H φωτογραφία είναι από το σημερινό Φιλελεύθερο. Όχι το κοιμητήριο αυτό δεν είναι στα κατεχόμενα για να αρχίσουμε να διαμαρτυρόμαστε μετά βδελυγμίας ότι βεβηλώθηκε από το κατοχικό καθεστώς. Είναι το παλιό, μικρό κοιμητήριο της Πάνω Λακατάμιας. Συμπτωματικά, η τελευταία ταφή έγινε σ’ αυτό το χώρο το 1974…
Όταν ήμουν μικρό παιδί, το νεκροταφείο αυτό ήταν μόνο 100 μέτρα μακριά από την αυλή του σπιτιού μου, εκεί όπου βρίσκονταν τα τελευταία σπίτια του χωριού. Τις νύχτες η σκοτεινιά που το σκέπαζε, σαν μια μαύρη τρύπα μέσα στη γειτονιά μας, με τρόμαζε πολύ. Στο κρεβάτι μου όταν ξάπλωνα άκουγα βήματα στην αυλή, τριξίματα μέσα στο σπίτι, είχα την αίσθηση ότι μέσα από τις ντουλάπες του δωματίου και πίσω απ’ την εσωτερική πόρτα, με κοιτούσαν με το παγωμένο τους βλέμμα βλοσυρά φαντάσματα.
Σήμερα η φωτογραφία αυτή μου προκαλεί λύπη. Καθώς θυμάμαι τις πομπές των τεθλιμμένων να βαδίζουν έξω από το σπίτι μου, σκέφτομαι ότι ελάχιστοι από εκείνους τους μαυροφορεμένους ανθρώπους βρίσκονται πια στη ζωή και προφανώς ότι εδώ και πολλά χρόνια δεν ένιωσε κανείς την ανάγκη να ανάψει στο παλιό αυτό νεκροταφείο ένα καντήλι.
Κατά καιρούς έφτασαν στ’ αυτιά μου ανατριχιαστικές πληροφορίες για ασχημονίες ανόητων νεαρών τις νύχτες πάνω στους τάφους. Δεν είναι λοιπόν παράξενο το πώς κατάντησε έτσι ένας χώρος που θα έπρεπε να τυγχάνει στοιχειώδους σεβασμού.
Το περίεργο είναι που κανείς εκκλησιαστικός ή δημοτικός παράγοντας δεν ένιωσε την ανάγκη να ασχοληθεί με τούτο το ντροπιαστικό φαινόμενο. Και να σκεφτείτε ότι το νεκροταφείο βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένη σήμερα γειτονιά της Λακατάμιας, πάνω στην κεντρική λεωφόρο και κάτω από παράθυρα πολυκατοικιών…