ΟΤΑΝ Η ΣΕΜΝΟΤΥΦΙΑ ΚΑΙ Ο ΥΠΕΡΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΠΗΓΕΣ

Όταν ήμουν στο γυμνάσιο, πριν από 45 χρόνια, άρχισε να συζητιέται το θέμα αν έπρεπε να ξεκινήσει τότε η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία. Ήταν η εποχή που ο κινηματογράφος επιδιδόταν ασυστόλως στο σεξ, με έργα αισθησιακού περιεχομένου μέχρι και σκληρού πορνό. Ήδη από το 1972 η θρυλική ταινία “Το Βαθύ Λαρύγγι” (ναι, πρόκειται γι’ αυτό που υποψιάζεστε) είχε σπάσει ταμεία παγκοσμίως. Ενώ στοίχισε 47 χιλιάδες δολλάρια, είχε έσοδα (την τότε εποχή) 600 εκατομμύρια! Την είδαν όλοι και την εκθείασαν ως μια πρωτοποριακή ταινία, απελευθερωμένη από τα ταμπού.

Αυτό πριν από μισό αιώνα ακριβώς. Στα επόμενα χρόνια πολλοί παραγωγοί κινηματογραφικών ταινιών επέδειξαν ιδιαίτερο ζήλο στο είδος αυτό του περιεχομένου, με χαμηλό κόστος και τρελά έσοδα. Ήταν εποχή της Εμμανουέλας, αργότερα της Μαύρης Εμμανουέλας, του Καλιγούλα και της Μεσαλίνας κ.ο.κ. Ήταν επίσης η εποχή που έκανε στην Ελλάδα τη μεγάλη του καριέρα κι ο μέγας επιβήτωρ Κώστας Γκουσγκούνης, με τις παροιμιώδεις του ατάκες στη διάρκεια των ερωτικών σκηνών.

Πολλοί ανήλικοι παρείσφεαν τότε στα βρώμικα τσοντάδικα (σινεμά), προκειμένου να διαπαιδαγωγηθούν για το πώς ένας άντρας μπορεί να συνευρεθεί με μία ή περισσότερες γυναίκες ταυτοχρόνως και βεβαίως να εντρυφήσει και σε πολλές άλλες εκφράσεις της ερωτικής φαντασίωσης. Υπό το πρίσμα αυτής της πραγματικότητας, σε εκείνη την οπωσδήποτε πιο απελευθερωμένη εποχή, σε σχέση με τη σημερινή, συζητιόταν έντονα ότι το καλύτερο θα ήταν τα παιδιά να ενημερώνονται σωστά για το θέμα του σεξ. Να μην ψάχνονται από μόνα τους να βρουν απαντήσεις στα τσοντάδικα, στους παιδεραστές και σε άλλες τέτοιου είδους “πηγές”, όταν απελπίζονταν πια να ακούνε τους γονείς τους να λένε ότι τους έφερε στη ζωή ο πελαργός ή ότι ο αυνανισμός αδειάζει τα κόκκαλα και σε παλαβώνει, ή ότι οι ερωτικές σκέψεις είναι του σατανά και άλλες τέτοιες μαλακίες.

Το πράγμα φάνηκε τότε να προχωρεί. Θυμάμαι αμυδρά κάποια μαθήματα στο σχολείο με αναφορά στη σεξουλικότητα του ανθρώπου, αλλά ακροθιγώς, χωρίς να ανοίγει η συζήτηση για να απαντηθούν ουσιώδη ερωτήματα των παιδιών, που έβλεπαν πάνω τους τα σεξουαλικά τους μέλη να ωριμάζουν κι ένιωθαν ενοχές, ιδίως τα κορίτσια που έβλεπαν περίοδο και τους έλεγαν ότι ήταν κάτι τόσο βρόμικο αυτό, που δεν έπρεπε να πηγαίνουν στην εκκλησία, όταν ήταν στις μέρες τους.

Καμιά δεκαριά χρόνια αργότερα, τέλη της δεκαετίας του 1980, ήμουν πρωτοδιόριστος δάσκαλος όταν το θέμα ακόμη συζητιότανε. Τότε, ως μεγαλύτερος πια, θυμάμαι τις πιο χαρακτηριστικές ενστάσεις: “Μα ποιος είναι ειδικός για να κάνει αυτά τα μαθήματα στα παιδιά; Δεν είναι επικίνδυνο αυτό; Κι αν υπάρχουν καθηγητές που είναι ανώμαλοι; Τι εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ο γονιός; Δεν γίνονται έτσι αυτά τα πράγματα, απαιτείται πολλή μελέτη” κτλ κτλ. Οι γνωστές λογικοφανείς, φοβικές υπερσυντηρητικές απόψεις, οι οποίες συντηρούν τα ταμπού, τις προκαταλήψεις, τις φοβίες και σε τελική ανάλυση τις ΕΝΟΧΕΣ των ανθρώπων, ώστε να αισθάνονται πάντα υπόλογοι απέναντι στους θεματοφύλακες των θρησκευτικών και πολιτειακών κανόνων.

