Πολύ πρόχειρη μου ακούγεται η δικαιολογία ότι το ΔΗΚΟ χωρίστηκε στα δύο, επειδή αιφνιδιάστηκε την τελευταία στιγμή, όταν ο ΔΗΣΥ απέρριψε τις τροποποιήσεις του.  Όταν ο ψηφίζει ο πρόεδρος του κόμματος και περισσότεροι από τους μισούς βουλευτές του τον βλέπουν να σηκώνει το χέρι αλλά να κάνουν ότι κοιτούν το ταβάνι και μετά να σηκώνουν αυτοί τα χέρια τους στην αποχή, αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί σε …αιφνιδιασμό.

Δεν ξέρω αν ήταν καθαρά λόγοι αρχής που τους υποχρέωσαν να μπλοκάρουν τις αποκρατικοποιήσεις ή αν ήθελαν (τουλάχιστον οι 4 από αυτούς) να στείλουν το μήνυμα στον Νικόλα ότι θα βρίσκει διαρκώς μπροστά του την ενδοκομματική αντιπολίτευση.

Έχω διατυπώσει τις εντονότατες διαφωνίες μου για τη στάση του Νικόλα Παπαδόπουλου στο Κυπριακό, αλλά ως πολίτης θα εξοργιστώ αν διαπιστώσω ότι κάποιοι παίζουν πίσω από την πλάτη του υπόγεια παιγνίδια επικράτησης μέσα στο ΔΗΚΟ,  χρησιμοποιώντας τα δύο ύψιστα εθνικά ζητήματα του τόπου, δηλαδή το Κυπριακό και την Οικονομική κρίση.

Αν κάποιοι έχουν ουσιαστικές (και όχι τεχνητές) διαφωνίες με τον πρόεδρο του κόμματός τους, οφείλουν να βγουν και να διατυπώσουν τις δικές τους απόψεις καθαρά και τίμια, διότι αυτά τα δύο ζητήματα – ιδιαίτερα το Κυπριακό- ξεπερνούν τα όποια στενά κομματικά πλαίσια. Το οφείλουν στην πατρίδα και στην ιστορία, που γράφεται και θα γραφτεί τους επόμενους μήνες.

Όλοι ανεξαίρετα οι πολιτικοί πρέπει να αντιληφθούν ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να παίζουν στα ζάρια τα εθνικά μας ζητήματα, για τον οποιοδήποτε μικροπολιτικό λόγο. Είναι σαν να χορεύουν πάνω στην Αγία Τράπεζα. Να μην ξεχνούν ούτε δευτερόλεπτο ότι υπάρχουν ως πολιτικά πρόσωπα επειδή ο κόσμος τους εμπιστεύεται με την ψήφο του. Δεν τους ψηφίζει για να παίζουν τα παιγνίδια τους. Έχουν χρέος να συμπεριφέρονται με ύψιστο αίσθημα ΕΥΘΥΝΗΣ απέναντι σε τούτο τον τόπο, που τόσο πολύ έχουν ταλαιπωρήσει.