Εδώ και μερικές ημέρες πολιτειακοί και πολιτικοί παράγοντες της Μπανανίας, δίνουν ρεσιτάλ για να πείσουν τους ιθαγενείς ότι η οικονομία θα καταστραφεί αν εφαρμοστεί αναδρομικά η απόφαση του δικαστηρίου που κήρυξε αντισυνταγματική την αποκοπή μέρους του μισθού των δημοσίων υπαλλήλων. Κάτι που βεβαίως γνώριζαν από την αρχή πολύ καλά εκείνοι που πήραν την απόφαση, αλλά την πήραν για να δώσουν το έναυσμα και στους εργοδότες του ιδιωτικού τομέα να κάνουν το ίδιο με τους δικούς τους υπαλλήλους. Διότι τον λογαριασμό της κρίσης έπρεπε να τον πληρώσουν οι απλοί εργαζόμενοι και όχι οι κλέφτες. Τους κλέφτες δεν τους ενόχλησε κανένας.
Χίλιοι πίθηκοι της Μπανανίας μαζί θα είχαν λιγότερο θράσος από αυτούς που έχουν τα μούτρα να βγαίνουν στα ΜΜΕ και να μας νουθετούν, όταν οι ίδιοι φέρουν τεράστιες ευθύνες για το φάγωμα πέραν των 55 δισεκατομμυρίων δημοσίου χρήματος. Μετράτε: 18 δισεκατομμύρια από το κούρεμα που δεν ξέρουμε που πήγαν, 20 δισεκατομμύρια κόκκινα δάνεια που δεν ξέρουμε ποιοι τα έφαγαν, 7,5 δισεκατομμύρια που λήστεψε το κλεφτοκράτος από τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις, 3 δισεκατομμύρια απλήρωτοι φόροι που δεν ξέρουμε ποιοι τα χρωστούν, 2 δισεκατομμύρια δάνεια που διαγράφηκαν λογιστικά, 7 δισεκατομμύρια ζημιά από τον Συνεργατισμό.
Για τη λεηλασία – διότι περί λεηλασίας πρόκειται- πολλοί από αυτούς που μας κοροϊδεύουν κάθε μέρα ότι νοιάζονται για την οικονομία και για το μέλλον αυτού του τόπου, θα έπρεπε να ήταν σήμερα στο κελί, με την ποινή της ισόβιας φυλάκισης. Αντίθετα ωστόσο ΚΑΝΕΝΑΣ δεν τιμωρήθηκε. Εκείνους τους λίγους, που αναγκαστικά μπήκαν στη φυλακή για τα μάτια του κόσμου, τους έβγαλαν έξω σε μερικούς μήνες, γιατί πολύ απλά είναι ΟΛΟΙ μέσα στο παιχνίδι, συνδαιτυμόνες στο ατελείωτο πάρτι της διαπλοκής.
Η πολιτική μαφία έχει κυριολεκτικά ρημάξει αυτό τον τόπο. Αλλά συνεχίζουν να είναι εκεί, στα πόστα τους, είτε στην εξουσία, είτε στην αντιπολίτευση, είτε πίσω στο βαθύ κράτος που κυβερνά εδώ και σχεδόν 60 χρόνια. Το διεφθαρμένο σύστημα στήθηκε πάνω στο Δίκαιο της Ανάγκης, λόγω της “εκρρύθμου καταστάσεως” που επικρατεί στην Μπανανία εδώ και 55 χρόνια. Πατώντας σαν κοινοί απατεώνες (σύμφωνα με τη ρήση του Σάμιουελ Τζόνσον) πάνω στον πατριωτισμό των ιθαγενών της αγίας αυτής νήσου, έγιναν εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι και δεν σταμάτησαν να κλέβουν ποτέ.
Ακόμα και την ώρα που η κυπριακή οικονομία κατέρρεε κι ο κοσμάκης έτρεχε στα κοινωνικά παντοπωλεία, γιατί πεινούσαν τα παιδιά του, αυτοί έβγαζαν λεφτά από κλειστές τράπεζες, άρπαζαν ό,τι μπορούσαν από όπου μπορούσαν και συνέχισαν να μοιράζουν μεταξύ τους τα λάφυρα. Ακόμα και πάνω στο “νεκρό πτώμα” του Συνεργατισμού ασέλγησαν οι αθεόφοβοι. Μπήκαν τάχα για να τον σώσουν και έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, την ώρα που ο κόσμος έξω έτρωγε ξερό ψωμί.
Από τα μέτρα της Τρόικας επέλεξαν, τύπου “α λα καρτ”, μόνο εκείνα που αφορούσαν τις τσέπες των απλών ανθρώπων. Κάτι φορολογίες ακίνητης περιουσίας, κάτι μέτρα για πάταξη της φοροδιαφυγής και αρκετά άλλα που αφορούσαν το μεγάλο κεφάλαιο, τα ανέβαλλαν και τα ανέβαλλαν, ώσπου έφυγε η Τρόικα και την σκαπούλαραν. Τον λογαριασμό του πάρτι τον πλήρωσαν όχι εκείνοι που ήταν εκεί και διασκέδαζαν αλλά ο απλός κόσμος που ήταν στην απέξω.
Αυτό που σώζει το σαθρό πολιτικοοικονομικό σύστημα και όλους τους απατεώνες, που μας παριστάνουν τους εθνοπατέρες, είναι δυστυχώς η περιρρέουσα βλακεία που κατακάθισε σαν παχιά σκόνη πάνω στη συλλογική μας κρίση. Ενώ το πάρτι συνεχίζεται μπροστά στα μάτια μας, ενώ βλέπουμε από μέσα τα φώτα κι ακούμε τα τσιφτετέλια της κρεπάλης, ένα μεγάλο ποσοστό αυτού του λαού πιστεύει ακόμη σ’ αυτούς, τους ακολουθεί και τους ψηφίζει, απλώς επειδή κάθε λίγο πετάνε και σ’ εμάς, από το παράθυρο κανένα κόκκαλο, από τα πλούσιά τους εδέσματα, για να γλύφουμε και να ξεχνιόμαστε.
Το σημερινό πολιτικό τοπίο είναι εστία μόλυνσης γι’ αυτό τον τόπο. Αν δεν βρεθεί τρόπος να το γκρεμίσουμε, να απολυμάνουμε το χώρο και να το ξαναστήσουμε, πάνω σε θεμελιώδεις αρχές και αξίες ήθους και πολιτικής ορθότητας, δεν θα έχουμε καμία ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον κι αυτό θα είναι κρίμα για εμάς και για τα παιδιά μας, γιατί έχουμε να πάθουμε ακόμη πολύ χειρότερα από αυτά που πάθαμε μέχρι σήμερα.
