Πιστεύω απόλυτα ότι ο άνθρωπος πρέπει να συμβαδίζει με την εξέλιξη, να μην μένει πίσω, να μη γίνεται ξένος με την εποχή του, αλλά να τη ζει πλήρως και να διατηρεί τον έλεγχο της ζωής του μέσα σ’ αυτήν.
Από την άλλη όμως αντιλαμβάνομαι, κατανοώ και ανέχομαι (όταν διαφωνώ) τους φόβους και τις αδυναμίες των ανθρώπων που σε κάποιες τους μορφές εκφράζονται ή διασκεδάζονται μέσα από τις θρησκευτικές τους δοξασίες. Ενόσω οι δοξασίες των ανθρώπων δεν ενοχλούν τους άλλους, δεν παραβιάζουν δικαιώματα άλλων και δεν καταστρατηγούν τους νόμους μιας ευνομούμενης δημοκρατίας, δεν βρίσκω κανένα λόγο να παρέμβω στα πιστεύω και στις δοξασίες τους, πολύ περισσότερο να τους υποχρεώσω να τα αλλάξουν.
Αυτό φρονώ πως είναι μια κεφαλαιώδης αρχή του αλληλοσεβασμού και της αλληλοκατανόησης μεταξύ των ανθρώπων και των λαών και είναι επίσης μια από τις πιο χαρακτηριστικές αρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ας μην επικαλούνται λοιπόν ως παράδειγμα κάποιοι το τι γίνεται στη Σαουδική Αραβία και σε άλλα κράτη με ανάλογες επιρροές στη νομοθεσία τους από την ισλαμική Σαρία, για να μας υποδείξουν ότι ανάλογα πρέπει να συμπεριφερόμαστε κι εμείς στους μουσουλμάνους. Δε θα γίνουμε κι εμείς το ίδιο, αν θέλουμε να ισχυριζόμαστε ότι είμαστε πολιτισμένοι και σεβόμαστε τον άνθρωπο. Όσοι ισχυρίζονται ότι πρέπει να συμπεριφερόμαστε με αυτό τον τρόπο, είναι στην ουσία το ίδιο και το αυτό με ό,τι κατηγορούν. Αν είχαν την εξουσία θα ήταν ίσως και χειρότεροι.
Ο ρατσισμός κι η μισαλλοδοξία, είναι στην πραγματικότητα η “εκλογίκευση” (μέσω βεβαίως της κατάχρησης της λογικής ) του αρχέγονου ζωώδους ενστίκτου της αυτοσυντήρησης ή αλλιώς της επιβίωσης, που εκλαμβάνει τους άλλους ως ανταγωνιστές στην τροφή. Ο φόβος του ανθρώπου-ζώου, ότι μπορεί να μείνει χωρίς τροφή και να πεθάνει, δημιούργησε πολλά συμπλέγματα στη διαμόρφωση του ανθρώπινου χαρακτήρα, τα οποία και κουβαλούμε μέσα στο DNA μας. Η καψυποψία απέναντι στους άλλους και κυρίως απέναντι στους ξένους (ξενοφοβία), πηγάζει από το ζωώδες μας ένστικτο, που τους εκλαμβάνει σαν “εισβολείς” στο περιβάλλον μας, που ήρθαν να διαταράξουν τις ισορροπίες που καθορίσαμε ανάμεσά μας, για να διασφαλίζουμε το μερίδιό μας στην απαραίτητη για την επιβίωσή μας τροφή. Ο ρατσισμός, δηλαδή ο χαρακτηρισμός άλλων ανθρώπων ως “κατώτερων” από εμάς πηγάζει και πάλι από την ανάγκη των ζώου να διασφαλίσει την προτεραιότητά του στην τροφή έναντι των άλλων.
Από μια άποψη λοιπόν σπάω πλάκα με τις δικαιολογίες και τις αναφορές σε νόμους και αξίες, που επινοούν οι μισαλλόδοξοι και οι ρατσιστές για να υπερασπιστούν τον ατόφιο ζωώδη ρατσισμό τους. Την ίδια όμως στιγμή είμαι υποχρεωμένος να υπερασπιστώ την ανώτερη φύση του ανθρώπου, την πνευματική, εκείνη δηλαδή που τον αποκολλά από τα ζωώδη του ένστικτα και συμπλέγματα, που τον ανεβάζει ψηλά και διασφαλίζει μέσα του την ηρεμία και γύρω του την ειρήνη και την απαραίτητη συνύπαρξή του με τους άλλους.
Σε σχέση με το περιστατικό που συνέβη σε σχολείο της Κύπρου, με τον διευθυντή που έδιωξε από το σχολείο μαθήτρια συριακής καταγωγής, που φορούσε μαντίλα, η άποψή μου είναι ότι αυτός συμπεριφέρθηκε σαν ζώο και όχι σαν πνευματικός άνθρωπος. Διατηρώντας την προσωπική μου άποψη ότι οι μαντίλες και οι κελεμπίες όπως βεβαίως και πολλές από τις (ψευδο)χριστιανικές δοξασίες, είναι ξεπερασμένες στην εποχή μας, την ίδια στιγμή θεωρώ ότι υπήρχε καλύτερος τρόπος χειρισμού της κατάστασης. Θα μπορούσε ο διευθυντής να αποταθεί πρώτα στο Υπουργείο Παιδείας και, αν το υπουργείο θεωρούσε ότι υπήρχε θέμα, τότε θα έπρεπε να είχαν κληθεί στο σχολείο οι γονείς του παιδιού για να συζητηθεί μαζί τους το θέμα. Το ότι έδιωξε το παιδί και το πρόσβαλε με αυτό τον τρόπο, ήταν – φρονώ- πράξη απαράδεκτη και καταδικαστέα.