Περιμένετε να δημοσιοποιήσουν οι πολιτικοί αυτής της χώρας τη “Λίστα Γιωρκάτζη”, με τα πολιτικώς εκτεθειμένα πρόσωπα, που πήραν δανεικά κι αγύριστα;

Σε τούτη τη χώρα που έπαιρναν από το Συνεργατισμό κι από άλλες διαπλεκόμενες τράπεζες δανεικά κι αγύριστα σχεδόν ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ;

Σε τούτη τη χώρα όπου σας κατάκλεψαν, σας διέλυσαν την οικονομία, σας έστειλαν να τρώτε στα κοινωνικά παντοπωλεία, σας έριξαν στην ανεργία κι ανάγκασαν τα παιδιά σας να φύγουν στα ξένα για να βρουν δουλειά και ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΗΘΗΚΕ ΚΑΝΕΝΑΣ;

Σε τούτη τη χώρα στην οποία άλλαξαν – με θράσος χιλίων πιθήκων- τους νόμους, για να βγάλουν ΠΡΟΩΡΑ έξω από τη φυλακή εκείνους τους λίγους του συστήματος (που τους φυλάκισαν για να σας ρίξουν στάχτη στα μάτια) και μαζί με αυτούς εβγαλαν έξω και παιδεραστές, επειδή ήταν γόνοι εκλεκτών οικογενειών του κατεστημένου;

Σ’ αυτή τη χώρα που την κατάντησαν βόθρο, με όλη τη σημασία της λέξης, περιμένετε εσείς να σας δώσουν λίστα με πολιτικώς εκτεθειμένα πρόσωπα που πήραν δανεικά κι αγύριστα; Είστε σοβαροί ρε κορόϊδα; ΚΟΡΟΪΔΑ, Ε ΚΟΡΟΪΔΑ!

Έρχονται εκλογές σε 10 μήνες και θα τους ψηφίσετε ξανά, κορόιδα! Διότι δε σας έκλεψαν ακόμη αρκετά. Δεν σας πούλησαν αρκετά. Δεν σας πήδηξαν αρκετά. Θέλετε κι άλλο!

Δεν σχολίασα μέχρι στιγμής τις εκδηλώσεις της Κου-Κλουξ-Κλαν Αγλαντζιάς, αλλά όταν είδα να παρίστανται σ’ αυτές και εκπρόσωποι της κομματοκρατίας, φορείς δηλαδή του καρκίνου που διέλυσε αυτή τη χώρα, σκέφτηκα να γράψω δυο λόγια.

Όχι ότι θα αλλάξει τίποτε. Η Κύπρος είναι χελώνα που κατρακυλά στον κατήφορο και δε θα τη σταματήσει τίποτα παρά μόνο τα βράχια. Το πάθαμε το 1974 (εισβολή και προσφυγιά), το 2000 (Χρηματιστήριο), το 2001 (Μαρί), το 2013 (οικονομική καταστροφή) και κάπως ελαφύτερα σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Είναι ο κατήφορος της ΗΘΙΚΗΣ μας πτώσης, στον οποίο μας σπρώχνουν οι επιτήδειοι του “συστήματος”. Την ώρα που ρίχνουν όλους εμάς στα βράχια και τσακιζόμαστε, αυτοί βγαίνουν πάντα κερδισμένοι. Είναι γόνοι και επίγονοι του διεφθαρμένου κατεστημένου, που μας κυβερνά διαχρονικά ως βαθύ κράτος, εδώ και δεκαετίες.

Δε βαριέσαι όμως, πονάμε για λίγο καιρό, δεν μπορούμε καν να κινηθούμε από τα κατάγματα και μόλις μας περάσει, πιάνουμε πάλι τον κατήφορο. Όταν μιλά κανείς στην Κύπρο σήμερα για ανθρωπιά και ενσυναίσθηση, είναι σαν να ρίχνει αυγά στον τοίχο, χώρια που τον κοιτάνε όλοι με το μισό τους, νομίζοντας ότι είναι τρελός. Γι’ αυτό δεν έχω καμία αμφιβολία ότι σύντομα θα ζήσουμε την επόμενη καταστροφή.

