Η σχέση μου με το τραγούδι είναι ότι μου αρέσει γενικά η μουσική κι επίσης είμαι ένα από εκείνα τα ψώνια που πιάνουν το μικρόφωνο και λένε 1-2 τραγούδια, εκεί που μας αφήνουν οι επαγγελματίες.
Κάπου ανάμεσα σε αυτά μου τα σύνδρομα, έχω και τη μανία να «ψάχνω» τους στίχους, για να ξέρω ακριβώς τι λένε, τι εννοούν, γιατί γράφτηκαν, ποιες ήταν οι συνθήκες της εποχής κτλ. Δεν είμαι δηλαδή όπως οι περισσότεροι επαγγελματίες τραγουδιστές που είναι στα παπάρια τους οι στίχοι, αλλάζουν τις λέξεις και το νόημα και κάποτε λένε ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που έγραψε ο στιχουργός.
Για παράδειγμα, χτες το βράδυ καθόμουν σε ένα εστιατόριο όπου τραγουδούσαν δύο παιδιά με ωραίες φωνές. Ανάμεσα στα συνηθισμένα λαθάκια, άκουσα και για την ντούγκλα στο μουστάκι του Καπετανάκη. Το τραγούδι είναι του 1975 αλλά οι μελετητές λένε ότι μοιάζει πολύ με ένα τραγούδι που γράφτηκε το 1957, που κι εκείνο ένοιαζε με ένα προηγούμενο της δεκαετίας του 1920. Ο Καπετανάκης προφανώς ήταν δεσμοφύλακας και κάποιοι μελετητές μάλιστα αναφέρονται σε συγκεκριμένους ανθρώπους, που είχαν το επώνυμο.
Δεν είχε όμως κανένας Καπετανάκης «ντούγκλα» στο μουστάκι. Διότι πρώτα πρώτα δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, δεν υπάρχει “ντούγκλα” για να την έχει κάποιος. Ο στίχος, αγαπητοί μου τραγουδιστές και ακροατές δε λέει ότι ο Καπετανάκης είχε ντούγκλα. Λέει ότι «ο Καπετανάκης είχε Ντούγκλας το μουστάκι». Είχε ένα μουστάκι τύπου Ντούγκλας, δηλαδή όπως το είχε ο Douglas Fairbanks, ένας ηθοποιός σταρ στις αρχές του 20ού αιώνα (αυτός που βλέπετε στη φωτογραφία).
Είναι περίπου όπως τότε που πήγα στρατό, που έβγαλε διαταγή ο αρχηγός της Εθνικής Φρουράς, Δημήτριος Ματαφιάς, ότι απαγορεύεται να έχουν οι στρατιώτες φαβορίτες Τζον Τραβόλτα. Το θυμάμαι διότι οι αξιωματικοί μάς μετρούσαν τότε το μέγεθος και όποιος την είχε μεγάλη δεν έβγαινε έξοδο. Μιλάω για τη φαβορίτα.
Εκείνη την εποχή, 11 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, όταν ήδη είχαμε πει ΟΧΙ σε 3 πρωτοβουλίες για λύση του Κυπριακού και ΟΧΙ επίσης στην επιστροφή της Αμμοχώστου (το 1978) κι ενώ η Τουρκία παγίωνε τη διχοτόμηση, η ηγεσία του ΓΕΕΦ είχε έγνοια μήπως έχουμε φαβορίτες όπως τον Τραβόλτα.
38 χρόνια από τότε και σχεδόν 50 από την εισβολή, ένα βήμα πλέον από την επίσημη διχοτόμηση, που θα μας μετατρέψει από αφέντες σε τσιράκια της «ΤΔΒΚ», εμείς συνεχίζουμε το ελαφρύ μας ρεπερτόριο, σαν να μη συμβαίνει τίποτα και τραγουδάμε αλάνθαστα στίχους με νόημα, π.χ.:
“Θα ‘μαι στον Παναμά
Πουτάνα δεν παίρνω ποτέ σοβαρά
Έτσι μου ‘πε η μαμά
Διακόσια στη στροφή και με ρωτάνε “μαμά;”
Όχι, δεν είναι μαμά
“Μαμά;”, όχι, δεν είναι μαμά (yah)”.
Τα ιδανικά μας παραμένουν αναλλοίωτα.