Το παραμύθι της εναλλακτικής στρατηγικής να σταματήσει. Καιρός να αρχίσουμε επιτέλους να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ότι σε περίπτωση που δεν θα τα καταφέρουμε να λύσουμε το Κυπριακό και να διασφαλίσουμε για εμάς και τα παιδιά μας ένα καλύτερο μέλλον σε τούτο τον τόπο, θα πρέπει στο εφεξής να ζήσουμε με τη σκληρή πραγματικότητα της διχοτόμησης και της μετατροπής της μισής μας πατρίδας σε εσαεί τουρκικό έδαφος.
Η αποτυχία πάντως στο Μοντ Πελεράν ανακούφισε την τουρκοκυπριακή αντιπροσωπεία, η οποία προφανώς επεδίωξε το ναυάγιο για λόγους τακτικού ελιγμού της Άγκυρας. Για ένα περίεργο λόγο όμως ανακούφισε και τους σκεπτικιστές της δικής μας πλευράς. Για πολλοστή φορά τα άστρα των μεν και των δε συναντήθηκαν κι αντάλλαξαν λάμψεις χαράς. Πώς γίνεται ωστόσο να χαίρονται για την αποτυχία των συνομιλιών ταυτόχρονα η Τουρκία, το ντενκτασικό κατεστημένο και οι εδώ γνωστοί κύκλοι, είναι ένα πράγμα ακατανόητο. Πώς ταυτίζουν οι δικοί μας τα συμφέροντα μας με αυτά της Τουρκίας; Μόνο μέσα στο λαβύρινθο του δικού τους μυαλού μπορεί να αναζητηθεί αυτός ο Μινώταυρος.
Λοιπόν για να τελειώνουμε: Η διχοτόμηση είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στους Κύπριους, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Διότι η μισή μας πατρίδα θα μετατραπεί οριστικά σε προγεφύρωμα της Τουρκίας, μέσα στο οποίο τελείως ανεξέλεγκτα θα ξεκινήσει τη διαδικασία μετατροπής της Κύπρου σε τουρκικό νησί, διά της θεαματικής οικονομικής ανάπτυξης και του ανταγωνισμού με τη δική μας οικονομία, με παράλληλη ραγδαία αύξηση του εποικισμού.
Πατριωτισμός λοιπόν δεν είναι να χαιρόμαστε που η Τουρκία θα επιτύχει το στόχο της. Αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο του πατριωτισμού. Πατριωτισμός είναι να κάνουμε τα πάντα, εννοείται χωρίς υποχωρήσεις από τις κόκκινες γραμμές μας, ώστε το Κυπριακό να λυθεί εδώ και τώρα, με μια λύση που θα διασφαλίζει την πλήρη εφαρμογή των διεθνών αρχών δικαίου και του Ευρωπαϊκού κεκτημένου, κατά τρόπο λειτουργικό και βιώσιμο κι οπωσδήποτε χωρίς τη δυνατότητα της Τουρκίας ή οποιουδήποτε τρίτου να επεμβαίνει στα δικά μας ζητήματα.
Αν δεν τα καταφέρουμε να φτάσουμε σε μια τέτοια λύση, αυτό θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι και να φαίνεται αποκλειστική ευθύνη της Τουρκίας και όχι της δικής μας ξεροκεφαλιάς και πολιτικής μωρίας. Σ’ αυτή την περίπτωση θα συνεχίσουμε το δρόμο μας, έχοντας πλήρη επίγνωση ωστόσο των τεράστιων δυσκολιών που θα βρούμε μπροστά μας. Έχοντας πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι η μισή μας πατρίδα χάθηκε οριστικά. Γι αυτό ας σταματήσουν κάποιοι δουλεύουν ψιλό γαζί τους ευκολοπιστους ότι τάχα κάποτε στο αόριστο μέλλον, “πάλι με χρόνια με καιρούς” θα βρεθεί μια καλύτερη λύση στο Κυπριακό.
Καμία λύση δεν πρόκειται να βρεθεί με το να καταγγέλλουμε απλώς την Τουρκία σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς. Το έχουμε κάνει αυτό, το έκαναν όλοι οι πρόεδροί μας, και περισσότερο εκείνοι της σκληρής γραμμής, δηλαδή ο Μακάριος, ο Σπύρος Κυπριανού κι ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Η απάντηση που λαμβάναμε πάντα ήταν να κάτσουμε σε συνομιλίες και να βρούμε λύση. Γιαυτό κι οι τρεις αυτοί αναγκάστηκαν τελικά να βάλουν την υπογραφή τους κάτω από τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Επειδή άλλη λύση δεν υπάρχει. Όσο γι αυτό που επαναλαμβάνουν φορτικά ορισμένοι, ότι μπορούμε τάχα να προκαλέσουμε κόστος στην Τουρκία, δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα σαχλό ανέκδοτο. Κόστος προκαλούν οι ισχυροί κι όχι οι αδύναμοι.
Άρα, εν κατακλείδι: Ή που θα μπορέσουμε εδώ και τώρα με πείσμα κι επιμονή, να καταλήξουμε κι οι δύο πλευρές σε μια λειτουργική λύση του Κυπριακού, που θα κάνει ολόκληρη την Κύπρο καλύτερη πατρίδα για όλους μας, ή που θα ζήσουμε για πάντα με την Τουρκία μέσα στο σπίτι μας και θα ανταγωνιζόμαστε μαζί της μέρα και νύχτα, για να κρατήσουμε ζωντανό τον Ελληνισμό σ’ αυτό το νησί και να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Δε λέω ότι θα τα βάψουμε μαύρα. Θα το παλαίψουμε, θα κάνουμε τα πάντα για να διεκδικήσουμε το μέλλον μας στη μισή Κύπρο, αλλά την ίδια στιγμή θα πρέπει να έχουμε πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι η άλλη μισή θα παραμείνει οριστικά μια χαμένη πατρίδα στη μνήμη και στα τραγούδια μας.
Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια και τα άλλα όλα είναι “κουβέντες της απάνω Τζυρκατζής”, που βαρέθηκα να τις ακούω.