Πολύ καλή ιδέα αυτή, της κυβέρνησης, να προσφύγουμε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την ΑΟΖ. Ο Σιζόπουλος συγκινημένος διεκδικεί την πατρότητα της ενώ το ΔΗΚΟ πλέει σε πελάγη ενθουσιασμού.

Πέρα όμως από τα γνωστά αυτά καραγκιοζιλίκια του κυπριακού πολιτικού θεάτρου σκιών, πάμε να δούμε ΠΟΤΕ θα ενθουσιαστούμε κι εμείς, που απεγνωσμένα διεκδικούμε ακόμη την αξιοπρέπειά μας ως πολίτες μιας ευρωπαϊκής χώρας κι όχι σαν οι ιθαγενείς της Μπανανίας, που θέλουν αυτοί να είμαστε.

Θα ενθουσιαστούμε λοιπόν όταν επιτέλους καταφέρουν να φέρουν ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ! Αν καταφέρουν μέσα από αυτή την κίνηση να επισημοποιήσουν το παράνομο των τουρκικών ληστρικών πράξεων. Αλλά μια προσφυγή στη Χάγη εμπεριέχει τεράστιους κινδύνους. Είτε να εκδώσει το δικαστήριο μια απόφαση που δε θα μας συμφέρει και πλέον θα θωρείται δεδικασμένο, είτε να απορρίψει την προσφυγή μας, για λόγους που πηγάζουν από τις παρούσες συνθήκες και να μείνουμε χωρίς τη δυνατότητα προσφυγής σε ένδικα μέσα.

Από το αποτέλεσμα θα κριθεί αν η εξαγγελία της προσφυγής στη Χάγη ήταν μια σοβαρή και αποτελεσματική κίνηση, η οποία βοήθησε πραγματικά την εθνική μας υπόθεση, ή αν ήταν απλώς “μία από τα ίδια”: Ένα ακόμη εντυπωσιακό πυροτέχνημα που μας έριξαν για να εντυπωσιαστούμε οι ιθαγενείς της Μπανανίας, σε συνέχεια της επί 45 χρόνια και βάλε κοροϊδίας και μπαμπεσιάς, που αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής κουλτούρας μιας διεφθαρμένης, υπανάπτυκτης χώρας.

Ο Κληρίδης ήταν ο μόνος που ήξερε ακριβώς τι ήθελε στο Κυπριακό, ήξερε τι έπρεπε να δώσουμε και τι να πάρουμε και, σε αντίθεση με τα περισσότερα εκλεκτά μέλη του ελληνοκυπριακού πολιτικοοικονομικού τζετ σετ, ο Κληρίδης ήταν ξεκάθαρα εναντίον της διχοτόμησης. Το σύνθημά του “Την Πατρίδα Ουκ Ελάττω Παραδώσω”, το οποίο πολλοί αδαείς παρερμηνεύουν ή αδυνατούν να αντιληφθούν, είχε ακριβώς αυτή την αντιδιχοτομική έννοια: ότι δεν θα παραδώσουμε έδαφος της Κύπρου (να την κάνουμε δηλαδή μικρότερη) για να έχουμε ένα καθαρά ελληνικό κράτος στο δικό μας έδαφος, όπως είναι η θέση των διχοτομικών.

Ο Κληρίδης ήξερε τι ήθελε και ήξερε να το διαπραγματεύεται σκληρά για να πάρει ο μάξιμουμ. Αλλά για να πάρεις κάτι πρέπει πρώτα να το θέλεις πολύ και δυστυχώς η Κύπρος ατύχησε να έχει ένα βολεμένο κατεστημένο που δεν ήθελε λύση. Ήθελε Διχοτόμηση, χωρίς την υπογραφή μας. Μέλος και ο ίδιος αυτού του κατεστημένου και δέσμιός του όταν εξελέγη πρόεδρος (αφού το κατεστημένο πάντα ελέγχει με ψήφους και πολλούς άλλους τρόπους ποιος θα εκλεγεί πρόεδρος και πώς αυτός θα κυβερνήσει), ο Κληρίδης έπρεπε πρώτα να απορρίψει τις Ιδέες Γκάλι (για λύση του Κυπριακού), προκειμένου να μπορέσει να εξασφαλίσει από το κατεστημένο αρκετές ψήφους για την εκλογή του.

