Η επέτειος του ψευδοκράτους είναι μια από αυτές τις πεντέξι μέρες. Άλλες ευκαιρίες είναι η επέτειος της εισβολής, η επέτειος του β’ γύρου της εισβολής και φυσικά εθνικές μας επέτειοι, στις οποίες μπορείς να κάνεις και παρέλαση. Τις υπόλοιπες 360 μέρες του χρόνου δε χρειάζεται να κάνεις τίποτε. Διότι ήσουν τόσο πολύ πατριώτης εκείνες τις πεντέξι μέρες και κουράστηκες τόσο πολύ στη μάχη, που φτάνει, δε χρειάζεται να το παρακάνεις! Δεν έχεις καμία υποχρέωση να ασχοληθείς με το πώς θα ελευθερωθεί από την Τουρκία η κατεχόμενή μας πατρίδα.

Παραπάνω πατριώτες όμως σε τούτο τον τόπο είναι οι (κρυπτο)διχοτομικοί. Εκείνοι δηλαδή που προτιμούν να μείνουμε όπως είμαστε στο Κυπριακό για πάντα, αλλά δεν τολμούν να το πουν καθαρά. Αυτοί είναι πιο πατριώτες διότι σκυλοβρίζουν τους Τούρκους και άλλες ημέρες του χρόνου, όχι μόνο στις επετείους. Αυτοί διαθέτουν πλέον διδακτορικό στον πατριωτισμό. Είναι μάλιστα τόσο πολύ πατριώτες, που δε θέλουν να λυθεί το Κυπριακό, προτιμούν να παραμένει εδώ η Τουρκία, με 40 χιλιάδες στρατιώτες, να καταπατά τα σπίτια και τις περιουσίες μας, να φέρνει έποικους, να χτίζει τζαμιά, να αφομοιώνει τα κατεχόμενα και να τα μετατρέπει σε τουρκική επαρχία, να μας ανταγωνίζεται το ψευδοκράτος με καλύτερες τιμές σε όλα τα προϊόντα (π.χ. στα καύσιμα και στα χάπια), να πηγαίνουν εκεί χιλιάδες Ελληνοκύπριοι να ψωνίζουν, ώστε οι πατριώτες να έχουν την ευκαιρία να φωνάζουν πιο συχνά και πιο δυνατά. Αν είναι δυνατόν δηλαδή, να τα καταφέρουν ξεπεράσουν το επίπεδο του δόκτορα πατριώτη και να γίνουν γκουρού.

Οι μεγάλοι αυτοί πατριώτες, σε κάθε πολιτική συζήτηση επιμένουν ότι η Τουρκία δε θέλει Διχοτόμηση της Κύπρου, αλλά ότι θέλει λύση ομοσπονδίας. Το έλεγαν πάντα αυτό το παραμύθι, αυτό το ψέμα και συνεχίζουν να το λένε μέχρι σήμερα. Ασχέτως αν ο Ραούφ Ντενκτάς ανάλωσε όλη του την πολιτική ζωή στο στόχο της Διχοτόμησης, ασχέτως του ότι εδώ και πέντε χρόνια, μετά το ναυάγιο του Κραν-Μοντανά, η Τουρκία και ο Τατάρ δε συζητούν τίποτε άλλο από τη Διχοτόμηση. Το έλεγαν και συνεχίζουν να το λένε, πολύ απλά επειδή τη Διχοτόμηση τη θέλουν και οι ίδιοι, απλώς δεν έχουν τα κότσια να το πούνε καθαρά στον κόσμο, γιατί θα φάνε κράξιμο, ότι είναι προδότες.

Πάμε λοιπόν εμείς που δεν είμαστε πατριώτες της Διχοτόμησης, εμείς που αγαπάμε αυτό τον τόπο και μας προκαλεί θλίψη η κατοχή και η ντε φάκτο Διχοτόμηση, να δούμε τι «γιορτάζουν» σήμερα εκεί πέρα από το οδόφραγμα και δίνει την ευκαιρία στους δικούς μας διχοτομικούς να γίνονται πατριώτες στα λόγια.

Στις 15 Νοεμβρίου 1983, ο εγκάθετος της Άγκυρας, ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας, Ραούφ Ντενκτάς, ανακήρυξε σε “ανεξάρτητο κράτος” το διοικητικό μόρφωμα στα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, το οποίο μέχρι τότε ονόμαζε «Ομόσπονδη Τουρκοκυπριακή Πολιτεία». Με την αποσχιστική του πράξη και την ανακήρυξη της ούτω καλούμενης «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου», ο Ντενκτάς δήλωσε τέλος στην αναζήτηση λύσης ομοσπονδίας και έκανε στροφή προς τη λύση δύο κρατών, δηλαδή προς τη Διχοτόμηση (που ήταν πάντοτε ο πραγματικός στόχος του). Βεβαίως η πράξη του καταδικάστηκε μετά βδελυγμίας από τη διεθνή κοινότητα, η οποία δεν μπορούσε να αναγνωρίσει ένα τέτοιο προηγούμενο, που θα ενεθάρρυνε ανάλογες αποσχιστικές κινήσεις και σε πολλές άλλες χώρες του πλανήτη.

