Επειδή έχω βαρεθεί να ακούω αυτό το παραμύθι ότι τάχατες η νοοτροπία του «καλού παιδιού» και τα «ηττημένα μυαλά» έφεραν την Κύπρο σ’ αυτή την κατάσταση της εθνικής ντροπής που ζούμε τα τελευταία 40 χρόνια κατοχής της πατρίδας μας, θα ήθελα να παραθέσω πολύ σύντομα, τα πιο σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν τα τελευταία 60 χρόνια, που αποδεικνύουν πως, ότι πάθαμε, το πάθαμε όχι γιατί ήμασταν τα «καλά παιδιά» αλλά το αντίθετο. Διότι σε όλες τις περιπτώσεις ήμασταν οι τσάμπα μάγκες που, αντί να διαχειριστούν με φρόνηση, εξυπνάδα και πολιτική πονηριά τα συμφέροντα αυτού του τόπου, σ’ όλες τις περιπτώσεις φάγαμε τα μούτρα μας, από την αδεξιότητα – για να μην πω την βλακεία μας.

1955-56 – Συμφωνία Μακαρίου-Χάρτινγκ για αυτοκυβέρνηση.  Οι Μακάριος και Χάρντινγκ (κυβερνήτης της Κύπρου) συμφωνούν σε μεταβατική λύση αυτοκυβέρνησης της Κύπρου. Έρχεται ο Υπουργός Αποικιών της Βρετανίας στο νησί  για τις υπογραφές. Παρά την εκεχειρία που εξήγγειλε η  ΕΟΚΑ, το βράδυ 19 εκρήξεις συγκλονίζουν τη Λευκωσία (Μακάριος και Γρίβας κατηγόρησαν ο ένας τον άλλο γι’ αυτό, αργότερα…) Την επόμενη μέρα στη συνάντηση, ο Μακάριος προσπαθεί να πιέσει περισσότερο  τον Άγγλο Υπουργό, να δεχτεί περισσότερα από εκείνα που είχαν συμφωνηθεί με το Χάρντινγκ. Ο Άγγλος φεύγει από την Κύπρο, λέγοντας στο Μακάριο «Μακάρι ο Θεός να λυπηθεί εσένα και το λαό σου». Από εκείνη τη στιγμή η Βρετανία εμπλέκει την Τουρκία στο Κυπριακό, μετατρέποντας τον αντιαποικιακό αγώνα σε δικοινοτική διαμάχη… Από εκείνη τη στιγμή χάσαμε την ευκαιρία να διεκδικήσουμε μια λύση, χωρίς την παρέμβαση της Τουρκίας και χωρίς τα  υπερπρονόμια εξουσίας των Τουρκοκυπρίων… 

1959 – 1960 Συμφωνίες για Ανεξαρτησία της Κύπρου.  Με τις συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου εγκαθιδρύεται η Κυπριακή Δημοκρατία. Μια μεγάλη μερίδα της πολιτικής ηγεσίας (οι ίδιοι που ήταν αργότερα εναντίον όλων των προτάσεων λύσης, τόσο πριν όσο και μετά την εισβολή) απορρίπτουν τις συμφωνίες. Ακόμα κι εκείνοι που τις δέχονται (όπως ο Μακάριος) τις θεωρούν περίπου σαν ένα σταθμό στο δρόμο προς την Ένωση… Το κλίμα δηλητηριάζεται από καχυποψία, βάσιμη κι από τις δύο πλευρές…

1963 – Τα 13 σημεία & η πρώτη διχοτόμηση.  Ο Μακάριος αποφασίζει να αλλάξει 13 σημεία του Συντάγματος. Οι Τουρκοκύπριοι φεύγουν από την Κυπριακή Δημοκρατία μέσα από ένα κλίμα διακοινοτικών συγκρούσεων. Η πρώτη διχοτόμηση συντελείται, καθώς οι ΤΚ κλείνονται σε θύλακες… 

1967 – Επίθεση στην Κοφίνου & αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας.  Διενεργείται επίθεση της Εθνικής Φρουράς εναντίον της Κοφίνου. Η Τουρκία προφασίζεται ότι οι Τουρκοκύπριοι κινδυνεύουν με γενοκτονία από τους Ελληνοκύπριους και απαιτεί την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας. Η ελληνική χούντα μαζεύει τη Μεραρχία από την Κύπρο άρον άρον, με την ουρά στα σκέλια…

