Ενόψει των εκλογών, αρχίσαμε πάλι να καλούμε στη γη το πνεύμα του Μακαρίου. Δεν τον αφήνουμε να κοιμηθεί στην ησυχία του. Τριάντα πέντε χρόνια μετά το θάνατό του, ακόμα κάποιοι μιλούν για συνένωση των μακαριακών δυνάμεων! Ελπίζω να μην συνενωθούν και οι … γριβικές δυνάμεις και να αρχίσουμε να βάζουμε μπόμπες ο ένας του άλλου!
Ποια ήταν η πολιτική του Μακαρίου και πού οδήγησε τον τόπο μας, ελάχιστοι έχουν μελετήσει και πολύ λιγότεροι έχουν αναλύσει, ώστε να βγάλουν και τα σωστά συμπεράσματα. Χρειάζομαι πολλές σελίδες για να αναλύσω την αυτοκαταστροφικά αλλοπρόσαλλη πολιτική του Μακαρίου σε όλες τις κρίσιμες φάσεις του κυπριακού προβλήματος και δεν θα το κάνω σ΄ αυτό το σημείωμα εδώ, όμως η δική μου πεποίθηση είναι ότι:
ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων τα τελευταία 60 χρόνια (με πρώτους και καλύτερους τον Μακάριο και τον Γρίβα), έχουν διαπράξει τεράστια σφάλματα που εν τέλει (άθελα τους πιστεύω) εξυπηρέτησαν τον πάγιο, από τη δεκαετία του ‘50, στόχο της Τουρκίας, που ήταν η διχοτόμηση της Κύπρου.
Άλλοι από απειρία σε συνδυασμό με έναν αφελή και αδόκιμο διπλωματικά πατριωτισμό, άλλοι από κακές εκτιμήσεις των καταστάσεων και άλλοι γιατί είχαν στο νου τους τον γεωγραφικό και πολιτικό διαχωρισμό μεταξύ των δύο κοινοτήτων (διπλή Ένωση) αλλά δεν τόλμησαν να το πουν καθαρά, έβαλαν το λιθαράκι τους, για να είναι σήμερα η Κύπρος μοιρασμένη και καταχρεωμένη, με μια πανίσχυρη Τουρκία να κατέχει με 40 χιλιάδες πάνοπλους στρατιώτες και εκατοντάδες χιλιάδες έποικους το 40% του εδάφους της.
Θα έλεγε κανείς ότι ο μισός αιώνας που πέρασε από τότε θα μας είχε κάνει σοφότερους, από τις εμπειρίες που έχουμε αποκομίσει, κυρίως μέσα από τα λάθη μας. Με πολύ μεγάλη μου θλίψη διαπιστώνω ότι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ! Τα ίδια συνθήματα, η ίδια …ΦΛΟΥ προσέγγιση σε όλα τα κρίσιμα θέματα. ΦΛΟΥ στο τι θα κάνουν με την οικονομία, ΦΛΟΥ στο τι θα κάνουν με το κυπριακό.
Ο Μαλάς μιλά για πολιτική Μακαρίου – Χριστόφια (!) δηλαδή κάτι σαν πολιτική Τάσσου Παπαδόπουλου και Δημήτρη Χριστόφια μαζί, δηλαδή κάτι σαν να φτιάχνουμε βόδι και κατσίκα σε ένα, με άλλα λόγια μια πολιτική του «που σου νεύκω πού πάεις»…
Παρόμοια θα είναι φυσικά και η πολιτική Αναστασιάδη μαζί με το ΔΗΚΟ, πολιτική Τάσσου Παπαδόπουλου και Νίκου Αναστασιάδη μαζί, δηλαδή κάτι σαν να φτιάχνουμε βόδι και μουλάρι σε ένα, με άλλα λόγια και πάλι μια πολιτική του «πού σου νεύκω πού πάεις»…
Τέλος, ο Γιώργος Λιλλήκας, πρώην θεωρητικός της Ομοσπονδίας, προτείνει τώρα κάτι πιο απλό: Να παρατήσουμε την Ομοσπονδία που συζητούμε εδώ και 35 χρόνια και να πάμε ένα ταξίδι στη Χαβάη… Συγνώμη, ήθελα να πω: ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, αφού ΔΕΝ έχει να προτείνει καμία συγκεκριμένη μορφή λύσης, που να είναι αποδεκτή και από την άλλη πλευρά έστω σαν βάση για συνομιλίες.
Όλοι κατηγορούν ο ένας τον άλλον για ασάφειες και μεταλλάξεις, αλλά στην ουσία όλοι, όσο κι αν αλλάζουν τις θέσεις τους για να κερδίσουν ψήφους παραμένουν απόλυτα πιστοί στην τακτική που τους βολεύει, για να συνεχίσουν να εκμεταλλεύονται τον πατριωτισμό αλλά και την αμάθειά μας: Μένουν απόλυτα προσηλωμένοι στην πολιτική του θολού τοπίου, στην πολιτική του ΦΛΟΥ!