Ποια όμως ήταν η δικαιολογία, η πρόφαση του Ντενκτάς; Ότι το Κυπριακό δε μπορούσε να λυθεί στη βάση της Ομοσπονδίας, διότι είχε μόλις αποτύχει και η δεύτερη μεγάλη προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού, με τους «Δείκτες Κουεγιάρ», ένα περίγραμμα λύσης που είχε υποβάλει ο τότε Γ.Γ. του ΟΗΕ. Στην πρωτοβουλία εκείνη ανταποκριθήκαμε με το στανιό και βεβαίως την κρίσιμη στιγμή ο τότε πρόεδρος, Σπύρος Κυπριανού, έκανε πίσω, βγάζοντας από τη δύσκολη θέση την Τουρκία και τον Ντενκτάς (που επίσης δεν ήθελαν να προχωρήσει η πρωτοβουλία σε λύση) και βεβαίως βρήκε την αφορμή ο Ντενκτάς να ανακηρύξει το ψευδοκράτος.

Θυμίζω ότι πιο πριν, το 1978, ο Σπύρος Κυπριανού, με τη στήριξη όλων των κομμάτων, πλην του ΔΗΣΥ, απέρριψε το σχέδιο λύσης που πρότειναν οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και το Ηνωμένο Βασίλειο, βγάζοντας και πάλι την Τουρκία και τον Ντενκτάς από τη δύσκολη θέση. Η Τουρκία θα έπρεπε να παραδώσει το Βαρώσι στα Ηνωμένα Έθνη για να επιστρέψουν οι κάτοικοί του. Όχι μόνο δε χρειάστηκε να το κάνει αλλά επίσης ήρθη και το εμπάργκο πώλησης όπλων στην Τουρκία, που είχε επιβάλει από το 1974 στην κυβέρνηση των ΗΠΑ το αμερικανικό Κογκρέσο.

Στην μακρά πορεία του Κυπριακού Ζητήματος η Τουρκία ήθελε πάντα τη Διχοτόμηση της Κύπρου. Τη δρομολόγησε ήδη από τη δεκαετία του 1950 και φτάσαμε σήμερα να είμαστε μόλις μια ανάσα πίσω από τον τουρκικό στόχο. Διότι δυστυχώς η Τουρκία είχε σύμμαχο και συνοδοιπόρο στην Κύπρο, το βρώμικο διεφθαρμένο, βολεμένο διχοτομικό κατεστημένο. Που δεν επέτρεψε ποτέ, σε κανέναν πρόεδρο, είτε αυτός ήταν της «σχολής της λύσης» είτε της «απορριπτικής σχολής», να προχωρήσει αποφασιστικά προς τη λύση. Πάντα την τελευταία στιγμή κάναμε πίσω, αφήνοντας στην Τουρκία το κέρδος:

Το 1978, μετά το ΟΧΙ μας στο δυτικό σχέδιο λύσης, ήρθη το εμπάργκο πώλησης όπλων στην Τουρκία και χάσαμε την Αμμόχωστο.

Το 1983, μετά το ΟΧΙ στους Δείκτες Κουεγιάρ, ο Ντενκτάς βρήκε την αφορμή να ανακηρύξει το ψευδοκράτος.

Το 1993, μετά το ΟΧΙ στις Ιδέες Γκάλι ακολούθησαν 8 χρόνια στασιμότητας στο Κυπριακό, στη διάρκεια των οποίων χιλιάδες έποικοι έφτασαν στην Κύπρο, αλλοιώνοντας το δημογραφικό χαρακτήρα του νησιού.

Στο 2004 και στο βροντερό ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, θέλω να σταθώ λίγο, για να σημειώσω το εξής: Τον Μάρτιο του 2003, ο Ντενκτάς απέρριψε το σχέδιο Ανάν και δέχτηκε για πρώτη φορά σφοδρή επίθεση από τον Γ.Γ. του ΟΗΕ, ότι ευθύνεται πλήρως για το ναυάγιο. Αμέσως μετά, ο τότε πρόεδρος Τ. Παπαδόπουλος ξεκίνησε τις ενέργειες για να επιστρέψει το σχέδιο εκείνο στο τραπέζι των συνομιλιών. Μάλιστα έστειλε και δύο επιστολές στον Γ.Γ. του ΟΗΕ, προκειμένου να το πετύχει. Όταν το πέτυχε, πήγε στο Μπούργκενστοκ, κλείστηκε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, δεν διαπραγματεύθηκε σχεδόν καθόλου και ήρθε πίσω για να μας καλέσει να πούμε ένα βροντερό ΟΧΙ. Πήρε δηλαδή από τους ώμους του Ντενκτάς (2003) το βάρος της ευθύνης και το φόρτωσε σε εμάς. Από τότε θεσπίστηκε ο κανονισμός της Πράσινης Γραμμής, αναβαθμίστηκε το ψευδοκράτος, ξεκίνησαν να χτίζονται τουριστικά συγκροτήματα σε όλη την έκταση των κατεχομένων και βεβαίως η Τουρκία πήρε πράσινο φως από την Ε.Ε. για έναρξη των ενταξιακών της διαπραγματεύσεων.

Μετά το ναυάγιο του Κραν-Μοντανά το 2017, η Τουρκία και η Τ/κ πλευρά επιμένουν πλέον μόνο σε λύση δύο ανεξάρτητων κρατών και κανένας δεν τους πιέζει να επανέλθουν σε συνομιλίες για λύση ομοσπονδίας.

Ας σταματήσω εδώ, γιατί αν προχωρήσω ένα βήμα ακόμη, εκεί δηλαδή που θα βρεθούμε σε λίγο καιρό, έτσι όπως βαδίζουμε, θα βρεθώ σίγουρα μέσα στον γκρεμό της Διχοτόμησης.