Στη συνέχεια πέρασαν σχεδόν 10 χρόνια για να εκδηλωθεί νέα πρωτοβουλία από τον Κόφι Ανάν. Ο Κληρίδης ξεκίνησε να διαπραγματεύεται. Χρειαζόταν ακόμη ένα διάστημα περίπου ενάμιση χρόνου για να ολοκληρωθεί η πρωτοβουλία και φυσικά έχασε τις εκλογές. Ναι ήταν και μεγάλος σε ηλικία πια, υπήρχε και ένας περίγυρος που έκανε πάρτι στη διάρκεια της δεύτερής του θητείας, υπήρχαν δηλαδή δικαιολογίες για την απομάκρυνσή του.

Το Κυπριακό πάντως δε λύθηκε. Η διχτοτομική σχολή επιβλήθηκε όπως πάντα. Η πατρίς είναι ούτως ή άλλως “ελάττω” από το 1974, λένε ξεδιάντροπα στις ιδιωτικές τους συζητήσεις, εκεί που δεν τους ακούει ο λαός, στον οποίο πουλάνε πατριωτικά φούμαρα. Κοντόφθαλμοι, βολεμένοι, μικρόψυχοι, δειλοί, χωρίς ίχνος ευθυκρισίας, δεν κατανόησαν ποτέ ότι η Διχοτόμηση θα σημάνει την αρχή του τέλους για τον ελληνισμό στην Κύπρο.

Είναι φρόνιμο να διδάσκεται ένας λαός και πρωτίστως η ηγεσία του από την ιστορία. Στην περιπτωσή του Κυπριακού ωστόσο, αντί να αυξάνεται η σοφία μας, γιγαντώνεται η πλάνη μας, διότι η ιστορία υποκαταστάθηκε από μια αυθαίρετη μυθολογία. Η διχοτομική παράταξη έχει φλομώσει με τόσα ψέματα αυτό το λαό, από το 1960 μέχρι σήμερα, που η ιστορική αλήθεια έχει καταπλακωθεί από όγκους πολιτικής απάτης, η οποία συγκάλυψε επίσης αμέτρητα σκάνδαλα διαπλοκής, διαφθοράς και ανελέητης υπεξαίρεσης ή διασπάθισης δημοσίου χρήματος.

Το Κυπριακό εξυπηρέτησε για 60 τόσα χρόνια όχι μόνο πολιτικούς απατεώνες αλλά και εγκληματίες κοινού ποινικού δικαίου, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν το σύστημα που στήθηκε πάνω στο “Δίκαιο της Ανάγκης” για να εξαπατήσουν και να κατακλέψουν τον κυπριακό λαό, “υποσχόμενοι” λύση του Κυπριακού σε βάθος χρόνου, με ένα μακροχρόνιο αγώνα χωρίς στρατηγική, χωρίς τακτική, χωρίς καν (μέχρι σήμερα) ξεκάθαρη στοχοθέτηση. Το υποτιθέμενο ζητούμενο ήταν μια (αορίστως) δίκαιη και βιώσιμη λύση, που άλλοτε με το όνομα “Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία” κι άλλοτε ανώνυμα, περιφερόταν σαν μαϊμού στα πολιτικά πανηγύρια, όπου ο καθένας την παρουσίαζε όπως ήθελε.

Αλλά ο μακροχρόνιος δεν εξυπηρέτησε μόνο τα ιδιοτελή συμφέροντα του ελληνοκυπριακού κατεστημένου, που καταχράστηκε τον γνήσιο πατριωτισμό του λαού, για να τον κατακλέψει. Εξυπηρέτησε πρωτίστως την Τουρκία, η οποία, ευλόγως από την πλευρά της, επεδίωξε το ροκάνισμα του χρόνου, ώστε να εμπεδωθεί ο εκτουρκισμός των κατεχομένων και να σβήσει ο πόθος της επιστροφής των Ελληνοκυπρίων. Αποδείχτηκε συνεπώς εκ του αποτελέσματος ο μακροχρόνιος για τον Ελληνισμό της Κύπρου όχι απλά απάτη αλλα εσχάτη προδοσία.

