Καθώς η Κύπρος ζει μια από τις χειρότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της, η κυπριακή κοινωνία κλείνεται σε ένα σκοτεινό θάλαμο, για να γιορτάσει εκεί μέσα τα Χριστούγεννα της κατάθλιψης. Διαπιστώνοντας με απόγνωση πως όλα σε τούτο τον τόπο πάνε λάθος.
Η διαπλοκή, η διαφθορά κι η αυθαιρεσία έχουν βυθίσει τους πολιτειακούς θεσμούς στην ανυποληψία.
Υστερόβουλες αποφάσεις είτε της εξουσίας είτε της αντιπολίτευσης, με στόχο το πολιτικό (ή άλλου είδους) αλισβερίσι, οδηγούν σε κρίσεις, τις οποίες πληρώνει ο πάντα χαμένος της υπόθεσης πολίτης.
Το εθνικό μας ζήτημα έχει καταβαραθρωθεί και βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από την μεγαλύτερη ήττα του ελληνισμού στην Κύπρο και τη μεγαλύτερη νίκη της Τουρκίας: στη λύση της διχοτόμησης σε δύο ανεξάρτητες χώρες.
Η διαχείριση της COVID-19 ήταν φαινομενικά επιτυχής ενόσω βοηθούσε ο … καιρός. Τους τελευταίους μήνες εκτροχιαστήκαμε από την αυταπάτη στην απάτη και περάσαμε μοιραία στη φάση της θλίψης, συνεπεία της απομόνωσης, του φόβου, της απαισιοδοξίας για το μέλλον, της απόγνωσης που κουβαλά η (νέα, μεγάλη) οικονομική κρίση.
Χώρα χωρίς όραμα, είναι βάρκα χωρίς πυξίδα σε φουρτουνιασμένο πέλαγος. Αυτή είναι η Κύπρος του 2020. Γιατί εδώ και έξι δεκαετίες την κυβερνά, σαν βαθύ κράτος, ένα άπληστο κατεστημένο, που κοιτάζει μόνο την πάρτη και τα πάρτι του, στέλνοντας μονίμως κι ανελλιπώς σ’ εμάς τους «ιθαγενείς» το λογαριασμό.
Στη μεγάλη κρίση του 2013 η Κύπρος χρειαζόταν επειγόντως ηγέτη με όραμα, αποφασισμένο να τσακίσει αυτό το ανάλγητο, ιδιοτελές κατεστημένο που πίνει το αίμα μας σαν υπερτροφικός μύκητας, να θεραπεύσει τον καρκίνο της διαφθοράς, να πλοηγήσει το καράβι με σύνεση κι ευθυκρισία προς ένα καλύτερο μέλλον.
Δυστυχώς, ο Νίκος Αναστασιάδης, ο πρόεδρος που εκλέξαμε τότε και ξανά πέντε χρόνια αργότερα (όχι ότι είχαμε και κανένα ανθυποψήφιό του κελεπούρι δηλαδή), απέτυχε παταγωδώς να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Όλα όσα συνέβησαν επί προεδρίας του και θα συμβούν ακόμη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η λογική συνέπεια της απόλυτης έλλειψης οράματος, της συντήρησης και διαιώνισης του διεφθαρμένου συστήματος νομής της εξουσίας, του γενικότερου ελλείματος δεοντολογίας, πολιτικής ορθότητας και ήθους στις πολιτικές πρακτικές.
Δεν είναι τίποτε άλλο δηλαδή παρά η συνέπεια της αποτυχίας του προέδρου Αναστασιάδη να αναδειχθεί σε ηγέτη.