Ή ΠΟΙΑΝΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙ;

Διαβάζω ότι επικρατεί δυσφορία τόσο στην Πινδάρου όσο και ανάμεσα στους υπουργούς της κυβέρνησης, διότι ο πρόεδρος Αναστασιάδης φαίνεται ή φέρεται να υπονομεύει την υποψηφιότητα του Αβέρωφ, δίνοντας χώρο στην υποψηφιότητα του κ. Χριστοδουλίδη.

Καλά πού είναι το παράξενο; O κ. Χριστοδουλίδης ήταν ο πιο στενός συνεργάτης του κ. Αναστασιάδη για 9 χρόνια, καθώς ο νεαρός φέρελπις διπλωμάτης ετοίμαζε τον εαυτό του για να είναι αυτός ο επόμενος πρόεδρος της Κύπρου. Γι’ αυτόν ήταν σκοπός ζωής, από τα φοιτητικά του χρόνια, όπως με θαυμασμό λένε συμφοιτητές του. Προσέχοντας βεβαίως πάντοτε, κατά τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση, να μην λεκιάζει το πολιτικό του προφίλ, να μην «ξοδεύει το πολιτικό του κεφάλαιο» για κανένα λόγο. Το πολιτικό του κεφάλαιο ήταν πάνω από όλους κι από όλα.

Ο κ. Χριστοδουλίδης δηλώνει περήφανος για το έργο της κυβέρνησης Αναστασιάδη, της οποίας άλλωστε τις πράξεις συνυπέγραφε, ως Υπουργός Εξωτερικών, για 4 χρόνια. Μα βεβαίως και είναι περήφανος και βεβαίως δεν είδε τίποτε το μεμπτό στα 9 χρόνια δίπλα από τον πρόεδρο. Αν τον είχε ενοχλήσει κάτι θα είχε παραιτηθεί, για να διασώσει το πολιτικό του κεφάλαιο. Δεν παραιτήθηκε γιατί ήταν όλα καλά.

Μάλιστα διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο του κ. Χρίστου Πουργουρίδη, όπου έγραφε ότι ο κ. Χριστοδουλίδης ήταν συνταξιδιώτης του κ. Αναστασιάδη στο γνωστό σαουδαραβικό τζέτ. Δεν ξέρω να πω αν ισχύει, αλλά αν ναι, δεν είναι ούτε κι αυτό παράξενο, δεδομένης της άριστης σχέσης των δύο ανδρών. Οι κ.κ. Αναστασιάδης και Χριστοδουλίδης ήταν στενοί συνεργάτες και το γεγονός ότι οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του κ. Χριστοδουλίδη είναι οι πιο φανατικοί κατήγοροι του κ. Αναστασιάδη, είναι ένα φαινόμενο που χρήζει κοινωνιολογικής μελέτης.

Προσωπικά δεν είμαι από εκείνους που μηδενίζουν το έργο της κυβέρνησης Αναστασιάδη. Κάθε διακυβέρνηση έχει τα συν και τα πλην της. Θεωρώ ότι το βασικότερό πλην της νυν διακυβέρνησης υπήρξε η διαφθορά, η οποία έβλαψε την εικόνα και την αξιοπιστία της Κύπρου στο εξωτερικό, κάτι που ωστόσο δεν ενόχλησε καθόλου τον τότε Υπουργό Εξωτερικών. Σίγουρα όμως παρήγε και σημαντικό έργο. Έκανε το ΓΕΣΥ, έδωσε κοινωνικές παροχές, όπως π.χ. το ΕΕΕ, πραγματοποίησε σημαντικότατα δημόσια έργα, σε πολλούς δήμους και κοινότητες, κατάφερε να αποκαταστήσει την ευρωστία και την αξιοπιστία της οικονομίας, έπειτα από μια ολική καταστροφή, κατάφερε να διαχειριστεί επιτυχώς την πανδημία και τις συνέπειες από τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Αλλά πόσα από αυτά τα επιτεύγματα ήταν δουλειά του κ. Χριστοδουλίδη; Κανένα. Ήταν δουλειά των άλλων υπουργών. Λόγου χάρη, στην κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης έλαμψε η προσωπικότητα της Ζέτας. Δεν θέλω να αναφέρω άλλους, γιατί δεν είναι σκοπός μου να λιβανίσω κανέναν.

