Τον Δεκέμβριο του 2006 ο Τάσσος Παπαδόπουλος πήγε στην σύνοδο του Συμβουλίου της ΕΕ στις Βρυξέλες αποφασισμένος να θέσει βέτο στην έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας, εκτός αν η Άγκυρα συμφωνούσε να υπογράψει πρωτόκολλο με το οποίο θα άνοιγε τα τουρκικά λιμάνια στα κυπριακά πλοία.
Μικρό το αντάλλαγμα που ζητούσε, αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι η μισή Κύπρος βρισκόταν υπό τουρκική κατοχή από το 1974. Πήρε προφανώς μαζί του ο Τάσσος μικρό καλάθι ελπίζοντας να το φέρει πίσω γεμάτο, γιαυτό κι επέμενε πεισματικά μέχρι λίγο πριν από την έναρξη της συνόδου ότι δεν επρόκειτο να δεχτεί οτιδήποτε λιγότερο από το άνοιγμα των λιμανιών.
Παρά τις πιέσεις των Ευρωπαίων ωστόσο ο Ερντογάν αρνήθηκε μέχρι τέλους να δεχτεί κάτι τέτοιο. Το μόνο που δέχτηκε ήταν να υπογράψει μια αόριστη δήλωση ότι η Άγκυρα είχε την πρόθεση να υπογράψει ένα τέτοιο πρωτόκολλο κάποια στιγμή στο μέλλον…
Λίγο πριν αρχίσει η σύνοδος κορυφής, ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας, ο πρωθυπουργός της Βρετανίας κι ο καγκελάριος της Γερμανίας συναντήθηκαν με τον Τάσσο Παπαδόπουλο και, σύμφωνα με μαρτυρία του Ολλανδού διπλωμάτη Pieter de Goijer που αποκάλυψαν τα Wikileaks:
«…O πρόεδρος Σιράκ είπε: “Τάσσο, κοίτα… Ο Τόνυ (Μπλερ), ο Γκέρχαρντ (Σρέντερ) κι εγώ πιστεύουμε ότι (η δήλωση της Τουρκίας) είναι μια πολύ καλή ιδέα. Δεν έχουμε χρόνο. Ξέρω ότι θα συμφωνήσεις”. Έπειτα ο Σιράκ σηκώθηκε, πλησίασε τον Παπαδόπουλο και του είπε: “Τώρα ας πάμε μέσα στη συνάντηση”.
Έπειτα από αυτό ο Σιράκ οδήγησε τον ελαφρώς σαστισμένο Παπαδόπουλο στη σύνοδο του Συμβουλίου. Έτσι λειτουργεί εν τέλει η Ευρώπη: οι μεγάλες χώρες συνασπίζονται όταν πρέπει να “καθαρίσουν” με ενοχλητικά ζητήματα που θέτουν οι μικροί…»
Τελικά ο Τάσσος Παπαδόπουλος αναγκάστηκε να πει το μεγάλο ΝΑΙ στο να ξεκινήσουν οι ενταξιακές της Τουρκίας, παίρνοντας ως αντάλλαγμα το απόλυτο τίποτα. Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, παρά τις προγενέστερες βαρύγδουπες δηλώσεις του ιδίου και των συνεργατών του στην τότε κυβέρνηση.
Σήμερα ακούμε πάλι τα ίδια παχιά λόγια, παριστάνουμε τους βαρύμαγκες, ότι περίπου εμείς αποφασίζουμε στην ΕΕ κι οι άλλες 27 χώρες μέλη στέκονται σούζα. Παθαίνουμε αλλά δεν μαθαίνουμε από τα παθήματά μας. Η αλήθεια είναι πως, ενόσω η Γερμανία κι η Γαλλία έχουν λόγους να μην προχωρεί η ενταξιακή διαδικασία για την Τουρκία, θα μπορούμε κι εμείς να παριστάνουμε τον Βεληγκέκα. Να φωνάζουμε πως αν η Τουρκία δεν ανοίξει την Αμμόχωστο ή έστω τα λιμάνια (ναι, έντεκα χρόνια μετά, περιμένουμε ακόμη να τα ανοίξει), εμείς θα θέτουμε βέτο.
Μόλις οι ισχυρές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφασίσουν ότι η Τουρκία θα προχωρήσει, τότε ο Ολάντ θα πλησιάσει τον πρόεδρο Αναστασιάδη και θα του πει “Νίκο, ο Ντέιβιντ, η Άνγκελα κι εγώ αποφασίσαμε ότι είναι καλή ιδέα να ανοίξουν τα κεφάλαια 23 και 24. Νομίζω ότι συμφωνείς κι εσύ. Πάμε τώρα μέσα να ξεκινήσουμε τη Σύνοδο”. Έπειτα θα πιάσουν μπράτσο τον ελαφρώς σαστισμένο Αναστασιάδη και θα προχωρήσουν στην αίθουσα.
