Αρχίζω λέγοντας ότι κακώς βρεθήκαμε σε Μνημόνιο και κάτω από τον έλεγχο της Τρόικας και πολύ κακώς ακόμα δεν τιμωρήθηκε κανένας από αυτούς που μας έριξαν σ’ αυτό το χάλι και στην ανάγκη να μας υποδεικνύουν ΞΕΝΟΙ τι πρέπει να κάνουμε μέσα στο σπίτι μας. Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι κάποιοι από εκείνους που ευθύνονται βγαίνουν και μιλούν, παραδίδοντας μαθήματα ηθικής, πολιτικής και οικονομίας!

Την ίδια στιγμή όμως – που κακίζω το γεγονός ότι μας κουβάλησαν εδώ την Τρόικα- θεωρώ ΠΟΛΥ ΥΠΟΠΤΟ το γεγονός ότι κόμματα και ΜΜΕ διαστρεβλώνουν διαρκώς και με γελοίο τρόπο πολλές φορές (που υποτιμά τη νοημοσύνη μας), όλες τις θέσεις τις Τρόικας.

Π.χ. είπε χτες η Βελκουλέσκου: Προσέξτε να μην ξεφύγει πάλι το μισθολόγιο της δημόσιας υπηρεσίας, μετά το ξεπάγωμα των μισθών το 2016. Μάλιστα αν είναι δυνατόν μειώστε το κι οπωσδήποτε σκεφτείτε τρόπους ώστε οι αυξήσεις στο δημόσιο να μην δίνονται αυτόματα σε όλους αλλά με αξιολογικά κριτήρια ΣΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ.

Εγώ προσωπικά δεν βρίσκω τίποτε το μεμπτό σ’ αυτή τη δήλωση. Μείωση του κρατικού μισθολογίου ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΜΕΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ των δημοσίων υπαλλήλων αλλά να έχουμε μια ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ και ΠΙΟ ΑΠΟΔΟΤΙΚΗ δημόσια υπηρεσία. ΝΑ ΜΗΝ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΠΑΛΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΝΑ ΔΙΟΡΙΖΟΥΝ ΑΒΕΡΤΑ τους δικούς τους για να εξυπηρετούν τα ρουσφέτια τους. Να μην κάνουν δηλαδή τα κόμματα αυτό που έκαναν μέχρι σήμερα ΦΟΡΤΩΝΟΝΤΑΣ ΜΑΣ ΦΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ.

Επίσης συμφωνώ ότι για να έχουμε μια πραγματικά καλή δημόσια υπηρεσία, πρέπει οι καλοί δημόσιοι υπάλληλοι να έχουν κίνητρα για να είναι καλοί, σε σχέση με τις προαγωγές και τις αυξήσεις. Ενόσω συνεχίζεται το σημερινό σύστημα, που ΟΛΟΙ θα πάρουν τις αυξήσεις τους, είτε δουλεύουν σαν γαϊδούρια είτε κοπροσκυλιάζουν όλη μέρα και ενόσω οι προαγωγές γίνονται με βάση την αρχαιότητα ή τα πρόσθετα ακαδημαϊκά προσόντα, χωρίς να παίζει κανένα ρόλο το πόσο καλός είναι ένας υπάλληλος, θα έχουμε απλά την ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑΣ και μια ελάχιστα αποδοτική δημόσια υπηρεσία.

Ενώ λοιπόν εγώ βρίσκω απόλυτα λογικές αυτές τις θέσεις , σχεδόν όλα τα κόμματα χτες βγήκαν να … κακίσουν τη Βελκουλέσκου ή να εκφράσουν τις ανησυχίες τους γι’ αυτά που είπε… Γιατί άραγε;

Αξίζει πάντως κανείς να μελετήσει αυτό το φαινόμενο και να βγάλει τα συμπεράσματά του. Γιατί τα κόμματα δεν λένε λέξη για τα μέτρα που εισηγείται η Τρόικα για φορολόγηση του πλούτου; Γιατί δεν λένε ότι η Τρόικα προτείνει και αντισταθμιστικά μέτρα για τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού και τους απλούς εργαζόμενους; Γιατί τα κόμματα επιδίδονται σ’ αυτή τη συστηματική διαστρέβλωση και γιατί προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο να πιστεύει ότι η Τρόικα είναι εδώ για να μας καταστρέψει;

Μήπως επειδή δεν πρέπει να αλλάξει τίποτα σε τούτο τον τόπο; Μήπως επειδή τα κόμματα κατάλαβαν ότι το φαγοπότι δεν τελείωσε ακόμη και προσπαθούν να διασφαλίσουν τις … μερίδες τους;

Το περασμένο Σάββατο ο φίλος Άντρος Κυπριανού διέψευσε κατηγορηματικά τις διαπιστώσεις των διεθνών οίκων αξιολόγησης, της Τρόικας και της κυβέρνησης ότι η κυπριακή οικονομία βρίσκεται σε πορεία ανάκαμψης. Το ΑΚΕΛ θεωρεί , αντίθετα, ότι η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο. «Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια», είπε ο Άντρος, επισημαίνοντας ότι σύντομα θα φανεί η αλήθεια, ότι περίπου πάμε κατά διαόλου.