Αν είχε κανείς το θάρρος να πει ότι μέσα στο περικυκλωμένο από την Κου-Κλουξ-Κλαν σπίτι, στην Αγλαντζιά, βρίσκονται τρομαγμένα παιδιά, που ζούσαν στην πατρίδα τους μια κόλαση κι αναζήτησαν εδώ (προσωρινά) καταφύγιο, οι πιο πολλοί θα του έλεγαν ότι εμείς έχουμε παραπάνω προβλήματα από αυτούς (ψέμα και αναγλησία). Αν τους έλεγε ότι και οι δικοί μας παππούδες αναγκάστηκαν κάποτε να μεταναστεύσουν, θα τον επέπλητταν που τόλμησε να συγκρίνει τους παππούδες μας με τους μαύρους! Αν τους έλεγε ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι, θα απορούσαν με το θράσος του να ονομάζει ανθρώπους τους μαύρους.

Τις αρετές της αγάπης, της ανθρωπιάς και της ενσυναίσθησης, τις έχουν αντικαταστήσει η ιδοτέλεια, η απληστία, η υστεροβουλία. Από την κορυφή του κράτους μέχρι τη βάση του κοινωνικού συνόλου, μεγίστη αρετή είναι πλέον η αρπαχτή και το εύκολο χρήμα. Αξίες έπαψαν να υπάρχουν και οι πλέον ευσεβείς χριστιανοί, πιστεύουν σε έναν άλλον Χριστό, έναν Χριστό με κέρατα κι όχι στην άμωμη εκείνη μορφή του Ευαγγελίου, που δίδαξε την αγάπη.

Ναι, υπάρχει πρόβλημα με το μεταναστευτικό, λόγω των αυξημένων ροών τα τελευταία χρόνια. Αλλά οφείλουν να το λύσουν αυτοί που μας κυβερνούν. Επιτέλους η δουλειά τους είναι να λύνουν προβλήματα και όχι μόνο να απολαμβάνουν τους καρπούς της εξουσίας. Το ότι έχουν μετακυλήσει το πρόβλημα στους πολίτες, με μια φτιασιδωμένη ρητορική μίσους, εκτός από το ότι πρόκειται για αχρειότητα, αποδεικνύει και ότι, εν πάση περιτώσει, δεν έχουμε ηγεσία. Έχουμε κάτι άλλο, το οποίο δε θέλω αυτή τη στιγμή να χαρακτηρίσω. Το ότι η Κου-Κλουξ-Κλαν κάνει εκδηλώσεις στην Κύπρο, στις οποίες παρίστανται εκπρόσωποι όλων των κομμάτων και υποψήφιοι δήμαρχοι της αριστεράς, αποδεικνύει το κατάντημά μας και και την απουσία κάθε ελπίδας να πάει ο τόπος μας καλύτερα.

Θα πάμε καλύτερα μόνο αν θεραπεύσουμε τον καρκίνο της διεφθαρμένης κομματοκρατίας που μας κατατρώει, αλλάζοντας άρδην το πολιτικό τοπίο και αν αναθεωρήσουμε αμέσως, ως πολίτες, ως λαός αυτής της χώρας νοοτροπίες και συμπεριφορές που διέπονται από υστεροβουλία, ιδοτέλεια, απληστία και τις αντικαταστήσουμε με τις βασικές αρχές και αξίες, που ορίζουν και χαρακτηρίζουν τις συνιστώσες μιας υγιούς κοινωνίας.

Οι Έλληνες πρέπει να πάψουμε να πιστεύουμε ότι οι φίλοι και οι σύμμαχοί μας συμμερίζονται πλήρως τα δίκια μας, στις διαφορές μας με την Τουρκία, ή ότι θα σταθούν δίπλα μας σε περίπτωση θερμού επεισοδίου ή πολέμου.

Οι συστάσεις των εταίρων και των συμμάχων μας προς την Τουρκία παραμένουν χλιαρές και με διατύπωση που αφήνει μετέωρες τις δικές μας θέσεις. Για παράδειγμα, στο θέμα του Καστελόριζου οι Αμερικανοί θεωρούν τα ύδατα “αμφισβητούμενα”. Αποκαλούμε τη στάση αυτή “κατευνασμό” του Ερντογάν, προφανώς για να ανακαλέσουμε από την ιστορική μνήμη τον Χίτλερ. Δε μασάνε όμως. Οι δυτικοί χρειάζονται τόσο την Ελλάδα όσο και την Τουρκία. Θέλουν οι δύο αυτές χώρες να τα βρουν στο τραπέζι των συνομιλιών, τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο.