Παρόλα αυτά ο μακροχρόνιος παραμένει ουσιαστικά η εθνική μας στρατηγική στο Κυπριακό, την οποία όλοι οι πρόεδροί εφάρμοσαν από την εισβολή μέχρι σήμερα, άλλοι συνειδητά κι άλλοι εκβιαζόμενοι από το βαθύ κράτος και τη διχοτομική παράταξη που τους έδωσε ψήφους για να ανέβουν στην εξουσία. Ακόμη και ο Νίκος Αναστασιάδης, που υποστήριξε με πάθος στο παρελθόν μια γρήγορη λύση, στη συμφωνημένη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, πείσθηκε, όταν ανέλαβε την εξουσία, ότι έπρεπε να ελαττώσει ταχύτητα στο Κυπριακό και να δώσει προτεραιότητα στην ανάκαμψη της κυπριακής οικονομίας, όχι μόνο υλοποιώντας τα μέτρα που επέβαλε η Τρόϊκα αλλά και με άλλους ευφάνταστους τρόπους, όπως π.χ. η παραχώρηση διαβατηρίων σε Ρώσους και Κινέζους ολιγάρχες.

Στην πραγματικότητα ο Νίκος Αναστασιάδης εφάρμοσε μια νέα στρατηγική, που μοιάζει πολύ με την ωραία μεν στη διατύπωση, ανεφάρμοστη δε στην πράξη “Νέα Στρατηγική” του Νικόλα Παπαδόπουλου, θεωρία της οποίας ήταν ότι έπρεπε να αναπτύξουμε άψογες σχέσεις με όλους τους ισχυρούς, τόσο δηλαδή με τη Δύση όσο και με τη Ρωσία (ασχέτως αν τα συμφέροντά των μεν και των δε βρίσκονται σε διελκυστίνδα) και να προσπαθήσουμε να προκαλέσουμε κόστος στην Τουρκία.

Στην πραγματικότητα η “Νέα Στρατηγική” του Ν. Παπαδόπουλου, την οποία προσπάθησε να εφαρμόσει κι ο Αναστασιάδης, δεν είναι νέα. Χρονολογείται. Την εφάρμοσε επίσης ο Τάσσος Παπαδόπουλος κι ο Σπύρος Κυπριανού κι ήταν αυτή που μας έφερε στη χειρότερη θέση, τόσο στο Κυπριακό όσο και σε ό,τι αφορά το στάτους και την αξιοπιστία μας σε διεθνές επίπεδο. Ήταν η “στρατηγική” που βόλεψε εξαιρετικά την Τουρκία, αφού της έδωσε αφορμές και προφάσεις για να προχωρήσει σε νέα οδυνηρά για εμάς τετελεσμένα, που μας έφεραν πιο κοντά στη διχοτόμηση. Θυμίζω ενδεικτικά επί Κυπριανού την ανακήρυξη του ψευδοκράτους και επί Παπαδόπουλου τον κανονισμό για εμπόριο των Τουρκοκυπρίων μέσω της πράσινης γραμμής, με σφραγίδες ποιότητας του ψευδοκράτους και όχι της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η “Νέα Στρατηγική” Παπαδόπουλου, την οποία εφάρμοσε κι ο Αναστασιάδης, στην ουσία δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα blame game που, όποτε το παίξαμε, τα κάναμε μαντάρα. Διότι προσπαθήσαμε να πείσουμε τη διεθνή κοινότητα ότι η Τουρκία δεν θέλει λύση, χωρίς να τα καταφέρουμε ωστόσο ποτέ να πείσουμε ότι θέλουμε εμείς, χωρίς καν να ξέρουμε ΑΝ θέλουμε λύση εμείς και τι είδους λύσηείναι αυτή που θέλουμε. Μ’ αυτά τα δεδομένα πιστέψαμε ότι θα μπορούσαμε να γίνουμε εμείς, μια χώρα των 700 χιλιάδων κατοίκων, πιο σημαντικοί για τους μεγάλους διεθνείς παίχτες, για τη Ρωσία ή την Ευρώπη ή την Αμερική από ότι μπορεί να γίνει (όταν το θέλει) η Τουρκία.

Με ενθάρρυνση από τον Νετανιάχου και θεωρώντας ότι έχει τη στήριξη του Ισραήλ, των ΗΠΑ και ισχυρών εταίρων μας στην Ε.Ε., ο Αναστασιάδης πίστεψε ότι μπορεί να στριμώξει την Τουρκία. Όχι για να λύσουμε το Κυπριακό όσο γίνεται γρηγορότερα και καλύτερα σε σχέση με τα συμφέροντα του κυπριακού λαού, αλλά για να την υποχρεώσει να κάτσει προς το παρόν φρόνιμη και να μη μας ενοχλεί, ενόσω εμείς θα δίνουμε διαβατήρια στους Ρώσους ή θα ασχολούμαστε με τις διαδικασίες εξόρυξης των υδρογονανθράκων. Δυστυχώς όμως ο Τούρκος αποδείχτηκε ξερό κεφάλι κι αντί να φοβηθεί την τρέλα του Ισραήλ, την ισχύ των ΗΠΑ ή τις απειλές της Ε.Ε., αντέδρασε με τσαμπουκάδες στέλοντας τρία πλοία στην κυπριακή ΑΟΖ, ενώ ξεκίνησε ήδη να έρχεται και τέταρτο.

