Ο Ιωάννης Καποδίστριας αρνήθηκε να παίρνει αμοιβή ως ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, μετά από την απελευθέρωσή της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία (1828). Καθώς ήταν γόνος πλούσιας οικογένειας, άρα είχε χρήματα για να ζήσει, έκανε την εξής δήλωση:
«Εφόσον τα δικά μου εισοδήματα αρκούν για να ζήσω, αρνούμαι να αγγίξω έστω και μια δεκάρα από το δημόσιο χρήμα, εφόσον βρισκόμαστε ανάμεσα σε ερείπια και ανθρώπους βυθισμένους στην απόλυτη φτώχια».
Στους υπουργούς του και σε όλους τους κρατικούς αξιωματούχους είπε, όταν τους διόριζε, ότι ΔΕΝ θα παίρνουν την αμοιβή που κανονικά θα έπρεπε να παίρνουν, βάσει της θέσης τους, αλλά ότι η αμοιβή τους θα ήταν ανάλογη με τα οικονομικά του κράτους.
Με λίγα λόγια είχε ενσυναίσθηση. Από τη στιγμή που εκείνος είχε χρήματα, δεν ήθελε να τρώει κι από το χρήμα του πάμφτωχου ελληνικού λαού. Δεν είχε τη νοοτροπία κάποιων σημερινών ότι ντε και καλά πρέπει να εκμεταλλευτείς τη θέση σου, είτε για να κάνεις περιουσία είτε, αν είσαι εκατομμυριούχος, να γίνεις δισεκατομμυριούχος.
Το θυμήθηκα καθώς είδα ότι ο Κρατικός Προϋπολογισμός της Κύπρου για το 2024 προβλέπει ΝΕΑ αύξηση των εισοδημάτων από το δημόσιο ταμείο των κρατικών αξιωματούχων, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και κάτω, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, αφού είχαν αύξηση και το 2023. Και βεβαίως συνειρμικά θυμήθηκα επίσης πόσα δισεκατομμύρια έκλεψαν από το δημόσιο χρήμα, από το 1960 μέχρι σήμερα, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες, που είδαν την ανεξαρτησία της Κύπρου και το ρόλο τους στην εξουσία ή δίπλα στην εξουσία, σαν ευκαιρία για να φάνε μέχρι σκασμού. Δισεκατομμύρια που ανήκαν στους πολίτες και έπρεπε να είχαν αξιοποιηθεί σε δημόσια έργα κοινής ωφελείας και φυσικά για την ευημερία του κοινωνικού συνόλου.
Η πολιτική ορθότητα του Καποδίστρια ωστόσο δεν είχε καμία σχέση με την πολιτική κουλτούρα της Ελλάδος, την οποία αντέγραψαν και οι δικοί μας εδώ στην Κύπρο, σαν άριστοι μαθητές. Διόλου περίεργο που τον δολοφόνησαν σχεδόν τέσσερα χρόνια αργότερα, μια Κυριακή πρωί καθώς έμπαινε στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, στο Ναύπλιο. Η Ελλάδα ακολούθησε την γνωστή της πορεία, ως φυσικό επακόλουθο της πολιτικής κουλτούρας της χώρας, την οποία (επαναλαμβάνω) αντέγραψε και η Κύπρος.