Κάτι τέτοιο θα πρέπει να ψιθύρισε η Μαρία Αντουανέτα, την Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 1793 τη στιγμή που την οδήγησαν και στάθηκε μπροστά σ’ εκείνο το φοβερό μηχάνημα…
Τέσσερα χρόνια προηγουμένως ένα εξαγριωμένο πλήθος είχε εισβάλει στα παλάτια των Βερσαλιών αποφασισμένο να βάλει ένα τέλος στη βασιλεία του Λουδοβίκου 16ου και της ματαιόδοξης γυναίκας του, που δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο κόσμος δεν έχει ψωμί να φάει. “Αν δεν έχει ψωμί, ας φάει παντεσπάνι” ήταν η παροιμιώδης πια φράση που της αποδόθηκε από τότε και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα.
Ζώντας μέσα στη χλιδή και στις ανέσεις της εξουσίας, η Μαρία Αντουανέτα δεν είχε αντίληψη της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τη Γαλλία στα τέλη του 18ου αιώνα, μιας κρίσης που έφερε τον απλό άνθρωπο στα όρια της εξαθλίωσης και της δυστυχίας.
Θα φύγω με το κεφάλι ψηλά” ψιθύρισε, την ώρα που την οδηγούσαν προς την γκιλοτίνα. Λίγα λεπτά αργότερα έφευγε χωρίς να έχει ακριβή επίγνωση για το πού ακριβώς βρισκόταν το κεφάλι της.
Παρόλο που πήρα αφορμή από μια φράση του Δημήτρη Χριστόφια, δεν υπονοώ μέσα από το σχόλιο μου μόνο τη δική του διακυβέρνηση, διότι θα ήμουν άδικος (και οπωσδήποτε δεν έχει καμία σχέση το σχόλιο αυτό με τη σύζυγο του προέδρου). Πολύ περισσότερο ας μην βλακωδώς διανοηθεί κανείς ότι… υποδαυλίζω βίαιες πράξεις!
Ανέφερα αυτή την ιστορία, για να θυμίσω τις ιστορικά αποδεδειγμένες πραγματικότητες ως προς τη σχέση ΕΞΟΥΣΙΑΣ και ΛΑΟΥ (σχέση, την οποία πραγματεύθηκε εξάλλου και ο Νικολό Μακιαβέλι στον έργο του “Ο ΗΓΕΜΟΝΑΣ”).
Είναι βέβαιο ότι οι εξουσιάζοντες έχουν πάντοτε το “επάνω χέρι” αλλά μέχρις ενός σημείου. Υπάρχει ένα όριο αντοχής στο σχοινί, όταν τεντώνεται ανάμεσα στην εξουσία και το λαό. Όταν το σχοινί σπάει συνήθως αυτοί που την πληρώνουν ακριβά είναι οι εξουσιάζοντες.
Πολλοί δικαίως μπορεί να σκεφτούν διαβάζοντας αυτό το σημείωμα ότι αναφέρομαι εμμέσως στην πλάνη της σημερινής κυβέρνησης, που μοιάζει να έχει χάσει την επαφή της με τον απλό άνθρωπο, τον οποίο συχνότατα επικαλείται … συγκινημένη… Ωστόσο:
Αναφέρομαι σε όλους: όχι μόνο στους σημερινούς κυβερνώντες αλλά και στους (γνωστούς) “πρίγκιπες” της αυριανής εξουσίας. Αν αυτοί δεν αντιληφθούν τα όρια και αν δεν καταφέρουν να αποκαταστήσουν την ηρεμία στα κοινωνικά στρώματα, θα πληρώσουν εκείνοι τελικά τη νύφη, όχι μόνο για τα λάθη τα δικά τους αλλά και για τα λάθη των προηγούμενων. Φοβούμαι μάλιστα ότι θα τα πληρώσουν με μια ένταση, την εμβέλεια της οποίας φοβάμαι ακόμα και να φανταστώ…