Ιφιγένεια εν Κυρηνεία…

1:18 PM | |

karaviΠολλές φορές, κάτω από τον αδυσώπητο ετούτο ήλιο του κυπριώτικου καλοκαιριού, πατώντας τα γυμνά μου πόδια στην άμμο που καίει σ’ αυτές τις άλλες θάλασσες τα μεσημέρια, ο συνειρμός με ταξιδεύει πίσω στην Αηρκώτισσα της Λαπήθου, σε εκείνη την αμέριμνη γαλάζια θάλασσα των παιδικών μου χρόνων.

Χρόνια και χρόνια μες στον ύπνο μου οδοιπορούσα, από το σπίτι μου μίλια μακρυά σε κείνο το μικρό ακρογιάλι, που δεν το πάτησα ποτέ ξανά από τότε αλλά ορκίστηκα να βαφτιστώ μες στα νερά του, όταν θα έχω την πατρίδα μου πίσω, δικιά μου πάλι.

Με πιάνει η πίκρα να θυμάμαι. Με πιάνει η οργή να σκέφτομαι. Γιατί δεν μπόρεσα το παραμύθι ετούτο ν’ αγοράσω. Ούτε τα κάλπικα τα “δεν ξεχνώ”, ούτε “τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”.

Δεν έχω τώρα πια καμιά αμφιβολία. Κι από τα πριν κι απ’ τα μετά, ένα μου μένει το συμπέρασμα: πως η Κερύνεια δόθηκε. Σαν Ιφιγένεια που σφάχτηκε για να σαλπάρουν τα καράβια. Για τα πιο βρώμικα λιμάνια της απάτης. Εδώ που προσαράξαμε ανώμαλα εν τέλει: στο τέλμα της απόλυτης αναλγησίας.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *