Βγήκαμε από το δρόμο δεξιά καθώς επιστρέφαμε σχεδόν βράδυ στη Λευκωσία. Οι τέντες των εμπόρων, οι λάμπες ασετιλίνης, τα γελαστά πρόσωπα, ένας ποιητάρης τραγουδούσε μια λυπητερή ιστορία… Κοιτάζω τη φωτογραφία και με κόπο ανακαλώ στη μνήμη μου το ίδιο το μοναστήρι, που για μένα ήταν τότε δευτερευούσης σημασίας, μέσα στους ήχους και τα χρώματα του πανηγυριού. Ο Άγιος Παντελεήμονας της Μύρτου… σαν να ‘ταν χθες. Πότε πέρασαν κιόλας 40 χρόνια…… συνέχεια… Στο πανηγύρι της Μύρτου…

Πολλές φορές, κάτω από τον αδυσώπητο ετούτο ήλιο του κυπριώτικου καλοκαιριού, πατώντας τα γυμνά μου πόδια στην άμμο που καίει σ’ αυτές τις άλλες θάλασσες τα μεσημέρια, ο συνειρμός με ταξιδεύει πίσω στην Αηρκώτισσα της Λαπήθου, σε εκείνη την αμέριμνη γαλάζια θάλασσα των παιδικών μου χρόνων. Χρόνια και χρόνια μες στον ύπνο μου οδοιπορούσα, από το σπίτι μου μίλια μακρυά σε κείνο το μικρό ακρογιάλι, που δεν το πάτησα ποτέ… συνέχεια… Ιφιγένεια εν Κυρηνεία…

Μα αν πρώτος εσύ τον εαυτό σου δεν πιστέψεις ποιον περιμένεις να σε πιστέψει; Κι αν πρώτος εσύ δεν τον αγαπήσεις από ποιον περιμένεις αγάπη;

Έφυγε η Witney Huston. Πόσο βασανίστηκε μέσα στη δόξα του αυτό το τόσο προικισμένο πλάσμα. Τα είχε όλα: δόξα, ταλέντο, χρήμα. Κι όμως βυθίστηκε μέσα στον ωκεανό του απόλυτου μηδέν. Γιατί δεν κατάφερε να διαπραγματευτεί τα αποκτήματά της με εκείνον που πιο πολύ επηρεάζει τη ζωή ενός ανθρώπου. Εκείνον που ορίζει το κάθε μας βήμα, που μας εξυψώνει ή μας ρίχνει στα τάρταρα, αυτόν που ζηλεύει κάθε δευτερόλεπτο της ευτυχίας μας… συνέχεια… Φόρος τιμής στη Whitney…

  Θα πλανηθούμε στο δάσος με τα άγονα λόγια. Σοβαροί θα σταθούμε για το ύστατο χαίρε και ως είθισται κάποιοι θα σας πούνε τα ίδια: «Της πατρίδος εσείς ω πανάξια τέκνα, ω λαμπρά παραδείγματα ανδρείας», κι ένα άλλο που λένε συνήθως για το πάνθεον των αθανάτων. Κι όταν φύγουν με τις λιμουζίνες και της μάνας το δάκρυ ποτίσει της αβύσσου την τέφρα, άσπρο κρίνο θα βγει απ’ το χώμα ο… συνέχεια… Καλό ταξίδι, Μίλτο και Χρίστο…