Όταν πριν από 20 χρόνια παραιτήθηκα από τη μόνιμη θέση δασκάλου που κατείχα και εγκατέλειψα το δημόσιο, το έκανα για 3 βασικούς λόγους:
- Γιατί ήθελα να κάνω στη ζωή μου εκείνο που μου άρεσε.
- Γιατί απογοητεύτηκα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μετέτρεψε τα παιδιά σε πειραματόζωα των νεοφώτιστων με δοκτοράτα επιθεωρητάδων και άλλων ταγών της κυπριακής εκπαίδευσης, ένα σύστημα που μετέτρεψε την εκπαίδευση της Κύπρου σε εκπαίδευση των μετρίων, που περιόρισε τις προοπτικές και εν τέλει μετρίασε τις επιδόσεις ακόμη και των μαθητών εκείνων που ήταν πραγματικά άριστοι. Το να ξεχωρίζει κανείς θεωρήθηκε … ανάρμοστο σε μια κοινωνία ίσων! Καταργήθηκαν οι βαθμολογίες, καταργήθηκε ο συναγωνισμός, ακόμη και στα αθλήματα! Αλλά σε μια κοινωνία στην οποία οι μέτριοι κυβερνούν και οι άριστοι παραγκωνίζονται ή στην καλύτερη περίπτωση ισοπεδώνονται μαζί με τους μέτριους, ποια άλλη φιλοσοφία θα περίμενε κανείς να επικρατήσει;
- Γιατί δεν ήθελα να με αξιολογούν και να με ισοπεδώνουν ή το χειρότερο να με απαξιώνουν οι μέτριοι και οι ανίκανοι. Να αποφασίζουν για την επαγγελματική μου ανέλιξη εκείνοι που κατάφεραν να ελιχθούν και να ανελιχθούν μέσα σε ένα διεφθαρμένο γενικά πολιτικό σύστημα και να αναρριχηθούν σαν γυμνοσάλιαγκες (κυπριακά «βουρβουλλάες») έρποντας και λείχοντας.
Δεν θέλω να μηδενίσω τα πάντα. Υπάρχουν και ικανότατοι ανάμεσα σε αυτούς που καταφέρνουν να ανέβουν. Αλίμονο αν δεν υπήρχαν. Θα είχαν ισοπεδωθεί τα πάντα. Όμως το σύστημα έχει καταφέρει να επιβάλει τους μέτριους και συνήθως αυτοί, οι μέτριοι, έχουν τον τελευταίο λόγο στη διαμόρφωση του συστήματος, αυτού του διεφθαρμένου συστήματος που αναπαράγεται όπως μια μάζα καρκινογόνων κυττάρων και διαρκώς εξαπλούται, ολοένα και πιο πολύ, πάνω και μέσα στον κοινωνικό μας ιστό.
Τα φαινόμενα τα αναξιοκρατίας, της ιδιοτέλειας, της «κουμπαροκρατίας» και γενικά όλα εκείνα τα φαινόμενα μιας πολιτιστικά υπανάπτυκτης κοινωνίας ήταν φυσιολογικό να χαρακτηρίζουν την κυπριακή κοινωνία στο παρελθόν. Σήμερα όμως αποτελούν ένα απαράδεκτο αναχρονισμό, ένα καρκίνο μέσα στον οργανισμό αυτής της χώρας, που δεν την αφήνει να ανοίξει τα φτερά της, να προοδεύσει και να προκόψει.
Η Κύπρος πρέπει να πάει μπροστά. Η σημερινή πολιτική ηγεσία απέτυχε κι αυτό είναι ολοφάνερο από την ανάστροφη πορεία που έχει πάρει η πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια σε όλους τους τομείς. Πρέπει να υπάρξει ένα νέο όραμα. Βασισμένο σε πανανθρώπινες αρχές και αξίες, με ειλικρινή διάθεση αυτές οι αξίες να εφαρμοστούν και στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια.
Η ιδιοτέλεια, το ρουσφέτι και το «φάτε να φάμε», είναι νοοτροπίες που πρέπει να εξαφανιστούν, πρώτα και κύρια στο επίπεδο της πολιτικής μας κουλτούρας που θα αναδείξει τους μελλοντικούς μας ηγέτες. Διότι από εκεί ξεκινούν όλα. Οι λαοί καθοδηγούνται από τους ηγέτες τους και δυστυχώς η παιδεία ενός λαού δεν είναι ποτέ άσχετη με την πολιτική του κουλτούρα. Ασφαλώς υπάρχει μια αμφίδρομη διαδραστική σχέση λαού και εξουσίας στην διαμόρφωση της κουλτούρας μιας χώρας, αλλά θεωρώ ότι οι ηγέτες έχουν την καθοριστική συμβολή στην τελική διαμόρφωση της. Όταν λοιπόν οι αρχές και αξίες απουσιάζουν από το σύστημα της εξουσίας, το παράδειγμα που κατεβαίνει προς τη βάση διαμορφώνει ανάλογα και τη νοοτροπία του λαού. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου και τη σοφή παροιμία: «το ψάρι βρομάει από το κεφάλι».