ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΜΟΥ ΠΟΤΕ!

5:14 PM | |

Από το “δεν ξεχνώ”, του “μακροχρόνιου αγώνα” της ρεμούλας, στο Βαρώσι που είναι σαν την αλυκή της Λάρνακας και μη παρέκει.

Κύριοι νυν και πρώην του ΔΗΚΟ, νυν και πρώην της ΕΔΕΚ, πρώην του Συναγερμού, νυν και αεί κυνηγοί, κουρεμένοι καταθέτες και εξαπατημένοι κάτοχοι χρεογράφων, πρέπει τώρα εγώ να πιστέψω ότι εσείς, μαζί με τον κ. Χριστοδουλίδη, θα μας κυβερνήσετε, συνετά; Εσείς που οι μισοί δεν μιλάτε με τους άλλους μισούς και όταν μιλήσετε σχεδόν βρίζετε ο ένας τον άλλον, διότι είσαστε μαλωμένοι, θα καταφέρετε να συνεννοηθείτε μεταξύ σας; Και ότι αυτό το καράβι που λέγεται Κύπρος, θα καταφέρετε να το κουμαντάρετε μέσα στην τρικυμία και δεν μας πνίξετε;

Ή είναι επειδή έχετε τόση πολλή εμπιστοσύνη στον …τιμονιέρη; Αλήθεια, πείτε μου, αυτός ο τιμονιέρης, πότε ξανάπιασε τιμόνι; Πότε τον είδατε να κουμαντάρει σωστά και τον θαυμάσατε; Όταν ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος και έλεγε στους δημοσιογράφους αυτά που του έλεγε ο κύριος Αναστασιάδης να πει; Γλυκομίλητος, ναι, ήταν, σίγουρα. Αλλά το τιμόνι το κρατάς με τα χέρια σου, δεν του γλυκομιλάς του τιμονιού και γυρίζει από μόνο του!

Ή μήπως τον θαυμάσατε τον καιρό που ήταν Υπουργός Εξωτερικών και τον κατηγορούσατε κάθε τρεις και λίγο ότι τα έκανε θάλασσα; Αποφασίστε. Τα έκανε θάλασσα ή απλώς μας κοροϊδεύατε; Και πότε μας κοροϊδεύατε; Τότε που λέγατε ότι τα έκανε θάλασσα ή τώρα που μας λέτε ότι είναι καλός καραβοκύρης; Πάντως αλλού δεν τον είδαμε τον κ. Χριστοδουλίδη να κρατά τιμόνι. Μόνο εκείνα τα τέσσερα χρόνια που κρατούσε το τιμόνι του υπουργείου και εσείς τον κατηγορούσατε.

Εγώ συμφωνώ μαζί σας ότι τα έκανε θάλασσα. Δεν ξεχνώ ότι στα τέσσερα χρόνια που ήταν υπουργός εξωτερικών, η Τουρκία έκανε την κυπριακή ΑΟΖ ξέφραγο αμπέλι και ότι ο κ. Χριστοδουλίδης δεν κατάφερε να πείσει κανέναν στον διεθνή παράγοντα, να της τραβήξει το αυτί. Δεν ξεχνώ την εφιαλτική κατάσταση που ζούσαμε τότε, σε σημείο που κάποιοι προέβλεπαν μέχρι και θερμό επεισόδιο, ενώ η ΕΝΙ τα μάζεψε και έφυγε, λόγων των τουρκικών απειλών. Ο κ. Χριστοδουλίδης δεν έπεισε τότε κανέναν στο εξωτερικό, αλλά προσπάθησε πολύ να μας πείσει εμάς εδώ, στο εσωτερικό, ότι δεν τρέχει τίποτα. Θυμάστε όλες εκείνες τις τραγικά άστοχες για να μην πω παιδαριώδεις, για να μην πω ανεύθυνες, δηλώσεις.

Ότι η Τουρκία δεν θα βρει γεωτρύπανο. Βρήκε πέντε. Ότι δε θα βρει προσωπικό να τα επανδρώσει. Βρήκε. Ότι θα συλλάβουμε το προσωπικό με διεθνή εντάλματα. Δεν συνελήφθη κανένας. Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα επιβάλει αυστηρές κυρώσεις. Πούν’ τες; Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, αλλά με το που έφυγε ο κ. Χριστοδουλίδης από υπουργός για να γίνει πρόεδρος, έφυγε και η Τουρκία από την ΑΟΖ. Αλλά η πιο τραγική αστοχία ήταν εκείνη με την Αμμόχωστο, που μας είπε ότι οι Τούρκοι μπλοφάρουν για το Βαρώσι και δυστυχώς για την Κύπρο, πάλι οι Τούρκοι τον διέψευσαν.

