Ένα πράγμα που με προβλημάτιζε πάντοτε, σε σχέση με τον πολιτικό προσανατολισμό του κ. Χριστοδουλίδη, ήταν η πολιτική του κρίση. Το έχει ο άνθρωπος ή δεν το έχει; Στη διάρκεια της προεκλογικής για τις προεδρικές, έγραψα αρκετές φορές για δηλώσεις που έκανε, ως Υπουργός Εξωτερικών για τις οποίες απορούσα πώς έπεσε τόσο πολύ έξω. Αφορούσαν πολύ σοβαρά εθνικά ζητήματα κι ενώ έπρεπε να ήταν πολύ σοβαρές, τελικά φάνηκε ότι δεν ήταν καθόλου.
Π.χ. δήλωνε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θωρακίσει την ΑΟΖ της Κύπρου από την Τουρκία, αλλά η Τουρκία ήταν συνέχεια μέσα στην ΑΟΖ. Ή ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία, αλλά κυρώσεις δεν είδαμε. Ή ότι η Τουρκία δε θα βρει γεωτρύπανα και τελικά βρήκε πέντε, ή ότι δε θα βρει προσωπικό, αλλά βρήκε, ή ότι θα συλλάβουμε το προσωπικό, με διεθνή εντάλματα, αλλά τελικά δε συλλάβαμε κανέναν…
Ο ηγέτης εκλέγεται για να ηγείται, δηλαδή για να οδηγεί τον λαό του και μέσα από τις νηνεμίες και μέσα από τις καταιγίδες. Είναι σαν να μπαίνουμε σε ένα λεωφορείο, να πάμε για προσκύνημα στον Μαχαιρά και πάνω στον στενό δρόμο με τις στροφές, αρχίζει να ρίχνει καρεκλοπόδαρα! Κεραυνούς, χαλάζι, να ξεριζώνονται δέντρα. Εκείνη τη στιγμή ο οδηγός του λεωφορείου δεν είναι αρκετό να είναι καλός οδηγός. Πρέπει να έχει και σωστή κρίση. Να ξέρει τι πρέπει να κάνει μέσα στη θεομηνία. Αν πει «είμαι καλός οδηγός και θα περάσω πάνω από τα δέντρα», αυτά που έπεσαν στον δρόμο, μάλλον θα στο τέλος θα μας ρίξει στον γκρεμό, όσο και να σταυροκοπιόμαστε.
Ο ηγέτης πρέπει πάνω από όλα να έχει σωστή κρίση. Πολιτική ευθυκρισία τη λένε. Ιδιαίτερα σ’ αυτή τη χώρα, που μας χαράμισαν μεγάλοι και μικροί ηγέτες και μείναμε με την πατρίδα μας μισή, με κίνδυνο, όπως πάμε, να τη χάσουμε ολόκληρη. Ιδιαίτερα σ’ αυτή τη χώρα και σ’ αυτή την τόσο δύσκολη εποχή, ο ηγέτης πρέπει να είναι και να φαίνεται ηγέτης. Είναι και τα δύο εξίσου σημαντικά. Να είναι πραγματικός ηγέτης, με ευθυκρισία και να πείθει ταυτόχρονα τον λαό του ότι ναι, αυτός είναι ηγέτης.
Ο καθένας πιστεύω έχει διαμορφώσει γνώμη, μέχρι στιγμής, για τον νέο μας πρόεδρο, σ’ αυτούς τους εφτά μήνες που μας κυβερνά. Πόσο ισχυρός είναι ή δεν είναι ως ηγέτης. Με το που κέρδισε τις εκλογές, αποφάσισα, μέσα μου, σ’ ότι αφορά εμένα δηλαδή, να του δώσω χρόνο, παρά το ότι είχα αμφισβητήσει έντονα την υποψηφιότητα του.
Με αυτά που δηλώνει γενικά, είμαι εντάξει, δηλαδή για μένα στα λόγια είναι εντάξει. Οι πράξεις όμως είναι που κρίνουν τον ηγέτη κι από τα λόγια στις πράξεις υπάρχει μεγάλη απόσταση. Το μπάχαλο που έγινε με άστοχους διορισμούς του Προέδρου, με τις άστοχες ενέργειες που ακολούθησαν, σίγουρα απέχει από τις διακηρύξεις και τις υποσχέσεις του κυρίου Χριστοδουλίδη.
Όμως εμένα με ανησυχεί πιο πολύ το Κυπριακό, γιατί από αυτό εξαρτάται το αν θα συνεχίσουν να ζουν τα παιδιά μας σ’ αυτό το νησί, ή αν θα αναγκαστούν να φύγουν. Τι με ανησυχεί, σε σχέση με τον κύριο Χριστοδουλίδη; Το λέω ξανά, πως συμφωνώ με την επιμονή που εκφράζει στα λόγια ο πρόεδρος ότι πρέπει να λυθεί το Κυπριακό και να ξαναγίνει η Κύπρος μία χώρα, με ομοσπονδιακή δομή. Είναι ο μόνος τρόπος για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε εδώ. Μία χώρα, μία οικονομία.
Όμως με προβληματίζει το γεγονός ότι ο Πρόεδρος πάλι -όπως και τότε που ήταν Υπουργός Εξωτερικών- λέει ότι βλέπει πράγματα που δεν υπάρχουν… Πώς να το πω διαφορετικά; Έτσι είναι! Δεν υπάρχουν. Για ένα ολόκληρο εξάμηνο ζητούσε από την Ευρωπαϊκή Ένωση να διορίσει ειδικό αντιπρόσωπό για το Κυπριακό, μια προσωπικότητα όπως π.χ. η Άνγκελα Μέρκελ και μας έλεγε σχεδόν κάθε μέρα ότι το πράγμα πάει καλά. Μάλιστα μια μέρα κατέβηκε από το αυτοκίνητο, σε μια εκδήλωση στη Λεμεσό και μας είπε «μόλις τώρα είχα ένα τηλεφώνημα από κάποιον πολύ σημαντικό στην Ευρώπη και μου είπε ότι το αίτημά μας πάει καλά». Μα πώς πάει καλά; Ακούσατε να μιλά κανείς στην Ευρώπη για αντιπρόσωπο; Στο τέλος ο κ. Χριστοδουλίδης άλλαξε το λεκτικό και το προσγείωσε πιο κοντά στην πραγματικότητα λέγοντας πια «ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει τεράστιο ενδιαφέρον για τη λύση του Κυπριακού».
Έπειτα είναι και τα ορόσημα που βλέπει ο Πρόεδρος για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων. Μέχρι στιγμής είδε τρία ορόσημα, που πέρασαν και διάβηκαν χωρίς να γίνει απολύτως τίποτα και τώρα βλέπει τέταρτο ορόσημο. Τα τρία πρώτα ήταν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τον περασμένο Ιούνη, η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ τον Ιούλη, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών τον Σεπτέμβρη και το τέταρτο το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τον ερχόμενο Δεκέμβρη. Μακάρι να γίνει κάτι τον Δεκέμβρη και δεν διαφωνώ που δείχνει τόση διάθεση για τη λύση του Κυπριακού. Όμως κάθε φορά που ο κ. Χριστοδουλίδης διαψεύδεται, κάθε φορά που αποδεικνύονται τα ορόσημά του οράματα, ανησυχώ. Ανησυχώ πάρα πολύ! Για όλους μας!