Μιλούν για απαράδεκτες γενναιόδωρες προσφορές προς την Τουρκία στο Κυπριακό οι θιασώτες του ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΟΥ ΑΓΩΝΑ (της μάσας που συνεχίζεται). Κι η άνεση του να κατέχει ανενόχλητη για το ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΟ διάστημα των 40 χρόνων τώρα την μισή Κύπρο και να λειτουργεί πάνω στη δική μας γη ψευδοκράτος, λιμάνια, αεροδρόμια, ξενοδοχεία, επιχειρήσεις… τι είδους μακροχρόνια προσφορά είναι αυτή; ΠΙΟ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΗ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ!
Αρχείο κατηγορίας ΣΚΕΨΕΙΣ
Τι αιώνας είναι αυτός που μπήκε;
Το πλοίο είχε πάνω λέει 900 άτομα. Το πλήρωμα μπλόκαρε το τιμόνι, με τις μηχανές σε λειτουργία, έβαλε κατεύθυνση προς τις ακτές της Ιταλίας και στη συνέχεια ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ τον πλοίο!
Εννιακόσιοι δυστυχισμένοι άνθρωποι, μετανάστες που έφυγαν από τον εξοντωτικό πόλεμο της Συρίας, ταξίδευαν προς το θάνατο, προσευχόμενοι να βρεθούν κάποιοι να τους σώσουν, διότι φτάνοντας στις ακτές της Ιταλίας το πιο πιθανόν ήταν να τσακιστεί το πλοί
ο στα βράχια και να βυθιστεί…
Αλήθεια τι γαμημένος αιώνας είναι τούτος που μπήκε πριν από 15 χρόνια; Τι έπαθαν οι άνθρωποι και επιστρέφουν ραγδαία στα κτηνώδη τους ένστικτα; Γαμώ την αγανάκτησή μου γαμώ!
Ο κύκλος των χαμένων καλλιτεχνών…
Ερωτευμένος με το θάνατο…
Θα πρέπει να ήταν περασμένες οι τρεις τα ξημερώματα, όταν με ξύπνησε μια δαιμονισμένη μηχανή, που προφανώς διέσχιζε με ιλιγγιώδη ταχύτητα τους δρόμους της Λακατάμιας. Τα μουγκρητά της ξεσήκωσαν τον κόσμο καθώς πήγαινε κι ερχόταν για ώρα πολλή, σ’ ένα ακατανόητο δρομολόγιο, χωρίς πυξίδα και τα σκυλιά γαύγιζαν μαζί της ασταμάτητα.
Είχα ξαπλώσει νωρίτερα με μια βαθιά λύπη: Γιατί μέσα σε τέσσερις μέρες χάσαμε τέσσερα δικά μας παιδιά στην άσφαλτο; Γιατί να χάνονται τόσο άδικα οι ζωές νέων ανθρώπων; Ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε ξανά στο νου, όταν με ξύπνησε η μηχανή. Κι αναρωτήθηκα πώς γίνεται τούτο το παιδί να πατά τέρμα γκάζι, τέτοια ώρα μες στ’ άγρια χαράματα κι όχι για να πάει στο σπίτι του, αλλά για να γυρίσει παντού, σε κάθε δρόμο, για να σηκώσει όλη την πόλη στο ποδάρι.
Φοβόμουν ότι από στιγμή σε στιγμή θα άκουγα τον φοβερό κρότο της σύγκρουσης. Προσευχήθηκα γι’ αυτόν και προσπάθησα να κοιμηθώ ξανά. Όταν ύστερα από ένα τέτοιο θανατικό, ο αλλόκοτος ετούτος καβαλλάρης δεν κατάλαβε τίποτα και συνεχίζει να προκαλεί το θάνατο, δεν μπορεί να είναι τίποτ’ άλλο παρά ερωτευμένος μαζί του…
Επένδυση στο φόβο…
Το μεγαλύτερο κτήνος…
Ο “πατριωτισμός” της ήττας…
«Και τι περιμένεις από ανθρώπους
που τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τους
και δεν τράβηξαν τον σουγιά τους.
Απαθώς
τότε
κι…..
απαθώς
σήμερα
ζητάνε απλώς
διαζύγιο.
Τέτοιοι ρουφιάνοι
δεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε».
(Παντελής Μηχανικός, Ίτε, Κατάθεση, 1975)
Μέρες σαν κι αυτή, που είναι τόσο καθαρή η ατμόσφαιρα, νομίζεις πως αν απλώσεις τα χέρια θα αγγίξεις τον Πενταδάκτυλο. Τα δάχτυλά σου θα ασπρίσουν απ’ τον ασβέστη, του ζωγραφισμένου εδώ και δεκαετίες πάνω στο δικό μας βουνό το εμβλήματος της μεγάλης μας ήττας…
Μα λέω ότι Ελληνοκύπριος που αποδέχεται ή το χειρότερο βολεύεται μ’ αυτή την ήττα, 40 χρόνια τώρα και κάθε φορά που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα πρωτοβουλία για λύση κι απελευθέρωση της πατρίδας του από την Τουρκία, αρχίζει να “ανησυχεί” και να γυρεύει αφορμές και προφάσεις να αναβληθεί, να ματαιωθεί η προσπάθεια, ας μη μιλά ούτε για τον Αυξεντίου, ούτε για τον Παλληκαρίδη, ούτε για άλλον τίμιο πατριώτη, που έδωσε τη ίδια τη ζωή του για να ελευθερωθεί τούτος ο τόπος. Ούτε ο Αυξεντίου, ούτε ο Παλληκαρίδης θυσιάστηκαν για αυτή την ντροπή!