Η δουλειά του κ. Χριστοδουλίδη, ως υπουργού, ήταν η εξωτερική πολιτική. Εκεί που τα έκανε θάλασσα. Εκεί που εφάρμοσε ουσιαστικά την βασισμένη σε αυταπάτες «Νέα Στρατηγική» του Ν. Παπαδόπουλου. Μια πολιτική που είχε σκοπό να προκαλέσει κόστος στην Τουρκία, αλλά αντίθετα αποθράσυνε την Τουρκία, η οποία έκανε τη μία εισβολή μετά την άλλη μέσα στην ΑΟΖ μας και στο τέλος μπήκε και στα Βαρώσια, παρόλο που συνεχώς ο κ. Χριστοδουλίδης μάς παραμύθιαζε ότι η Τουρκία δε θα έμπαινε ούτε στην ΑΟΖ, ούτε στα Βαρώσια. Μάλιστα όλα αυτά τα έκανε η Τουρκία χωρίς να υποστεί καμία από τις σοβαρότατες κυρώσεις, που μας παραμύθιαζε ο κ. Χριστοδουλίδης ότι θα της επέβαλλε η Ε.Ε.

Το πόσο επηρέασε την πολιτική του προέδρου Αναστασιάδη στο Κυπριακό, ο στενός του συνεργάτης και αρμόδιος για την εξωτερική πολιτική, είναι θέμα του καθενός να το κρίνει, ακούγοντας βεβαίως και τις μαρτυρίες κάποιων που γνωρίζουν τα παρασκήνια. Η δική μου άποψη είναι ότι η γραμμή του κ. Χριστοδουλίδη είναι η γραμμή του ΔΗΚΟ και ότι, ναι, κατάφερε να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τον κ. Αναστασιάδη. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι πλέον φανατικοί απορριπτικοί και (δηλωμένοι ή μη) οπαδοί της λύσης των δύο κρατών, δηλαδή της διχοτόμησης, είναι οι πιο φανατικοί υποστηρικτές της υποψηφιότητας Χριστοδουλίδη.

Κοντολογίς, ο κ. Αναστασιάδης έχει αδυναμία στο δεξί του χέρι τον κ. Χριστοδουλίδη. Οι υποψηφιότητες, από τη μια του προέδρου του ΔΗΣΥ κι από την άλλη του του στενού του συνεργάτη, θυμίζουν τους στίχους του γνωστού τραγουδιού που λέει «απ’ εδω η γυναίκα μου κι απ’ εδω το αίσθημά μου». Κι επειδή το «αίσθημα» είναι μεγάλο, ο κ. Αναστασιάδης δεν έχει κανένα πρόβλημα μέχρι και να διαλύσει τον ΔΗΣΥ και να ενώσει τον ούτω καλούμενο ενδιάμεσο χώρο, γύρω από το πρόσωπο του κ. Χριστοδουλίδη. Το ΔΗΚΟ με τη ΔΗΠΑ, τον Σιζόπουλο με τον Παπαδάκη, τους ακραιφνείς “εθνικόφρονες” με τους διχοτομικούς και πάει λέγοντας.

Γιατί όχι άλλωστε; Αφού είναι η σειρά του ΔΗΚΟ να κυβερνήσει. Δεν ήταν τυχαίο που έθεσε αυτό τον στόχο ο Ν. Παπαδόπουλος λίγο πριν στηρίξει τον κ. Χριστοδουλίδη. Ότι δηλαδή το ΔΗΚΟ θα είναι στην επόμενη κυβέρνηση. Ήξερε τι έλεγε. Σκεφτείτε το και λίγο ιστορικά:

Σπ. Κυπριανού (ΔΗΚΟ)

Γ. Βασιλείου (ΑΚΕΛ)

Γλ. Κληρίδης (ΔΗΣΥ)

Τ. Παπαδόπουλος (ΔΗΚΟ)

Δ. Χριστόφιας (ΑΚΕΛ)

Ν. Αναστασιάδης (ΔΗΣΥ)

Ποιανού είναι λοιπόν η σειρά;