Για να μην πολυλογώ, στη σημερινή εποχή της ανεξέλεγκης πρόσβασης του οποιουδήποτε, ενήλικου ή ανήλικου, σε περιεχόμενο σκληρού πορνό, πολλές φορές με διαστάσεις αποκρουστικής διαστροφής, ακόμη συζητάνε οι βουλευτές μας το αν πρέπει ή όχι τα παιδιά μας να μαθαίνουν για το σεξ στο σχολείο κι όχι στα πορνοσάιτ. Στην εποχή που διεστραμμένα μυαλά ενοχλούν τα παιδιά μας, τα παρασύρουν ή τα παγιδεύουν μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και σε πάμπολλες περιπτώσεις τα ενοχλούν ή τα κακοποιούν σεξουαλικά, συζητάνε ακόμη αν πρέπει να παιδιά να ενημερώνονται στο σχολείο για το τι συμβαίνει και πώς θα προστατέψουν τον εαυτό τους.

Βασικά, για να μην το γενικεύω, αλλά για να πω τα πράγματα με το όνομά τους, η βουλή κατέληξε επιτέλους, επειτά από πολλά χρόνια “τσάκκισε κουπάνησε”, στο ότι πρέπει να ξεκινήσει η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών στα σχολεία. Το νομοσχέδιο ήταν έτοιμο να προχωρήσει στην ολομέλεια για ψήφιση. Αλλά τι έγινε παρακαλώ; Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ, Νικόλας Παπαδόπουλος, θυμήθηκε τώρα, μετά από χρόνια συζητήσεων στη βουλή και ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ συζητήσεων στην κοινωνία, ότι θα πρέπει να περιμένει η βουλή να πάρει γνωμάτευση από τον … Γενικό Εισαγγελέα (μην με ρωτήσετε που κολλάει αυτός). Στην πραγματικότητα αυτό που θέλει το ΔΗΚΟ είναι να φρενάρει για άλλη μια φορά το θέμα και να το παραπέμψει στις ελληνικές καλένδες.

Βεβαίως, για όσους είναι λίγο μελετημένοι πάνω στα πολιτικά πράγματα, είναι γνωστό ότι το ΔΗΚΟ δηλώνει μεν ότι ανήκει στον χώρο του “Κέντρου”, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα αρτηριοσκληρωμένο κόμμα της υπερσυντηρητικής δεξιάς, με ξεπερασμένες αντιλήψεις σε πολλά ζητήματα. Ευτυχώς δεν είναι μεγάλο κόμμα. Δυστυχώς όμως θα μας κυβερνήσει στην επόμενη πενταετία, όπως τουλάχιστον δείχνουν μέχρι στιγμής οι δημοσκοπήσεις. Ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής, θα συγκυβερνήσει ο Ν. Παπαδόπουλος, μαζί με τον Σιζόπουλο, τον Καρογιάν, τη Θεοχάρους και κάμποσους ανένταχτους, δυσαρεστημένους με τον Αναστασιάδη, πρώην συναγερμικούς, πρώην εοκαβητατζήδες, απορριπτικούς, αντιομοσπονδιακούς και άλλους υπερσυντηρητικούς κύκλους, κάτω βεβαίως από τη σοφή ηγεσία του πεφωτισμένου ηγέτη Νίκου Χριστοδουλίδη. Ήδη έχει αποκαλυφθεί ότι το ΔΗΚΟ έχει “δέσει” τον επόμενο μας πρόεδρο με 18 δεσμεύσεις, ώστε η συμμετοχή του κόμματος στη διακυβέρνηση να είναι ουσιαστική. Φαντάζομαι πόσες άλλες δεσμεύσεις ανέλαβε ο υποψήφιος απέναντι και στους λοιπούς της παρέας.

Θα μου πείτε βέβαια ότι η τελευταία αυτή αναφορά μου στο ποιος και πώς θα μας κυβερνήσει είναι άσχετη με το θέμα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Έχει όμως να κάνει με την πολιτική λίμπιτο αυτού του λαού κι ο καθένας ό,τι θέλει ας καταλάβει.