Εδώ και μήνες πάνε κι έρχονται οι συνδικαλιστικές και εργοδοτικές οργανώσεις για το θέμα της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής (ΑΤΑ). Πρόκειται για μια κυπριακή πατέντα, με βάση την οποία ο μισθός αυξομειώνεται σε ένα ποσοστό το οποίο καθορίζεται αυτόματα, με μια μαθηματική εξίσωση στην οποία μπαίνουν εκείνοι οι δείχτες της αγοράς οι οποίοι μεταφράζουν το βιοτικό επίπεδο.
Το ποσοστό αυξομείωσης είναι οριζόντιο, σε όλους τους μισθούς, πράγμα που σημαίνει ότι ο υψηλά αμειβόμενος θα πάρει περισσότερα από την αύξηση ενώ ο χαμηλά αμειβόμενος, που έχει πιο πολύ ανάγκη, θα πάρει λιγότερα. Λόγου χάρη, αν η αυτόματη αύξηση υπολογιστεί στο 5%, ο υπάλληλος των 1000 ευρώ τον μήνα θα πάρει αύξηση 50 ευρώ, ενώ ο υπάλληλος των 5000 τον μήνα θα πάρει 250 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι το μέτρο παύει να είναι ορθολογιστικά κοινωνικό, τείνει μάλλον να εξυπηρετεί τα golden boys και γενικά εκείνους που δεν έχουν οικονομικό θέμα, ενώ για εκείνους που δεν βγάζουν το μήνα η αύξηση θα είναι μόνο για να πάρεις φιστίκια από το περίπτερο.
Το μέτρο θα ήταν δίκαιο αν βοηθούσε μόνο εκείνους που έχουν ανάγκη (ίσως και με μεγαλύτερο ποσοστό αύξησης) και όχι επιβαρύνοντας τα ταμεία του κράτους (δηλαδή των φορολογουμένων) και των εκείνων των λίγων εργοδοτών παρέχουν την ΑΤΑ, για να πάρουν τα πιο πολλά από αυτά τα λεφτά οι υψηλόμισθοι.
Το άλλο περίεργο της ιστορίας είναι ότι συζητάνε την ΑΤΑ οι συντεχνίες από τη μια με την ΟΕΒ και το ΚΕΒΕ από την άλλη. Η κυβέρνηση κάνει τον μεσολαβητή. Μα οι εργοδότες της ΟΕΒ και του ΚΕΒΕ στην συντριπτική τους πλειοψηφία ΔΕΝ δίνουν ΑΤΑ. Ακούστηκε ότι δίνει ΑΤΑ ένα ποσοστό γύρω στο 30% των ιδιωτών εργοδοτών, αλλά κι αυτό δεν είναι βέβαιο. Σίγουρα όμως, επειδή δεν πρόκειται για νόμο αλλά για συμφωνία μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, κανένας εργοδότης δεν είναι υποχρεωμένος να δίνει ΑΤΑ. Συνεπώς η όποια συμφωνία θα προκύψει δε θα δεσμεύσει εκείνους που έτσι κι αλλιώς δεν δίνουν, ενώ κι εκείνοι που δίνουν, αν θέλουν θα την δώσουν.
Εκείνος που σίγουρα θα τηρήσει τη συμφωνία και θα δώσει ΑΤΑ είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης στην Κύπρο, που είναι το κράτος. Με άλλα λόγια εκείνοι που σίγουρα θα πάρουν τις αυξήσεις θα είναι οι κρατικοί υπάλληλοι, που έχουν έτσι κι αλλιώς σίγουρο τον μισθό τους και σίγουρες τις ετήσιες προσαυξήσεις τους κι από αυτούς οι πιο ωφελημένοι θα είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι στις υψηλές μισθολογικές κλίμακες.
Παρ’ όλ’ αυτά, το κράτος, δεν διαπραγματεύεται τη συμφωνία. Κάνει τον μεσολαβητή! Δηλαδή όταν καταλήξουν οι συντεχνίες σε συμφωνία με τους εργοδότες, οι εργοδότες στη συντριπτική τους πλειοψηφία δε θα εφαρμόσουν την συμφωνία, αλλά θα την εφαρμόσει η κυβέρνηση, η οποία έκανε τον μεσολαβητή και δεν διαπραγματεύτηκε το ύψος του ποσού που θα βγάλει από τα δημόσια ταμεία για να πληρώσει τις αυξήσεις των δημοσίων υπαλλήλων. Καταλαβαίνετε ότι αυτά τα κουφά μόνο στην Κύπρο θα μπορούσαν να συμβούν, γι’ αυτό και μόνο στην Κύπρο συμβαίνουν.
Αντί να κάτσουν να σκεφτούν και να συμφωνήσουν πώς θα στηριχτεί ο κόσμος που έχει ανάγκη, καυγαδίζουν εδώ και χρόνια για ένα θεσμό που ευνοεί τους υψηλόμισθους. Οριζόντια, ισοπεδωτικά, χωρίς κανένα κίνητρο για να γίνει κανείς καλύτερος στη δουλειά του, χωρίς καμία διασύνδεση με την παραγωγικότητα, χωρίς έγνοια για τον φαύλο κύκλο ακρίβειας και μείωσης της ανταγωνιστικότητας, που προκαλεί αυτό καθαυτό το μέτρο, με βάση τους (αυτόματους) νόμους της αγοράς.
Σε τελική ανάλυση πρόκειται για μια ακόμη έκφραση υποκρισίας, ενός πολιτικοοικονομικού συστήματος, που καμώνεται ότι ενδιαφέρεται για το καλό του κοινωνικού συνόλου, ενώ στην πραγματικότητα εξυπηρετεί τα συμφέροντα λίγων και εκλεκτών.