Χρόνια μετά…
Μετράς τα κύματα στο σούρουπο του γκρίζου
Μες στις πνοές των κοχυλιών
Που ξέθαψαν χέρια βελούδινα
Σε τούτης της κρυφής ακτής τις μυστικές εκστάσεις
Κι έτσι καθώς οι στεναγμοί τσακίζονταν στα βάθη των σπηλαίων
Και χύνονταν στη θάλασσα με τον ιδρώτα.
Χέρια π’ ανάδευαν μες στο κενό πλήρεις αισθήσεις
Συγκεχυμένα σχήματα στο γύρω χώρο
Κι ήταν εδώ
Πάνω στην άμμο που πατάς
Πάνω στην άμμο π’ αγαπούσες
Κι έτσι σκορπίστηκε
Σαν τη χρυσόσκονη απ΄ τα μαλλιά της
που φιλούσες…