Στις 15 Νοεμβρίου 1983 ο αρχιδιχοτομιστής πράκτορας του τουρκικού βαθέως κράτους Ραούφ Ντενκτάς, ανακήρυξε «ανεξάρτητο κράτος» της τουρκοκυπριακής κοινότητας στην Κύπρο, πράξη που καταδικάστηκε έντονα από τον ΟΗΕ και τη διεθνή κοινότητα. Ήταν μόλις τρεις μήνες αφότου είχε ξεκινήσει πρωτοβουλία για λύση του Κυπριακού ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Χαβιέ Πέρεζ Ντε Κουεγιάρ, ο οποίος είχε διατελέσει Ειδικός Σύμβουλος για το Κυπριακό, του προηγούμενου Γ.Γ. Κουρτ Βαλντχάιμ.
Ήταν φανερό ότι ο Ντενκτάς ήθελε να μπλοκάρει τη νέα πρωτοβουλία, αφού ήθελε τη διχοτόμηση της Κύπρου, προκειμένου να εξυπηρετήσει τον μακρόπνοο σχεδιασμό της Τουρκίας να ανακτήσει έλεγχο στην Κύπρο και κατ’ επέκταση πολλαπλά δικαιώματα χρήσης και εκμετάλλευσης μέρους της θάλασσας του νησιού, κυρίως αυτής ανάμεσα στην Τουρκία και στο βόρειο τμήμα του νησιού, ώστε να μην είναι κολλημένο στο μαλακό της υπογάστριο ένα ελληνικό κράτος ή ένα δικοινοτικό κράτος με ελληνικό πάνω χέρι.
Δυστυχώς τον στόχο αυτό της Τουρκίας εξυπηρέτησε και μια σημαντική μερίδα του διεφθαρμένου ελληνοκυπριακού κατεστημένου, η οποία λειτουργεί ως βαθύ κράτος από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 μέχρι σήμερα. Η μερίδα αυτή παραμυθιάζει ασταμάτητα την ελληνοκυπριακή κοινή γνώμη με ψευδοπατρωτικά αφηγήματα, ότι τάχα αυτοί θα μας σώσουν από τον τουρκικό επεκτατισμό και βεβαίως δεν σταματούν να τσουβαλιάζουν όλους τους Τουρκοκύπριους στο τσουβάλι της Τουρκίας (από το 1878, που το νησί πέρασε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στη Βρετανική, η Εθναρχία αρνήθηκε να δεχτεί αιτήματα μεγάλων τουρκοκυπριακών χωριών να τους κτίσει σχολεία. Τότε που οι Τουρκοκύπριοι μιλούσαν καλύτερα ελληνικά παρά τούρκικα και ήταν έτοιμοι, υπό τις νέες συνθήκες, να ενσωματωθούν, οι δικοί μας ηγέτες τους έστειλαν να αποταθούν στην Τουρκία).
Με αυτή την κοντόφθαλμη πολιτικά, άκρως εθνικιστική, φονταμενταλιστική και σε μεγάλο βαθμό υστερόβουλη, συμφεροντολογική πολιτική, το ελληνοκυπριακό κατεστημένο «χάρισε» τους Τουρκοκύπριους στην Τουρκία και βεβαίως της έδωσε το δικαίωμα να παριστάνει το νονό τους σε τούτο το νησί. Σκοτώνοντας εν τη γενέσει της κάθε πρωτοβουλία για λύση του Κυπριακού, εξυπηρετούν την τουρκική τακτική για διαιώνιση του Κυπριακού. Μάλιστα αφαιρώντας την ευθύνη από την Τουρκία και φορτώνοντάς την στις δικές μας πλάτες, στρώνουν με ροδοπέταλα το δρόμο προς τη διχοτόμηση. Την οποία διχοτόμηση προσπαθούν, με μια θρασύτατα παραπλανητική, ψευδοπατριωτική ρητορική να «απενοχοποιήσουν», λέγοντας ότι η Τουρκία τάχα δε θέλει διχοτόμηση αλλά ομοσπονδιακή λύση του Κυπριακού και συνεχίζουν να λένε αυτό το ψέμα ακόμη και τώρα που η Τουρκία, μαζί με τον εγκάθετό της στα κατεχόμενα, δεν συζητούν τίποτε άλλο παρά λύση δύο κρατών (δηλαδή διχοτόμηση).
Τον Αύγουστο του 1983, όταν ο Κουεγιάρ ξεκίνησε την πρωτοβουλία με τους «Δείκτες», για λύση του Κυπριακού, ο τότε ΠτΔ Σπύρος Κυπριανού, που είχε 5 χρόνια προηγουμένως πετάξει στα σκουπίδια την μεγαλύτερη ευκαιρία λύσης του Κυπριακού και επιστροφής της Αμμοχώστου, έδειξε ξανά μεγάλη απροθυμία αν όχι και δυσαρέσκεια απέναντι στη νέα πρωτοβουλία. Έδωσε στην Τουρκία άλλη μια ευκαιρία να παίξει το “Blame Game”, στο Κυπριακό. Εκμεταλλευόμενοι αυτό το κλίμα, η Τουρκία και ο Ντενκτάς προχώρησαν στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους, χτίζοντας άλλη μια σημαντική γέφυρα προς τη διχοτόμηση της Κύπρου. Η Τουρκία βασιζόταν πάντα σ’ εμάς, για να κάνει αυτό που ήθελε στην Κύπρο και δεν την απογοητεύσαμε ποτέ…
Μπορείτε αν θέλετε να διαβάσετε εδώ ένα πιο παλιό, δικό μου άρθρο, για το ίδιο θέμα.