Χωρίς αμφιβολία, η διαβούλευση μεταξύ των κομμάτων και μεταξύ βουλής και κυβέρνησης ενισχύει τη δημοκρατία. Φτάνει το αποτέλεσμα να είναι επ’ ωφελεία του πολίτη. Θεωρητικά λοιπόν είναι ορθό τα κόμματα της αντιπολίτευσης να πιέζουν για ένα καλύτερο νόμο για τις εκποιήσεις, Όμως ταυτόχρονα παίρνουν και την ευθύνη στους ώμους τους.

Εύχομαι να μην ψηφίσουν στο τέλος ένα νόμο που θα σώσει τους … ΜΕΓΑΛΟΦΕΙΛΕΤΕΣ ή ΚΑΙ τους μεγαλοφειλέτες, μαζί με εκείνους που πραγματικά πρέπει να στηριχθούν. Διότι αν ξεφύγουν μικροφειλέτες και μεγαλοφειλέτες μαζί, απλά στο τέλος θα την ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ! Όχι μόνο αυτοί που δανείστηκαν και δεν πληρώνουν ενώ μπορούν, ούτε μόνο εκείνοι που πραγματικά δεν μπορούν να πληρώσουν. Θα την πληρώσουμε κι εμείς που πληρώνουμε κανονικά τις δόσεις μας κι εκείνοι που ΔΕΝ έχουν δάνεια!

Αν καταλήξει σε ένα τέτοιο νόμο έκτρωμα η βουλή, θα έχει προσθέσει ένα ακόμη τεράστιο φάουλ, στα πολλά και ολέθρια σφάλματα που έχει ήδη κάνει μέχρι σήμερα στην οικονομία του τόπου.

Οι μόνοι που πραγματικά πρέπει να στηριχθούν είναι εκείνοι που αποπλήρωναν κανονικά τις δόσεις των δανείων τους, αλλά βρέθηκαν, είτε στην ανεργία είτε σε πραγματική οικονομική δυσπραγία λόγω της κρίσης. Στις περιπτώσεις αυτές πρέπει τα δάνεια να τύχουν αναδιάρθρωσης.

Σε καμία περίπτωση δεν θα ανεχτούμε να πληρώσουμε εμείς τα δάνεια εκείνων που μπορούν να πληρώσουν αλλά δεν το κάνουν και περιμένουν τώρα τη βουλή να τους απαλλάξει από αυτή την υποχρέωση.

Οι εκποιήσεις είναι ένα θέμα δίκοπο μαχαίρι… Το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να χάσουν οικογένειες το σπίτι τους. Ακόμα κι αν ξανοίκτηκαν με δάνειο πολύ πιο πάνω από τις δυνατότητές τους, δεν φταίνε μόνο αυτοί για την επιπολαιότητά τους.

Είναι συνυπεύθυνες οι τράπεζες που έδωσαν τα δάνεια κάνοντας τα στραβά μάτια και προσφέροντας εξαιρετικά άνετους όρους αποπληρωμής. Επομένως δεν έχουν κανένα ηθικό έρεισμα τώρα να ξεσπίτωσουν τον κόσμο.

Βεβαίως υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις δανειοληπτών που πληρούσαν όλες τις νομότυπες προϋποθέσεις για να λάβουν δάνεια, αλλά τους έπληξε η κρίση, μειώθηκαν δραστικά τα εισοδήματά τους και τώρα αδυνατούν να αποπληρώσουν. Η κυβέρνηση οφείλει να προστατεύσει την πρώτη κατοικία όχι μόνο για 6 μήνες αλλά μέχρι τα δάνεια που έγιναν για την πρώτη κατοικία να αναδιαρθρωθούν ομαλά και να καταστούν εξυπηρετούμενα.

Από την άλλη είναι οι πολυεκατομμυριούχοι που μπορούν να πληρώσουν τα δάνεια τους αλλά αρνούνται. Περιμένουν να ανοίξει η πολιτεία τρύπες στο νόμο για να βοηθηθούν οι απλοί άνθρωποι για να εκμεταλλεύονται τις τρύπες αυτές οι πολυεκατομμυριούχοι.

Μα αν δεν πληρώσουν αυτοί τα δισεκατομμύρια που χρωστούν ποιοι θα τα πληρώσουν; Πάλι εμείς τα κορόιδα, που προσέχαμε πόσα θα δανειστούμε για να μην πέσουμε έξω; Δηλαδή προσέχαμε προσέχαμε για να πληρώσουμε στο τέλος τα χρέη άλλων;

Μου κάνει εντύπωση πάντως που όλα τα κόμματα φωνάζουν μόνο για την προστασία της πρώτης κατοικίας αλλά δεν τα ακούω να φωνάζουν με την ίδια ένταση για τα χρέη των μεγαλοεπιχειρηματιών. Γιατί άραγε;