Βλέποντας την Κύπρο να διχοτομείται πλέον όχι μόνο στη στεριά αλλά και στη θάλασσα, χωρίς να βρίσκει ουσιαστική και πρακτική στήριξη από κανένα κι αντιλαμβανόμενος ότι στο τέλος θα τον πουν και προδότη πρώτοι εκείνοι που τον έπεισαν να εφαρμόσει τη δική τους ανόητη στρατηγική, ο Αναστασιάδης ψάχνεται τώρα να βρει πώς θα βγει μέσα από αυτή την τραγική κατάσταση που δημιουργήθηκε. Ξαφνιασμένος, απροετοίμαστος, χωρίς πλάνο, χωρίς τακτική, χωρίς πυξίδα, χωρίς να ξέρει τι πρόκειται να γίνει και πώς θα βγούμε από μέσα. Ξαφνικά εκεί που νόμιζε ότι είχε στη σκακιέρα το πάνω χέρι, ο Τούρκος άρχισε να του τρώει τους αξιωματικούς, τα άλογα, τους πύργους και να στριμώχνει και τη βασίλισσα. Δυο κινήσεις πριν το ματ, ψάχνεται τώρα να μας γλυτώσει.

Η προχειρότητα στους χειρισμούς, η κουτοπονηριά στην πρακτική και οι νομικισμοί στη ρητορική απέτυχαν παταγωδώς και επανειλημμένα να μας αποδώσουν ουσιαστικές λύσεις, όλες αυτές τις δεκαετίες του εθνικού μας ζητήματος κι τραγική ιστορία των υποχωρήσεων υπέρ των τουρκικών συμφερόντων, χωρίς ουσιαστικό αντάλλαγμα για την πλευρά μας, επαναλαμβάνεται κάθε φορά για ένα πολύ απλό λόγο: Αυτόν που σημείωσα στην πρώτη παράγραφο.

Οπότε, συμπατριώτες και συμπατριώτισσες, τι άλλον να σας πω; Καλή τύχη!

Θα προσπαθήσω να το γράψω όσο πιο απλά μπορώ, για όσους δεν το καταλαβαίνουν και για όσους το καταλαβαίνουν αλλά “παίζουν πελλόν” γιατί τους βολεύει πρόσκαιρα η ντε φάκτο διχοτόμηση.

Όσοι Λεμεσιανοί, Παφίτες, Σκαλιώτες, Παραλιμνίτες, Αγιανναπίτες φοβάστε ότι η επιστροφή του Βαρωσιού στους νόμιμους κατοίκους του θα επηρεάσει τα οικονομικά σας συμφέροντα, να ξέρετε πώς αν το Βαρώσι ανοίξει υπό τουρκική διαχείριση, απλά ΚΛΕΙΣΑΤΕ! Αν νομίζετε ότι θα μπορέσετε να ανταγωνιστείτε τους δισεκατομμυριούχους Τούρκους επενδυτές του “Λας Βέγκας της Μεσογείου”, όπως ονειρεύονται να κάνουν το Βαρώσι, είστε γελασμένοι.

Είστε γελασμένοι αν νομίζετε πως με τη διχοτόμηση της Κύπρου (τη “λύση δύο κρατών” όπως μας την πλασάρουν τελευταία οι διχοτομικοί) θα γλυτώσουμε από την Τουρκία. Αν καταλήξουμε σε επισημοποίηση της διχοτόμησης, με αναγνώριση του ψευδοκράτους σαν ανεξάρτητης χώρας ή ακόμη απλά σαν οικονομικής οντότητας με δικαίωμα ελεύθερου εμπορίου, την κάτσαμε τη βάρκα.

Η Τουρκία έχει μεθοδικά προετοιμάσει τις υποδομές, στον τουριστικό τομέα, στη γεωργία (νερό από την Τουρκία) αλλά και στις υπηρεσίες, γιατί ξέρει πως, σε περίπτωση διχοτόμησης, το ισχυρό κράτος στην Κύπρο θα είναι εκείνο με την ισχυρότερη οικονομία. Μια ισχυρή οικονομία θα συμβάλει εξάλλου και στην ποιοτική αύξηση του πληθυσμού του (νόμιμου πλέον) τουρκοκυπριακού κράτους, κάτι που θα μετατρέψει σύντομα τη νήσο Κύπρο σε κατά βάση τουρκικό νησί, με μειοψηφία Ελληνοκυπρίων κατοίκων.