Την πολιτική του “κατευνασμού” απέναντι στον Χίτλερ, είχε τότε κάποιος τα κότσια να την τερματίσει με πόλεμο. Το όνομά του ήταν Ουίστον Τσώρτσιλ. Έχουμε εμείς τα δικά του κότσια να τερματίσουμε τον σημερινό κατευνασμό του Ερντογάν με πόλεμο; Υπόψη όμως ότι τον πόλεμο πρέπει να τον κερδίσουμε. Γιατί, αν τον χάσουμε, θα χάσουμε πολύ περισσότερα από εκείνα που θα δίναμε για να κλείσουμε συμφωνίες σε όλα τα ζητήματα που αποτελούν ελληνοτουρκικές διαφορές, περιλαμβανομένου και του Κυπριακού.

Αν θεωρούμε τα δίκια μας αδιαπραγμάτευτα, να είμαστε έτοιμοι για πόλεμο. Εγώ προσωπικά δεν τον αρνούμαι. Αν με καλέσει η πατρίδα θα τρέξω. Αλλά η ηγεσία μας πρέπει να έχει πλήρη συναίσθηση της ευθύνης της. Αποκοτιές θρηνήσαμε πολλές. Άλλους ήρωες δε χρειαζόμαστε. Έχουμε σπείρει τη γη μας με αμούστακα παιδιά, που τα στείλανε να υπερασπίσουν την πατρίδα σε μάχες που δεν ήταν όλες καθαρές, κάποιες από αυτές ήταν από πριν ξεπουλημένες με προδοτικές προσυμφωνίες.

Τα τελευταία χρόνια, ο πρόεδρος Αναστασιάδης κι ο ΥΠΕΞ Χριστοδουλίδης, εφάρμοσαν στην πράξη τη “Νέα Στρατηγική” του Νικόλα Παπαδόπουλου, η οποία δεν είναι διόλου νέα. Είναι στην πραγματικότητα η επίσημη πολιτική μας εδώ και δεκαετίες. Υπάρχει μια πεποίθηση στο πολιτικό μας κατεστημένο ότι μπορούμε να προκαλέσουμε πολιτικό (ή και οικονομικό) κόστος στην Τουρκία, σε βαθμό που θα κάνει πίσω στο Κυπριακό και θα συμφωνήσει μαζί μας σε μια δίκαιη λύση του Κυπριακού (την οποία ακόμη εμείς οι Ελληνοκύπριοι δεν έχουμε συμφωνήσει μεταξύ μας).

Θελήσαμε να ταυτίσουμε τα οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων παιχτών στην περιοχή με τα δικά μας. Σωστή κίνηση, δεν αντιλέγω. Βάλαμε στην Κυπριακή ΑΟΖ συνέταιρούς μας τους Ισραηλινούς, τους Αμερικάνους, τους Γάλλους και τους Ιταλούς. Σχεδιάσαμε αγωγό για μεταφορά του φυσικού αερίου παρακάμπτοντας την Τουρκία (East Med). Παρόλα αυτά δεν καταφέραμε να διασφαλίσουμε απρόσκοπτη συνέχιση των εργασιών. Αντίθετα η Τουρκία ήρθε και κατέβασε τα τρυπάνια της μέσα στα οικόπεδά μας. Oι Ιταλοί τα μάζεψαν κι έφυγαν. Το μέλλον του πρότζεκτ βρίσκεται σε εκκρεμότητα, όσο κι αν προσπαθούν να μας παρουσιάσουν τα πράγματα αλλιώς.

Η Τουρκία δείχνει με τον πιο θρασύ τρόπο ότι γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τις όποιες συμφωνίες κάναμε για οριοθέτηση της ΑΟΖ όπως και τις αδειοδοτήσεις εταιριών κολοσσών. Σε κάθε μας κίνηση, ο Ερντογάν απαντά με απύθμενο θράσος και ετσιθελισμό. Το να αξιώνουμε από την Ε.Ε. να τιμωρήσει την Τουρκία, δεν είναι αρκετό. Δεν έχει κανένα αποτέλεσμα στο κρίσιμο ζήτημα, απλά διατίθεται για εσωτερική κατανάλωση. Καιρός να συνέλθουν οι ηγέτες μας από την αυταπάτη, που μας βουλιάζει στο τέλμα του λαϊκισμού κι ας αποφασίσουν επιτέλους σοβαρά τι πρέπει να κάνουμε.