Η Μέρκελ πήγε προχτές στην Τουρκία κι υποσχέθηκε στην τουρκική ηγεσία μερικά δισεκατομμύρια ευρώ και το άνοιγμα ενταξιακών κεφαλαίων, με αντάλλαγμα η Άγκυρα να συγκρατεί πρόσφυγες από τη Συρία από του να καταφεύγουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Για όσους δεν κατάλαβαν καλά η πρώτη χώρα που θα ωφεληθεί από μια τέτοια κίνηση της Τουρκίας είναι η Ελλάδα, διότι προφανώς από την Τουρκία οι πρόσφυγες πρώτα φεύγουν προς την Ελλάδα κι από εκεί προς οπουδήποτε αλλού. Η Αθήνα ευλόγως έθεσε μόνο ένα θέμα και το πέτυχε: να μην δοθεί στην Τουρκία το ελεύθερο για κοινές περιπολίες με την Ελλάδα στο Αιγαίο.
Βεβαίως οι υποσχέσεις της Μέρκελ δεν επηρεάζουν, προς το παρόν τουλάχιστον, τα κυπριακά συμφέροντα. Υποσχέθηκε στην Τουρκία να ανοίξει το κεφάλαιο 17, για το οποίο δεν είχε ένσταση η Κύπρος αλλά η Γαλλία, η οποία έδωσε προφανώς το πράσινο φως στην Γερμανίδα Καγεκλάριο. Αν όμως οι ισχυροί αποφασίσουν αργότερα να ανοίξουν και τα κεφάλαια 23 και 24, για τα οποία ενίσταται η Κύπρος, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αυτό θα γίνει ό,τι και να λέμε τώρα μεταξύ μας εμείς για να χαιρόμαστε μόνοι μας.
Οι ξένουν θεωρούν ότι το Κυπριακό θα λυθεί τους επόμενους μήνες κι αυτό εννοούσε η Μέρκελ όταν είπε προχτές στην Άγκυρα ότι, παράλληλα με τη βοήθεια προς την Τουρκία, είναι έτοιμη να παράσχει βοήθεια και προς στην Κύπρο. Οι ενεργειακοί σχεδιασμοί στην περιοχή μας -σχεδιασμοί που δεν αφορούν μόνο τους υδρογονάνθρακες αλλά και τα συμφέροντα όλων των χωρών της ανατολικής Μεσογείου- επιβάλλουν λύση του Κυπριακού σύντομα. Ο διεθνής παράγοντας δεν θα περιμένει να ξεμπερδέψουμε εμείς με τις βουλευτικές μας, τις δημοτικές μας, τις προεδρικές μας και πάει λέγοντας…
Εξ αιτίας των υδρογονανθράκων λοιπόν το Κυπριακό φτάνει στο τέλος της μακράς του διαδρομής. Αν η πολιτική μας ηγεσία (και πάνω από όλους ο πρόεδρος) συνειδητοποιήσουν την κρισιμότητα των στιγμών και διεκδικήσουν στις συνομιλίες την πλήρη εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών καθώς και του Ευρωπαϊκού κεκτημένου στη νέα ομοσπονδιακή δομή του κυπριακού κράτους (όπως έχουμε ενυπογράφως συμφωνήσει), τότε ναι, μπορούμε και πρέπει να πετύχουμε μια λύση που να είναι προς όφελος όλων των Κυπρίων.
Αντίθετα, θα βρεθούμε προ εκλήξεων αν συνεχίσουμε τη μικροπολιτική υστερία, με την αντιπολίτευση να δαιμονοποιεί τα πάντα χωρίς καμία παραγωγική κι εποικοδομητική συνδρομή σε σχέση με την ουσία του Κυπριακού και τον πρόεδρο Αναστασιάδη να πιστεύει ότι έχει άπλετο χρόνο στη διάθεσή του μέχρι να εξαντλήσει την τρέχουσα θητεία του ή ακόμη χειρότερα αν αρχίσει να κάνει σκέψεις για το πώς θα διασφαλίσει δεύτερη πενταετία.
Αν πάμε έτσι, θα καταληφθούμε πάλι την κρίσιμη στιγμή εξ απίνης, απροετοίμαστοι για την τελική διαπραγμάτευση, για την τελική δηλαδή μάχη των μαχών στην οποία θα κριθεί το μέλλον μας σε τούτο το νησί κι αντί να πάμε για μαλλί θα βγούμε χειρότερα κουρεμένοι από ότι τον Μάρτιο του 2013, οπότε το να μιλάμε μετά για πιστόλια στον κρόταφο κι άλλες τέτοιες ιστορίες για αγρίους, θα είναι απλά φτηνιάρικες δικαιολογίες.