματα, σημεία της στίξεως μεταμορφωμένα σε σημεία και τέρατα. Έτσι περάσαν άγονα σαράντα χρόνια. Με τους ταγούς, τους εκλεκτούς, τους λίγους τελοσπάντων κλειδοκράτορες να θησαυρίζουν μες στη δόξα τους ως ταξιάρχες φαντασμάτων της σοφίτας και τους πολλούς να ‘χουν αλλού το… συνέχεια… Τα κροταλίζοντα δαιμόνια της σοφίτας…

Μιλούν για απαράδεκτες γενναιόδωρες προσφορές προς την Τουρκία στο Κυπριακό οι θιασώτες του ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΟΥ ΑΓΩΝΑ (της μάσας που συνεχίζεται). Κι η άνεση του να κατέχει ανενόχλητη για το ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΟ διάστημα των 40 χρόνων τώρα την μισή Κύπρο και να λειτουργεί πάνω στη δική μας γη ψευδοκράτος, λιμάνια, αεροδρόμια, ξενοδοχεία, επιχειρήσεις… τι είδους μακροχρόνια προσφορά είναι αυτή; ΠΙΟ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΗ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ!

Το πλοίο είχε πάνω λέει 900 άτομα. Το πλήρωμα μπλόκαρε το τιμόνι, με τις μηχανές σε λειτουργία, έβαλε κατεύθυνση προς τις ακτές της Ιταλίας και στη συνέχεια ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ τον πλοίο! Εννιακόσιοι δυστυχισμένοι άνθρωποι, μετανάστες που έφυγαν από τον εξοντωτικό πόλεμο της Συρίας, ταξίδευαν προς το θάνατο, προσευχόμενοι να βρεθούν κάποιοι να τους σώσουν, διότι φτάνοντας στις ακτές της Ιταλίας το πιο πιθανόν ήταν να τσακιστεί το πλοίο στα βράχια και… συνέχεια… Τι αιώνας είναι αυτός που μπήκε;

Έφυγε ο θλιμμένος κωμικός Ρόμπιν Ουίλιαμς. Έπασχε από κατάθλιψη… Ένας ακόμη σπουδαίος καλλιτέχνης που κέρδισε δόξα και χρήμα αλλά δεν κατάφερε να κερδίσει την ευτυχία, αφού δεν μπόρεσε να τα βρει με τον εαυτό του…