Βέβαια θα μου πείτε κύριε Νικόλα Παπαδόπουλε, πώς κάνεις έτσι για μιαν έκταση ίσαμε την αλυκή της Λάρνακας; Να σου πω; Δυστυχώς για πολύ κόσμο, Βαρωσιώτες και μη Βαρωσιώτες, η κατεχόμενη Αμμόχωστος, η κατεχόμενη Κερύνεια, η κατεχόμενή μας πατρίδα είναι μια ιστορία που πονά. Και η σύγκρισή που έκανες της Αμμοχώστου με την αλυκή της Λάρνακας ήταν αλάτι πάνω στην πληγή. Παραπάνω αλάτι και από όσο βγάζει ολόκληρη η αλυκή της Λάρνακας.

Αλλά συγγνώμη… εσείς έχετε παραπάνω έγνοια όποτε πάει να λυθεί το Κυπριακό παρά όταν δεν γίνεται τίποτε. Όταν δεν γίνεται τίποτε, «με έννοια με καϊλές». Θα μου πείτε, φταίει η τουρκική αδιαλλαξία. Ισχύει. Φταίτε όμως κι εσείς. Εσείς διευκολύνετε την Τουρκία, προσφέροντάς της, με τον αρνητισμό σας, προφάσεις, για να μην πω και άλλοθι.

Η Τουρκία ξέρει τι θέλει και επιμένει μέχρι να το πετύχει. Από το 1956 που εξήγγειλε επίσημα ότι στόχος της είναι η διχοτόμηση της Κύπρου, εργάζεται υπομονετικά και μεθοδικά. Γιατί ξέρει πως με τη διχοτόμηση, θα μπορέσει να κάνει την Κύπρο τουρκικό νησί σε βάθος χρόνου. Με αλλαγή του δημογραφικού της χαρακτήρα σε συνδυασμό με την οικονομική ανάπτυξη του δικού της κράτους πάνω στο νησί. Προετοιμάζεται χρόνια τώρα γι’ αυτό. Έφερε νερό με αγωγό, θα φέρει τώρα και ρεύμα, χτίζει υποδομές, χλιδάτα ξενοδοχεία. Αν τώρα μας συναγωνίζεται το ψευδοκράτος, με τα δικά μας λεφτά, των Ελληνοκυπρίων που ψωνίζουν από εκεί, φανταστείτε τι θα γίνεται αύριο, αν το κράτος τους γίνει νόμιμο, με νόμιμα αεροδρόμια και λιμάνια, με διεθνείς εμπορικές και τουριστικές σχέσεις.

Η Τουρκία ξέρει τι θέλει. Εσείς; Ρωτώ, διότι εδώ και μισό αιώνα μας λέτε μόνο τι ΔΕΝ θέλετε. Και ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έμαθα σ’ αυτή τη ζωή είναι πως ένας άνθρωπος, ή οργανισμός, ή χώρα, πετυχαίνει αυτό που ΘΕΛΕΙ όταν ξέρει ΤΙ θέλει. Ενώ όταν δεν ξέρει τι θέλει, πετυχαίνει ακριβώς  αυτό που ΔΕΝ θέλει. Εκείνο όμως που φοβάμαι μαζί σας και με τον κύριο Χριστοδουλίδη είναι πως άλλα λέτε και άλλα θέλετε.