Μόνο με λύση ΕΝΟΣ κράτους στην Κύπρο, με ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, έχουμε μέλλον οι Κύπριοι σε τούτο το νησί. Επιτέλους καταλάβετέ το και σταματήστε να αυταπατάστε ότι είναι κι η διχοτόμηση μια λύση…

Να σας πω κάτι ρε Βαρωσιώτες; Νομίζω κάτι δεν πάει καλά μαζί σας, διότι φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνετε τι γίνεται γύρω σας. Ένας από τους κυριότερους λόγους που θέλουμε Διχοτόμηση (ναι καλά διαβάσατε: που ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ), είναι για να ΜΗΝ μας δώσουν πίσω το Βαρώσι. Διότι κάποιοι σασμένοι πο δά νομίζουν (οι ανόητοι) ότι με τη Διχοτόμηση θα συνεχίσουν να τρώνε με χρυσά κουτάλια πάνω στην καμπούρα σας, ενώ αν μας δώσουν το Βαρώσι, θα χάσουν ποσοστά από τα κέρδη τους. Δεν τους περνά (τους ανόητους) από το μυαλό ότι θα το ανοίξουν οι Τούρκοι το Βαρώσι και τότε είναι που θα μας κλείσουν μια καλή το μαγαζί εδώ (όπως γράφω στο προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο “ΠΩΣ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙΣ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΤΣΙΡΑΚΙ”).

Μα εσείς δηλαδή τόσο καιρό νομίζατε ότι έχει κανένα στην εξουσία αυτής της χώρας που επιδιώκει ή επεδίωξε ποτέ πραγματικά να πάρουμε πίσω το Βαρώσι; Έλεος ρε παιθκιά! Μα πόσο αφελείς είσαστε; Ρε, το 1978 ο ΟΗΕ και η διεθνής κοινότητα αποφάσισε να μας δώσει πίσω η Τουρκία το Βαρώσι, σαν μέτρο καλής θέλησης απλά για να ξεκινήσουν οι συνομιλίες (προσοχη: όχι για λύση, αλλά για να ξεκινήσουν οι συνομιλίες) και είπαμε ΟΧΙ! Διότι ήμασταν τάχα πατριώτες και ανένδοτοι και δεν θέλαμε “να αμμοχωστοποιήσουμε το Κυπριακό”.

Ξέρετε, το είπε πριν από 300 χρόνια ένας Άγγλος διανοούμενος, ότι ο πατρωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του απατεώνα. Η αλήθεια πίσω από την ξετσίπωτη εκείνη απατεωνιά είναι ότι είχαν επισκεφθεί τότε τον πρόεδρο Σπύρο Κυπριανού μια ομάδα Λεμεσιανών επιχειρηματιών και του είπαν το εξής: “Πρόεδρε μα μόλις εκαταφέραμεν να σταθούμε λίον στα πόθκια μας, εν να ανοίξεις το Βαρώσιν τζαι να μας καταστρέψεις;”

Ήταν μόλις 4 χρόνια μετά την εισβολή. Απλά θα πηγαίνατε πίσω, θα ξεχορτίζατε τες αυλάδες και θα συνεχίζατε τη ζωή σας. Αλλά ήταν πατριωτικό μας καθήκον να πούμε το ηρωϊκό ΟΧΙ, “για να μην αμμοχωστοποιήσουμε το Κυπριακό”. Α ρε κορόϊδα που πιαστήκαμε και τότε και πριν και μετά, αμέτρητες φορές και συνεχίζουμε απτόητοι. Γιατί το ‘χουμε στη φύση μας, στη φάτσα μας, στο αγελαδίσιο μας βλέμμα κι όσα μας έχουν κάνει μέχρι σήμερα είναι και λίγα μας. Να είστε απόλυτα βέβαιοι ότι θα μας κάνουν κι άλλα και μάλιστα πολύ χειρότερα από όσα ζήσαμε ως τώρα.

Γι’ αυτό τραγουδάτε τζιαμέ το “Χώμα Που Γεννήθηκα” τζαι εν εντάξει. Μια χαρά είσαστεν. Σταματάτε να πρήεστε με το Βαρώσι.