Όταν με πήρε τηλέφωνο η μάνα μου, ο παππούς είχε κιόλας φύγει. Δεν τον προλάβαινα πια. Κοίταξα απ’ το παράθυρο τον ουρανό. Τα σύννεφα μαζεύονταν με μια ασυνήθιστη σπουδή… Όταν ξεκίνησα τ’ αμάξι, βαριές σταγόνες πάσκιζαν να μου τρυπήσουν το παρμπρίζ. Μας το ψιθύρισαν στην κλινική το ραντεβού. Κάπου εκεί ξημέρωμα τον άκουσαν στον ύπνο του να την φωνάζει. Είχε από χρόνια πριν φορέσει τ’ άσπρο της το νυφικό η… συνέχεια… ΕΚΕΙΝΗ

Στον Γρηγόρη Αυξεντίου. Εδώ είμαστε ακόμα Γρηγόρηστο μηδέν της απραξίαςμε τους φραπέδες αραχτοί στην αυταπάτη.Δεν μας πληγώνει τίποτααπ’ ό,τι αγάπησες. Ξέρω δεν είσαι πια παρών όταν μαζεύονταιγραβατωμένοι ρήτορες κι άλλοι που θέρισανκαρπούς απ’ τη σπορά σουτόσο μικροί κάτω απ’ το μπόι σουτόσο μακριά κι απ’ την καρδιά σου. Κάποτε αγνάντευες απ’ τα λημέρια σουγύρω τη γη μας ως θάλασσα.Τώρα κι η μνήμη μας θέλει ταυτότητα για να περάσει.. Ξεθώριασες χρόνια… συνέχεια… ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΓΡΗΓΟΡΗ

Κάποτε έπρεπε να ξαναπάω στην Κερύνεια, από το δρόμο που πηγαίναμε με τους γονιούς μου, όταν ήμουνα μικρός. Από το «πογύριν», που σε φέρνει στη βόρεια ακτογραμμή, πίσω από τον Πενταδάκτυλο, μπαίνοντας από την δυτική του άκρη, εκεί στη Μύρτου κατεβαίνοντας προς τα Πάναγρα. Ακολουθούσαμε εκείνη την ατέλειωτη, μέσα στην παιδική μου ανυπομονησία, διαδρομή καθώς ο άλλος δρόμος, ο σύντομος, περνούσε μέσα από τον τουρκοκυπριακό θύλακα  και μόνο σε συγκεκριμένες… συνέχεια… ΜΑΝΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ

Ανασύρουν φαντάσματα κλεισμένα στη σοφίτα της καχυποψίας μας. Δασείες, ψιλές, οξείες, βαρείες, περισπωμένες, διαλυτικά, εισαγωγικά, ομοιοματικά, κεφαλαία, πεζά, παύλες, κόμματα, άνω τέλειες, άνω και κάτω τελείες, τελείες. Τόνοι και πνεύματα, σημεία της στίξεως μεταμορφωμένα σε σημεία και τέρατα. Έτσι περάσαν άγονα σαράντα χρόνια. Με τους ταγούς, τους εκλεκτούς, τους λίγους τελοσπάντων κλειδοκράτορες να θησαυρίζουν μες στη δόξα τους ως ταξιάρχες φαντασμάτων της σοφίτας και τους πολλούς να ‘χουν αλλού το… συνέχεια… Τα κροταλίζοντα δαιμόνια της σοφίτας…

Στην άμμο με την ύλη σου, έτσι όπως δόθηκες με λέξεις άρρητες, πλήρεις αισθήσεις, στη μουσική σιωπή της πανσελήνου.   Πώς καθρεφτίζονταν πάνω στη θάλασσα σαν ένας δίαυλος φυγής στ’ άγνωστο σύμπαν, πώς στροβιλίζονταν σφές κι ανάσες κι ευωδιές σ’ άδυτα βάθη.   Κι ύστερα τίποτα. Βουβές σπηλιές, ξύλινος φλοίσβος.   Στην άμμο με την ύλη σου, εδώ που γύρισα χίλιες φορές στάλες ιδρώτα, χαρακιές σε ένα κορμί που λίκνιζες να ψηλαφίσω,… συνέχεια… Απουσία…

Χρόνια μετά… Μετράς τα κύματα στο σούρουπο του γκρίζου Μες στις πνοές των κοχυλιών Που ξέθαψαν χέρια βελούδινα Σε τούτης της κρυφής ακτής τις μυστικές εκστάσεις Κι έτσι καθώς οι στεναγμοί τσακίζονταν στα βάθη των σπηλαίων Και χύνονταν στη θάλασσα με τον ιδρώτα. Χέρια π’ ανάδευαν μες στο κενό πλήρεις αισθήσεις Συγκεχυμένα σχήματα στο γύρω χώρο Κι ήταν εδώ Πάνω στην άμμο που πατάς Πάνω στην άμμο π’ αγαπούσες Κι… συνέχεια… Χρόνια μετά…

Μεταξοτυπία του Σαράντη Καραβούζη Το σκαλισμένο δάκρυ σου Χρόνια στο βλέμμα της οδύνης Πρόσωπο κέρινο πάντα κοιτάς Μπρος στο παράθυρο τη δύση Πόσες φορές δεν το ψηλάφισα Με την αφή μου απούσα Τα στεγνωμένα χείλη σου δεν φίλησα Χωρίς να νιώσεις Ώρες κοιτώντας σε Πότε να κλαις και πότε πάλι να γελάς Μέσα στον ύπνο σου Σκηνές επάλληλες καθώς στροβίλιζε Χορός ανήλεος Γύρω σου ξεδιπλώνοντας Μύριες οθόνες. Με γύρευες στις… συνέχεια… Δάκρυ

  Να σου μαζέψω χρώματα, κι αποτυπώματα στις άκρες των δαχτύλων, απ’ τις αφές που θέλησες, γέλια, τραγούδια, προσευχές, κήπους απέραντους μ’ ολα τ’ αρώματα, μ’ όλους τους κόσμου τους καρπούς, γαλάζιες θάλασσες κι όλο το φως, άπλετο φως ποτέ να μη βρεθείς μες στο σκοτάδι. Πάντα σε τρόμαζε Και με πεθαίνει τούτη η έγνοια.   Δεν ξέρω τι απ’ όλα αυτά μαζί σου στο ταξίδι θα ‘παιρνες Μα το… συνέχεια… Ταξίδι…