Σήμερα είναι η επέτειος της ανεξαρτησίας αυτής της χώρας, η οποία στην πραγματικότητα ανακηρύχθηκε στις 16 Αυγούστου του 1960, αλλά με ομόφωνη απόφαση της Βουλής, όλων δηλαδή των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων βουλευτών, ο εορτασμός της επετείου μεταφέρθηκε την 1η Οκτωβρίου.
Δυστυχώς η Κυπριακή Δημοκρατία και τα σύμβολά της αγαπήθηκαν από πολύ λίγους και πολύ λιγότερο από ότι άξιζε στη σημασία εκείνης της ιστορικής εξέλιξης, που σηματοδότησε το τέλος μιας μακραίωνης υποτέλειας του λαού της Κύπρου σε ξένους κατακτητές.
Για τους Ελληνοκύπριους δεν ήταν αυτή η εθνική ολοκλήρωση δεδομένου ότι από δεκαετίες πριν η ηγεσία μας καθόρισε ως προορισμό μας την Ένωση με την Ελλάδα.
Από την πλευρά της η Τουρκία επεδίωκε την πολιτική η την πολιτική και γεωγραφική διχοτόμηση, ώστε να βάλει ξανά πόδι στην Κύπρο και να αποκτήσει μεγαλύτερη και πιο ουσιώδη πρόσβαση στην ανατολική Μεσόγειο θάλασσα.
Παρά το «νενικήκαμεν» που βροντοφώναξε ο Μακάριος, επιστρέφοντας στην Κύπρο από την εξορία, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν εις βάρος της ανεξαρτησίας και της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Πιστεύω και το έχω πει πολλές φορές ότι τα αιματηρά γεγονότα της δεκαετίας του 1960 ήταν οργανωμένα στο παρασκήνιο από την Τουρκία και κύκλους στην Ελληνοκυπριακή Κοινότητα που επίσης ήθελαν τη διχοτόμηση και θέλησαν να πείσουν τους πάντες στην Κύπρο και στη διεθνή κοινότητα ότι οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι δεν μπορούν να ζήσουν μαζί.
Η Τουρκία εξανάγκασε τους Τουρκοκύπριους να αποχωρήσουν από την Κυπριακή Δημοκρατία το 1964, εκμεταλλευόμενη μια πολιτικά αδόκιμη απόπειρα του Μακαρίου, για μονομερή μεταβολή του Συντάγματος. Ενώ υπήρχε το έδαφος για πολιτική διαβούλευση, η Τουρκία επιχείρησε να διαλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία κι από τότε είναι η μόνη χώρα στον πλανήτη που τη θεωρεί εκκλιπούσα.
Όμως, ας είμαστε ειλικρινείς, παρόλο που η διεθνής κοινότητα συνέχισε να αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία μόνο με τους Ελληνοκύπριους, το κλίμα που επικρατούσε και διαμορφώθηκε εκείνα τα χρόνια, όχι μόνο από τους ακραιφνείς ενωτικούς αλλά κι από την μακαριακή παράταξη και τον ίδιο τον Μακάριο ήταν ότι στόχος παραμένει η Ένωση.
Στην περίκλειστη Αμμόχωστο, είναι ακόμη γραμμένα με μπογιά στους τοίχους κτιρίων, στην κεντρική Λεωφόρο Δημοκρατίας, συνθήματα που την ονομάζουν «λεωφόρο Ενώσεως». Σαν τραγική ειρωνεία για το άγριο και απάνθρωπο τίμημα που πληρώσαμε, για την πολιτική μας ανωριμότητα και αφέλεια, το καλοκαίρι του 1974.
Δεν θέλω σ αυτό το βίντεο να ανοίξω πιο πολύ το θέμα γιατί πίσω από κάθε πτυχή κρύβονται δαιδαλώδεις διαδρομές.
Θέλω μόνο να πω ότι αυτή την επέτειο πρέπει οριστικά να την αποκαταστήσουμε και τελεσίδικα να πιστέψουμε ότι δικαιούμαστε και πρέπει να πορευτούμε στο μέλλον ως ΜΙΑ χώρα, μέλος του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ΜΙΑ χώρα ευημερίας, κοινή πατρίδα για όλους τους Κυπρίους, Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Αρμενίους, Μαρωνίτες, Λατίνους.
Χρόνια πολλά στην Κύπρο μας, χρόνια πολλά σε όλους μας!