Τι πρέπει να σκεφτώ, κύριε Παπαδόπουλε, όταν ζητάτε από τον ακαδημαϊκό Άγγελο Συρίγο να μιλήσει στο μνημόσυνο του Τάσσου, ενάμιση χρόνο μετά τη συνέντευξη που έδωσε στον Φιλελεύθερο και είπε ότι η καλύτερη λύση σήμερα στο Κυπριακό είναι η λύση δύο ανεξάρτητων κρατών, ενταγμένων στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Αυτό δηλαδή ακριβώς που λένε και οι Τούρκοι; Τι να σκεφτώ και για τον κύριο Χριστοδουλίδη, που κάλεσε τον κύριο Συρίγο να του προλογίσει βιβλίο που έγραψε για το Κυπριακό; Τι πρέπει να καταλάβω εγώ όταν εσείς παρακαλείτε και δίνετε την ευκαιρία σε έναν θεωρητικό της διχοτόμησης, να εκφράσει τις απόψεις του για το Κυπριακό; Δικαιούμαι να σκεφτώ ότι άλλα μας λέτε και άλλα σκέφτεστε;

Γι’ αυτό δε θα συγχωρώ, κύριοι. Δεν σας συγχωρώ. Γιατί σχεδόν 50 χρόνια τώρα μας δουλεύετε! Φορτώνετε τη μη λύση του Κυπριακού στην τουρκική αδιαλλαξία, αλλά αυτό είναι η μισή αλήθεια. Την άλλη μισή αλήθεια, πολύ φοβάμαι ότι την κρύβετε πίσω από τον θαυμασμό σας και τα χειροκροτήματά σας στις ομιλίες των θεωρητικών της διχοτόμησης. Πενήντα χρόνια μας κοιμίζετε με παραμύθια της Χαλιμάς, για «μακροχρόνιους αγώνες», με συγκινητικά συνθήματα τύπου «δεν ξεχνώ» και «όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους» και «τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια». Κι ακόμα τα σύνορά μας είναι στη Δερύνεια, δυο χιλιόμετρα από την Αμμόχωστο, από την αλυκή, κύριε Παπαδόπουλε, των δακρύων μας.  Εκεί που τραγουδάμε κάθε χρόνο συγκινητικά τραγούδια για την κατεχόμενή μας πατρίδα και μένουμε στα τραγούδια, δεν πάμε παραπέρα. Μισός αιώνας «μακροχρόνιου αγώνα» και δεν πήραμε πίσω ούτε ένα εκατοστό γης, δεν πήγε πίσω ούτε και ένας πρόσφυγας, δεν έφυγε ούτε και ένας Τούρκος στρατιώτης. Τι είδους αγώνας ήταν αυτός;

Το ερώτημα είναι ρητορικό, ξέρουμε όλοι την απάντηση: ήταν ο μακροχρόνιος αγώνας των σκανδάλων, της μίζας και της ρεμούλας. Κανονική κραιπάλη, με τα δικά μας χρήματα.

Εκπροσωπείτε κύριοι ένα κατεστημένο που είναι υπόλογο στη δική μου συνείδηση. Ήμουν παιδί όταν έγινε η τουρκική εισβολή, όταν είδα την Λάπηθο του παππού μου για τελευταία φορά και κρέμασα όλες μου τις ελπίδες στα χείλη σας. Σας πίστεψα. Σας εμπιστεύτηκα, αλλά με ξεγελάσατε. Το κατεστημένο που εκπροσωπείτε, έπαιξε πολιτικά παιχνίδια με την αγωνία των προσφύγων, που έχασαν τα πάντα κι ακόμα τους έχετε στην προσωρινότητα, μισό αιώνα μετά. Έπαιξε με τον πόνο των μανάδων, των νεαρών συζύγων και των παιδιών των αγνοουμένων. Ενώ ήξερε ότι οι άνθρωποί τους ήταν νεκροί, προτίμησε να πουλά πατριωτισμό, μιλώντας τους με λόγια συγκινητικά στα οδοφράγματα.  

Λοιπόν για να τελειώνουμε. Έχω παράπονο από ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, όμως πρέπει να αποφασίσω σε ποιον από τους υποψήφιους θα δώσω την ψήφο μου.

Για το μισό αιώνα κοροϊδίας και για όλους τους άλλους λόγους που σας είπα και επειδή ο κύριος Χριστοδουλίδης είναι ένας από εσάς και σκέφτεται όπως εσάς και αναδείχτηκε μέσα από αυτό το σύστημα νομής της εξουσίας, το πελατειακό, των εξυπηρετήσεων, είναι το καλό παιδί και ο εκλεκτός ενός κατεστημένου που προσωπικά δεν το πάω με τίποτα, την ψήφο δεν θα την δείτε ούτε τώρα ούτε ποτέ! ΠΟΤΕ όμως!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *