Πρόεδρέ μου και αγαπητοί πολιτικοί αρχηγοί, αντιλαμβάνομαι την ευαισθησία που μας έκανε να αποχωρήσουμε από τις συνομιλίες. Δεν μπορούσαμε να επιτρέψουμε στο Barbaros να παραβιάζει διαρκώς την ΑΟΖ μας. Αντιλαμβάνεστε βεβαίως κι εσείς ότι, παρόλο που εμείς φύγαμε από τις συνομιλίες, το Barbaros έμεινε… και συνέχισε να αλωνίζει.
Την ίδια στιγμή θα συμφωνείτε φαντάζομαι πώς όχι μόνο της Τουρκίας δεν της ίδρωσε το αυτί αλλά ούτε και κανενός άλλου. Ούτε του Αμερικάνου, ούτε του Ευρωπαίου, ούτε του Ρώσου, ούτε του Κινέζου (δυστυχώς το Κίνημα των Αδεσμεύτων δεν υπάρχει πια). Προτάξαμε μια θέση που στη δική μας λογική και ηθική ήταν αναντίρρητη κι ενώ είχαμε όλο το δίκιο με το μέρος μας, αντί για υποστήριξη εισπράξαμε χλιαρές έως και … “ισοζυγισμένες” δηλώσεις, που μας καλούσαν (όλους!) να αποφέυγουμε τις προκλήσεις και να συνεχίσουμε τις συνομιλίες!
Σέβομαι όμως την θέση σας, που αντιλαμβάνομαι πως είναι ομόφωνη, απλά θα ήθελα να επισημάνω κάποιες … λεπτομέρειες. Καλά κάνουμε και θυμώνουμε με το Barbaros και θέλουμε εδώ και τώρα να σταματήσει να σεριανίζει μέσα στην ΑΟΖ μας και μερικά χιλιόμετρα από τις ακτές μας, αλλά να μην ξεχνάμε ότι 40 ΧΙΛΙΑΔΕΣ Τούρκοι στρατιώτες, με τα τάκνς και τον βαρύ τους οπλισμό, βρίσκονται όχι μερικά χιλιόμετρα αλλά μερικά ΜΕΤΡΑ, από τις καφετέριες της Λήδρας όπου πίνουμε τα φραπεδάκια μας, συνεχίζοντας αραχτοί τον άνετο, μακροχρόνιο αγώνα μας…
Ενόσω δεν λύνεται το Κυπριακό, αγαπητοί πολιτικοί μας ηγέτες, η Τουρκία θα βρίσκεται μέσα στα σπίτια ΜΑΣ, θα εκτουρκίζει τον τόπο ΜΑΣ κουβαλώντας εποίκους, οι πρόσφυγες μας θα εξακολουθούν να είναι πρόσφυγες και στις ψυχές των ανθρώπων θα ριζώνει ολοένα και πιο βαθιά η διχοτόμηση και ο τρόπος να ζει κανείς με αυτήν, αφού πέρασαν κιόλας 40 ολόκληρα χρόνια από τότε που έγινε αυτό το κακό.
Αν ΕΜΕΙΣ είχαμε καταλάβει μέρος της Τουρκίας και συνεχίζαμε να το κατέχουμε, αν εμείς εξελληνίζαμε π.χ. την Αττάλεια κουβαλώντας εκεί Έλληνες έποικους, αν οι Τούρκοι περίμεναν να επιστρέψουν στα σπίτια και στις περιουσίες τους, θα μπορούσα να καταλάβω το γιατί δεν βιαζόμαστε ιδιαίτερα να βρεθεί λύση, το γιατί δεν μας πολυενδιαφέρει που πέρασε μισός αιώνας. Θα είχε, ρε παιδί μου, μια εξήγηση στο φτωχό μου μυαλό το πράγμα.
Αλλά αυτή την περίεργη μακαριότητα, με την οποία αντιμετωπίζουμε την τουρκική κατοχή για μισό αιώνα τώρα κι αυτή την τάση μας να … αναβάλλουμε, με κάθε ευκαιρία που μας δίνεται, τις όποιες προσπάθειες για λύση, την παρατηρώ από τότε που ήμουν στην 5η του δημοτικού ως τώρα που έφτασα τα 50 και μου φαίνεται πραγματικά τόσο αλλόκοτη, τόσο ξένη για τη λογική μου, που δεν μπορώ να την καταλάβω, δεν μπορώ να την εξηγήσω.
Ίσως να φταίει και η αγάπη που φύτεψαν μες στην ψυχή μου οι γονιοί και οι δάσκαλοί μου να για τούτο τον τόπο. Αναχρονιστικοί ρομαντισμοί μάλλον, θα μου πείτε, σε μια εποχή που ο καθένας κοιτά την πρώτα απ’ όλα την πούγκα του.