Θυμίζω ότι το ΑΚΕΛ είχε και πάλι την αντίθετη άποψη με αυτή των οίκων αξιολόγησης και επί κυβέρνησης Χριστόφια. Παρά τις αλλεπάλληλες υποβαθμίσεις της κυπριακης οικονομίας και τον αποκλεισμό μας από τις διεθνείς αγορές, το ΑΚΕΛ δεν έβλεπε σοβαρούς λόγους ανησυχίας και, παρά τις καθημερινές προειδοποιήσεις από όλους  – εντός και εκτός Κύπρου- ότι θα έπρεπε να ληφθούν μέτρα επειγόντως, η κυβέρνηση Χριστόφια θεωρούσε τις προτροπές υπερβολικές και επιτηδευμένες, με στόχο να πληγεί ο «απλός άνθρωπος».

Όσο κι αν προσπαθούσαν κάποιοι να πείσουν τον κ. Χριστόφια ότι τα πράγματα θα γίνονταν πολύ χειρότερα για τον απλό άνθρωπο, αν δεν λαμβάνονταν άμεσα και πάντως έγκαιρα τα μέτρα, ο τότε πρόεδρος αποκαλούσε «μανδαρίνους» τους αρμοδίους του Υπ. Οικονομικών, πρόσβαλλε δημόσια τον ίδιο τον Υπουργό Οικονομικών ως άπειρο και αποκαλούσε «κλεφταράδες των λαών» τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναδεικνύοντας τον εαυτό του σε «περήφανο κομμουνιστή».

«Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια» έλεγαν και τότε οι του ΑΚΕΛ και επέμεναν ότι οι ο χρόνος θα αποδείκνυε πόσο ψεύτες ήταν όλοι εκείνοι που «κινδυνολογούσαν» για την κυπριακή οικονομία. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ διακηρύσσει από τον Μάρτιο του 2013 μέχρι σήμερα ότι η κυπριακή οικονομία καταστράφηκε μέσα σε μια νύχτα, σε εκείνο το καταραμένο το Eurogroup, στο οποίο ο Αναστασιάδης βρέθηκε χωρίς κανένα λόγο, απλώς και μόνο διότι του φώναξαν οι φιλοι του να τον τρατάρουν καφέ…

Ποιος του είπε να πάει εκεί και ποιος του είπε να δεχτεί το Μνημόνιο; Θα μπορούσε, σύμφωνα με το ΑΚΕΛ, να τους πει ένα βροντερό ΟΧΙ, να φεύγαμε από το ευρώ, να πηγαίναμε πίσω στη λίρα και τότε αμέσως θα λύνονταν όλα μας τα προβλήματα: Ούτε χρέη, ούτε ανεργία, ούτε οικονομική κρίση. Ο Αναστασιάδης όμως διάλεξε τον λάθος δρόμο: Κατέστρεψε την οικονομία και συνεχίζει να την καταστρέφει κι ας λένε ότι θέλουν οι διεθνείς οίκοι και οι κλεφταράδες των λαών ότι «πάμε καλά». Εδώ στην Κύπρο ο απλός άνθρωπος υποφέρει, ενώ – αν φεύγαμε από το ευρώ- ο απλός άνθρωπος θα ζούσε σήμερα ζωή και κότα, σε συνέχεια της χρυσής πενταετίας Χριστόφια.

«Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια» έλεγε το ΑΚΕΛ και όταν ο Αναστασιάδης υπέγραφε το Μνημόνιο. «Κάθε φορά που θα έρχεται εδώ η Τρόικα, θα έχει όλο και περισσότερες απαιτήσεις, θα μας επιβάλλει κάθε φορά χειρότερα μνημόνια και δεν θα έχουμε καμία ελπίδα να βγούμε από μέσα», έλεγε το ΑΚΕΛ κι άλλοι μαζί του (Λιλλήκας, ΕΔΕΚ, Περδίκης κτλ).

Η Τρόικα ήρθε από τότε 4 φορές και μας είπε – αντίθετα- ότι «πάμε καλά».  Όλοι μας δίνουν συγχαρητήρια ότι τα πράγματα εξελίσσονται καλύτερα από ότι προβλεπόταν στο σχέδιο. Αλλά, σύμφωνα με το ΑΚΕΛ, «το ψέμα έχει κοντά ποδάρια» και όλα αυτά τα μουσκουρούθκια δεν πρέπει να τα πιστεύουμε, διότι να βγούμε από το Μνημόνιο, πάντα θα υπάρχει η … ελπίδα να επιβεβαιωθούν όλες εκείνες οι συμφορές που είχαν προφητεύσει το ΑΚΕΛ και οι άλλοι νεοφανείς προφήτες της κυπριακής πολιτικής ζωής. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!