1972 – Κατ’ αρχήν συμφωνία για επιστροφή των ΤΚ στην Κυπριακή Δημοκρατία. Οι συνομιλητές των δύο κοινοτήτων Κληρίδης και Ντενκτάς φτάνουν σε μια συμφωνία καλύτερη από αυτήν που είχαμε στη Ζυρίχη, με βελτίωση ακόμη και των 13 σημείων που ήθελε να αλλάξει ο Μακάριος. Ο αρχιεπίσκοπος πηγαίνει στη Γιαλούσα να μιλήσει σε εθνικό μνημόσυνο και διακηρύσσει Ένωσιν και μόνον Ένωσιν. Η συμφωνία τινάζεται στον αέρα…

1974 – Πραξικόπημα & εισβολή.  Η χούντα, σε συνεργασία με Κύπριους, διενεργεί πραξικόπημα αφήνοντας να νοηθεί στους Κύπριους υποστηρικτές της ότι το κάνει για να προχωρήσουμε στην Ένωση. Η Τουρκία εισβάλλει στην Κύπρο και καταλαμβάνει το 37% του εδάφους της, όπως το είχε σχεδιασμένο σε χάρτες από το 1955…

1978 – Δυτικό πλαίσιο λύσης. Ο Σπύρος Κυπριανού απορρίπτει το πρώτο σχέδιο (Δυτικό Πλαίσιο) για λύση του Κυπριακού, στη βάση της Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας (βάση που είχε συμφωνηθεί στις συμφωνίες κορυφής Μακαρίου – Ντενκτάς και Κυπριανού – Ντενκτάς). Ήταν το σχέδιο που πρόβλεπε να δοθεί η Αμμόχωστος ως ένδειξη καλής θέλησης, πριν αρχίσουν οι συνομιλίες… Μετά τη δική μας απόρριψη, ήρθε και η απόρριψη από την τουρκική πλευρά.

1983 – Δείκτες Κουεγιάρ.  Η δεύτερη πρωτοβουλία. Την απορρίπτει και πάλι ο Σπύρος Κυπριανού και στη συνέχεια ο Ντενκτάς. Αμέσως μετά ανακηρύσσεται η λεγόμενη «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου»… Αρχίζει ο εποικισμός που περιπλέκει πλέον τα πράγματα…

1993 – Ιδέες Γκάλι. Τις απορρίπτει ο Γλαύκος Κληρίδης, αφού είχε δεσμευθεί πριν από τις εκλογές να τις απορρίψει, σεβόμενος τις … «ανησυχίες» του ΔΗΚΟ. Ο εποικισμός εντείνεται στα επόμενα 10 χρόνια.

2004 – Σχέδιο Ανάν. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος δέχεται την επιδιαιτησία και τα χρονοδιαγράμματα με τελική κατάληξη τα δημοψηφίσματα, αλλά ήταν αποφασισμένος να ζητήσει από το λαό να το απορρίψει, γιαυτό και δεν σκοτίζεται πολύ στη διαπραγμάτευση… Μετά το ΟΧΙ, αναγνωρίζεται το δικαίωμα των Τουρκοκυπρίων για απευθείας εμπόριο με την Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ λίγα χρόνια αργότερα αναγνωρίζεται από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο η επιτροπή αποζημιώσεων στα κατεχόμενα. Στο μεταξύ μετά από το 2004 ξεκινά στα κατεχόμενα ένας οικοδομικός οργασμός, πάνω σε δικές μας περιουσίες, που δυσκολεύει ακόμη πιο πολύ την κατάσταση.

Παρατηρώντας όλα τα πιο πάνω γεγονότα και πολλά άλλα (που δεν έχω περιλάβει για οικονομία χώρου), είναι ολοφάνερο ότι σε όλες τις περιπτώσεις συμπεριφερθήκαμε όχι με την νοοτροπία του «καλού παιδιού» ή σαν «ηττημένα μυαλά» όπως ισχυρίζονται κάποιοι αλλά ακριβώς με την αντίθετη νοοτροπία: αυτή της «εθνικής μαγκιάς», σαν ασυμβίβαστοι και ανένδοτοι πατριώτες, που κατάφεραν να ξεκινήσουν ένα ωραίο αγώνα για την Ένωση το 1955 κι από τότε συρρικνώνουμε τα οράματα και την πατρίδα μας, μέχρι να φτάσουμε στην οριστική διχοτόμηση κι από εκεί στην τουρκοποίηση της Κύπρου…