ΑΚΟΥΑΡΕΛΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ Ζωγραφίζει στο τζάμι η ώχρατου λαμπτήρα νατρίου στον δρόμο τον υγρό ψυχισμό μου. Μια σταγόνα ολισθαίνει και μ’ έλκει διαρκώς προς τα κάτω. Δεν μπορώ να φρενάρω κι ένα δαίδαλο σχήμα, της βροχής ακουαρέλα, σαν χοάνη με πίνει. Κι όλο σκέφτομαι εσένα καθώς λιώνω και φεύγω στου νερού την πορεία. AVALANCHE A sodium-vapor light ushers in, Dark yellow ochre casting on the windowpane, Athwart My liquid soul…. συνέχεια… ΑΚΟΥΑΡΕΛΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Μες στη βροχή που γήτεψες να αρχίσει, κοίταξες προς τον ουρανό και ξέβαψαν τα μάτια σου και τα σε στάση ικεσίας χέρια σου αποσυντέθηκαν κι έμεινες στήλη άλατος, στην αλυκή του χρόνου.

Όταν με πήρε στο τηλέφωνο η μάνα μου, ο παππούς είχε κιόλας φύγει. Δεν τον προλάβαινα πια. Κοίταξα απ’ το παράθυρο τον ουρανό. Τα σύννεφα μαζεύονταν με μια ασυνήθιστη σπουδή… Όταν ξεκίνησα τ’ αμάξι, βαριές σταγόνες πάσκιζαν να μου τρυπήσουν το παρμπρίζ. Μας το ψιθύρισαν στην κλινική το ραντεβού. Κάπου εκεί ξημέρωμα τον άκουσαν στον ύπνο του να την φωνάζει. Είχε από χρόνια πριν φορέσει τ’ άσπρο της το νυφικό… συνέχεια… Εκείνη…