Συμπτωματικά, την ίδια μέρα που άκουσα αυτή τη δήλωση του Άντρου, είδα στο YouTube ένα βίντεο με τον Αμπού Μπακρ αλ Μπαγντάντι ηγέτη των εξτρεμιστών σουνιτών μουσουλμάνων του ISIL (Islamic State of Irak & Levante), που κατέλαβαν περιοχές του Ιράκ και της Συρίας. Στο βίντεο αυτό, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Μπαγντάτι διακηρύσσει ότι είναι ο νέος Μωάμεθ κι ότι όλοι οι μουσουλμάνοι στον κόσμο πρέπει να τον υπακούουν. Πόσοι τον έχουν πιστέψει;  Μα εκατοντάδες χιλιάδες πιστοί.

Γιατί συνέδεσα τα δύο αυτά άσχετα μεταξύ τους θέματα; Πρώτον διότι συνέβησαν την ίδια μέρα και δεύτερον διότι και τα δύο αποδεικνύουν πώς,  όταν λέει κάτι κάποιος πολιτικός, στρατιωτικός ή θρησκευτικός ηγέτης ή ηγήτορας, όσο απίστευτο ή «κουφό» κι αν είναι αυτό, θα βρεθούν από μερικές χιλιάδες μέχρι και μερικά εκατομμύρια άνθρωποι να τον πιστέψουν…  Έτσι θεμελιώνονται οι εξουσίες: πάνω στην τυφλή υπακοή των προθύμων.

Πολύ πρόχειρη μου ακούγεται η δικαιολογία ότι το ΔΗΚΟ χωρίστηκε στα δύο, επειδή αιφνιδιάστηκε την τελευταία στιγμή, όταν ο ΔΗΣΥ απέρριψε τις τροποποιήσεις του.  Όταν ο ψηφίζει ο πρόεδρος του κόμματος και περισσότεροι από τους μισούς βουλευτές του τον βλέπουν να σηκώνει το χέρι αλλά να κάνουν ότι κοιτούν το ταβάνι και μετά να σηκώνουν αυτοί τα χέρια τους στην αποχή, αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί σε …αιφνιδιασμό.

Δεν ξέρω αν ήταν καθαρά λόγοι αρχής που τους υποχρέωσαν να μπλοκάρουν τις αποκρατικοποιήσεις ή αν ήθελαν (τουλάχιστον οι 4 από αυτούς) να στείλουν το μήνυμα στον Νικόλα ότι θα βρίσκει διαρκώς μπροστά του την ενδοκομματική αντιπολίτευση.

Έχω διατυπώσει τις εντονότατες διαφωνίες μου για τη στάση του Νικόλα Παπαδόπουλου στο Κυπριακό, αλλά ως πολίτης θα εξοργιστώ αν διαπιστώσω ότι κάποιοι παίζουν πίσω από την πλάτη του υπόγεια παιγνίδια επικράτησης μέσα στο ΔΗΚΟ,  χρησιμοποιώντας τα δύο ύψιστα εθνικά ζητήματα του τόπου, δηλαδή το Κυπριακό και την Οικονομική κρίση.

Αν κάποιοι έχουν ουσιαστικές (και όχι τεχνητές) διαφωνίες με τον πρόεδρο του κόμματός τους, οφείλουν να βγουν και να διατυπώσουν τις δικές τους απόψεις καθαρά και τίμια, διότι αυτά τα δύο ζητήματα – ιδιαίτερα το Κυπριακό- ξεπερνούν τα όποια στενά κομματικά πλαίσια. Το οφείλουν στην πατρίδα και στην ιστορία, που γράφεται και θα γραφτεί τους επόμενους μήνες.

Όλοι ανεξαίρετα οι πολιτικοί πρέπει να αντιληφθούν ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να παίζουν στα ζάρια τα εθνικά μας ζητήματα, για τον οποιοδήποτε μικροπολιτικό λόγο. Είναι σαν να χορεύουν πάνω στην Αγία Τράπεζα. Να μην ξεχνούν ούτε δευτερόλεπτο ότι υπάρχουν ως πολιτικά πρόσωπα επειδή ο κόσμος τους εμπιστεύεται με την ψήφο του. Δεν τους ψηφίζει για να παίζουν τα παιγνίδια τους. Έχουν χρέος να συμπεριφέρονται με ύψιστο αίσθημα ΕΥΘΥΝΗΣ απέναντι σε τούτο τον τόπο, που τόσο πολύ έχουν ταλαιπωρήσει.