Την προηγούμενη ανάρτησή μου, με τίτλο “Τα γενναία ΟΧΙ που βολεύουν το κατεστημένο”, την έβαλα και στο Facebook. Κάποιος φίλος έγραψε από κάτω ένα ενδιαφέρον σχόλιο. Έκρινα ότι θα είχε ενδιαφέρον να γράψω εδώ το σχόλιο και την απάντησή μου.
ΣΧΟΛΙΟ: Προσπαθώ να βρω τα όρια του Πολιτισμού στην “Δημοκρατία της Εταιρείας” (κατά προτίμηση Γερμανικής) που οδεύει σχεδόν όλη η Ευρώπη. Τα όρια του πολιτισμού που κατάντησαν σήμερα, σχεδόν όλη την νότια Ευρώπη επαίτες. Επίσης έχετε απόλυτο δίκαιο για τις γενικεύσεις, παραλείψατε όμως να μου δώσετε ένα ειδικό παράδειγμα της επιτυχίας εφαρμογής του εν λόγω “πολιτισμού”.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ζητάτε να σας πω παράδειγμα καλής εφαρμογής του καπιταλισμού: Σκανδιναβικές χώρες, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, ΗΠΑ, Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία και πολλές άλλες. Χώρες με ελεύθερη αγορά (καπιταλισμός) αλλά και με αυξημένη κοινωνική ευθύνη και μέριμνα.
Βεβαίως κανένα σύστημα δεν είναι τέλειο. Ακόμα και σ’ αυτές τις χώρες υπάρχουν άστεγοι, φτωχοί και άνθρωποι που αυτοκτονούν. Όμως από τα πολιτικοοικονομικά συστήματα που έχουν λειτουργήσει τα τελευταία 100 χρόνια, αυτό το μοντέλο υπήρξε και εξακολουθεί να είναι το πιο επιτυχημένο.
Δυστυχώς οι κρατικές μηχανές αποδείχθηκαν σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις πηγές διαφθοράς, από τα βάθη της ιστορίας μέχρι σήμερα. Ο ιδιωτικός τομέας έχει κάθε λόγο να εφαρμόζει την αξιοκρατία και πιεζόμενος από τον ανταγωνισμό να αναβαθμίζει τις υπηρεσίες και την ποιότητα, εφόσον βέβαια λειτουργεί ορθολογικά και όχι με στρεβλώσεις, όπως συμβαίνει στην Κύπρο και σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, στη λατινική Αμερική και αλλού.
Το πρόβλημα του νότου δεν είναι ο καπιταλισμός αλλά η ΔΙΑΦΘΟΡΑ! Που είναι ριζωμένη στο DNA των ανθρώπων, πολύ περισσότερο εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία ή σε πόστα οικονομικής διαχείρισης. Στις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά και κυρίως στις Σκανδιναβικές χώρες, υπάρχει διαφάνεια και η λεγόμενη «πολιτική ορθότητα», που καθιστά τον κάθε πολίτη υπεύθυνο απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Αυτοί που κυβερνούν έχουν διαρκώς την έγνοια ότι το κράτος οφείλει να υπηρετεί τον πολίτη και όχι την τσέπη εκείνων που κυβερνούν.
Στην Κύπρο και σε άλλες χώρες με προβληματικές οικονομίες, η έγνοια του πολίτη είναι να κλέψει (με φοροδιαφυγή και άλλους τρόπους) το κράτος, ενώ εκείνοι που κυβερνούν ελάχιστα ενδιαφέρονται για το αν το κράτος είναι όσο θα έπρεπε κοινωνικό. Βλέπουν τα έσοδα του κράτους σαν ένα θησαυροφυλάκιο στο οποίο πρέπει να βρουν τον τρόπο να βάλουν χέρι. Τα κόμματα έχουν κυριολεκτικά αλώσει τα πάντα όσα βρίσκονται στον έλεγχο της δημόσιας διοίκησης προάγοντας το ρουσφέτι και την αναξιοκρατία ενώ, την ίδια στιγμή, η διαπλοκή τους με το οικονομικό κατεστημένο κρατά πίσω τον έλεγχο και τη μέριμνα που θα έπρεπε διαρκώς και εναργώς η πολιτική εξουσία να ασκεί προς τον ιδιωτικό τομέα, ώστε να διασφαλίζονται τα κεκτημένα των εργαζομένων.
Με λίγα λόγια στην Κύπρο και στις άλλες χώρες του νότου δεν φταίει το ότι είναι στραβός ο γιαλός αλλά το ότι στραβά αρμενίζουμε…