Εκείνος που νομίζει ότι η Κύπρος δεν έχει πρόβλημα αν η Κερύνεια, το Βαρώσι, η Μόρφου, η Καρπασία, η Γιαλούσα… είναι 40 τόσα χρόνια κάτω από την μπότα του Τούρκου κι αν η Τουρκία μαγαρίζει τα σπίτια μας με δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες και εκατοντάδες χιλιάδες έποικους…
Εκείνος που δεν τον χαλά η σκέψη ότι πουλάμε τη γη μας στον κατακτητή, με κίνδυνο να μην έχουμε να ορίσουμε τίποτα πια εκεί μετά από λίγα χρόνια…
Εκείνος που λέει πως κι αν ακόμα η μισή μας πατρίδα γίνει μια επαρχία της Τουρκίας, θα ‘ναι η συνείδησή μας ήσυχη γιατί εμείς δεν βάλαμε από κάτω την υπογραφή μας σε κάτι τέτοιο (λες κι έχει σημασία αν θα έχουμε βάλει ή όχι υπογραφή σε ένα κακό που αφήσαμε να συμβεί)…
Εκείνος λοιπόν μπορεί, αν θέλει, να ονομάσει τον εαυτό του βολεμένο, αδιάφορο, καιροσκόπο, φοβικό… Πάντως πατριώτης δεν δικαιούται να αυτοαποκαλείται. Δεν έχει πατριώτη που αποδέχεται ή το χειρότερο βολεύεται με τούτη την κηλίδα πάνω στο βουνό μας.
Αλλά τι μου ήρθε τώρα κι έγραψα αυτές τις σκέψεις; Μα επειδή έχουμε μπροστά μας μια νέα προσπάθεια που ξεκίνησε ήδη για λύση του Κυπριακού προβλήματος -ενός προβλήματος που απασχολεί τα Ηνωμένα Έθνη εδώ και 63 χρόνια- και κάποιοι άρχισαν πάλι να βαράνε τις σάλπιγγες της αυτοκαταστροφής. Με διαστρεβλώσεις και μαξιμαλιστικές, εθνικιστικές θέσεις, δαιμονοποιούν οτιδήποτε σχετίζεται με την διαδικασία των συνομιλιών. Μια τακτική που ακολουθούν και επαναλαμβάνουν κάθε φορά που εξελίσσεται πρωτοβουλία για το Κυπριακό. Χαρακτηρίζω “αυτοκαταστροφή” αυτό που κάνουν, διότι η μη λύση είναι ολοφάνερο ότι οδηγεί την πατρίδα μας στη μονιμοποίηση της διχοτόμησης, δηλαδή στη μεγαλύτερη ήττα και καταστροφή του Ελληνισμού στην Κύπρο από καταβολής της χιλιόχρονης ιστορίας του σε τούτο το νησί.
Το ξαναγράφω λοιπόν και το υπογραμμίζω: Κανένας πραγματικός πατριώτης δεν μπορεί να ανέχεται άλλο την de facto και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να επιτρέψει την οριστική (de jure) διχοτόμηση. Κανένας πραγματικός πατριώτης δεν θα ζητούσε ποτέ διαζύγιο από την κατεχόμενή μας πατρίδα.
Μπράβο μας που είμαστε περήφανοι για τον πολιτισμό και την ανθρωπιά μας!
Η κοπέλα με ένα μωρό 5 χρονών είχε ψυχολογικά προβλήματα. Την παρακολουθούσε το γραφείο Ευημερίας. Πριν από 1 μήνα της έκοψαν το επίδομα, για να λύσει η Κύπρος τα οικονομικά της προβλήματα… Έμενε η ίδια και το παιδάκι της νηστικοί.
Το παιδί φαινόταν ότι είχε πρόβλημα επιβίωσης, είπε κάποιος γείτονας, αλλά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι ζούσαν σε τόσο άθλιες συνθήκες…
Η μάνα έπαθε διάτρηση εντέρου, λόγω της ασιτίας. Πήγε στο νοσοκομείο. Της είπαν λέει, να μείνει μέσα κι εκείνη αρνήθηκε… Ένα ψυχολογικά άρρωστο πλάσμα, αρνείται να γίνει καλά και κανένας δεν σκοτίζεται να σκεφτεί ότι δεν πρέπει να το αφήσει να πεθάνει… Είπε ότι δεν θέλει βοήθεια, ας μην θέλει. Δεν μας κόφτει.
Το γραφείο Ευημερίας, που την παρακολουθούσε, δεν ήξερε ότι το σπίτι της ήταν γεμάτο σκουπίδια, λόγω της ψυχικής της ασθένειας. Προφανώς διότι δεν σκοτίστηκε να πάει στο σπίτι της. Όπως δεν σκοτίστηκε κι όταν της έκοψαν τον μοναδικό πόρο ζωής: το πενιχρό κρατικό επίδομα.
Μια ξένη κοπέλα, που δεν είχε στον ήλιο μοίρα πέθανε στην Κύπρο από την πείνα, αφήνοντας πίσω της ένα παιδί, ορφανό πια από πατέρα και μάνα. Μπράβο μας! Συγχαρητήρια σε όλους εμάς τους Κυπραίους, που νομίζουμε ακόμη ότι είμαστε λαός πολιτισμένος και με ανθρωπιά…