Ακούω και διαβάζω ακόμη λόγια τρόμου από συνανθρώπους μας για την COVID-19. Τρέμουν τη χαλάρωση των μέτρων, τρέμουν τις εξόδους για δουλειά, το σταδιακό άνοιγμα καταστημάτων, εστιατορίων και καφετεριών, το επικείμενο άνοιγμα των σχολείων, τρέμουν οτιδήποτε περνά από το μυαλό τους ότι μπορεί να αυξήσει τα κρούσματα της COVID-19.
Εντάξει, το καταλαβαίνω, ο φόβος είναι ένα σύφυτο συναίσθημα. Αλλά ρε παιδιά, εσείς που φοβάστε τόσο πολύ… πέρασαν σχεδόν δύο μήνες από τότε που ήρθε στην Κύπρο αυτή η αρρώστια. Δεν άρχισε να σας περνά από το μυαλό ότι μπορεί να τρομάξαμε στην αρχή λίγο παραπάνω από το κανονικό; Ή ότι πλέον τώρα οι επιστήμονες έχουν καλύτερη γνώση του αντικειμένου και γι’ αυτό είναι κάπως πιο θαρραλέοι στα ανοίγματα που επιτρέπουν; Διότι ξέρουν καλύτερα πώς και πόσο μεταδίδεται ο ιός και με ποιους τρόπους μπορούμε να περιορίσουμε τη μετάδοσή του, χωρίς να είμαστε κλεισμένοι μέσα;
Πραγματικά πιστεύω ότι ο εγκλεισμός βοήθησε πολύ στον περιορισμό της μετάδοσης, αλλά από την άλλη, δεν κλειστήκαμε ο καθένας στο δωμάτιό του και δεν ξεμυτούσαμε από κει μέσα. Στους δύο μήνες της καραντίνας, χιλιάδες άνθρωποι πήγαιναν στις δουλειές τους κάθε μέρα, πηγαίναμε στις υπεραγορές, στους φούρνους, στα περίπτερα, στις τράπεζες, βγάζαμε τα σκυλιά μας περίπατο, συναντούσαμε κόσμο. Για να μην αναφέρω και τους παρανομούντες που δεν εφάρμοζαν καν τα μέτρα.
Μέσα σε δύο ολόκληρους μήνες μισο-καραντίνας είχαμε λιγότερα από 900 κρούσματα. Από αυτούς που κόλλησαν τον ιό, πολύ λίγοι χρειάστηκε να νοσηλευθούν, ακόμη πιο λίγοι να εισαχθούν στις ΜΕΘ και μέχρι στιγμής έχασαν τη ζωή τους συνολικά 15 άνθρωποι, που είχαν και χίλια δυο άλλα προβλήματα υγείας.
Επιτέλους εντάξει, χαλαρώστε. Δεν ήταν τελικά η συντέλεια του κόσμου. Όσοι με διαβάζετε, ξέρετε ότι τα γράφω αυτά από τότε που δεν είχε έρθει ακόμη στην Κύπρο ο ιός: Ότι είναι δηλαδή μια αρρώστια επικίνδυνη για τις ευπαθείς ομάδες και όχι για όλους. Ότι ναι, έπρεπε να ακολουθήσουμε τα μέτρα, για να μην θέσουμε σε κίνδυνο τις ζωές δικών μας αγαπημένων προσώπων, αλλά όχι να μας διακατέχει πανικός και άγχος! Αρχικά διότι ο πανικός και το άγχος προκαλούν ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΗ να αρρωστήσουμε. Έπειτα διότι δεν παίρνουμε σοφές αποφάσεις υπό το κράτος του πανικού. Αλίμονο αν μείνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας, μέχρι να περάσει σε όλους ο φόβος. Τα οικονομικά και ψυχολογικά προβλήματα που θα προκύψουν θα είναι πολύ χειρότερα από την COVID-19.
Πάμε πίσω στη ζωή που θέλουμε να ζούμε. Πάμε να διασφαλίσουμε τη ζωή που θέλουμε να ζούμε. Να δουλέψουμε, να διασώσουμε την οικονομία του τόπου μας, κάτι που, σε τελική ανάλυση, αφορά την τσέπη μας, την επιβίωση μας και την ποιότητα ζωής εμάς και των παιδιών μας. Φτάνει πια η μιζέρια! Η ζωή είναι όμορφη για όσους θέλουν και διεκδικούν, με το μυαλό και τις δυνάμεις τους, μια όμορφη ζωή.