Την Nova μου την μάζεψα έξι μηνών από τον δρόμο. Τη συναντούσα για μέρες, στις βόλτες μας με τον Dexter. Ακολουθούσε παντού ένα μεγαλύτερο, αρσενικό σκυλάκι, για να νιώθει ασφάλεια.
Αυτή την αδέσποτη ζωή την κράτησε μέσα στον χαρακτήρα της ως το τέλος. Στις μεγάλες μας βόλτες στη θάλασσα έτρεχε, έπαιζε, κυνηγούσε σαύρες, κολυμπούσε και ξεχνιότανε. Έπρεπε να την ψάχνω κάθε φορά, από την έγνοια μου, ενώ ήξερα πως πάντα γυρνούσε πίσω. Αυτή την ελευθερία που κουβαλούσε μέσα στις φλέβες της δεν μπορούσα να της την στερήσω.
Παρά τα μόνιμα προβλήματα υγείας που παρουσίασε τα τελευταία χρόνια και τα αμέτρητα φάρμακα που έπρεπε να παίρνει, είχε τη θέληση και τη δύναμη να φτάσει ως τα 12 και κάτι της χρόνια ζώντας ευτυχισμένη τη ζωή που ήθελε. Ακριβώς γιατί μπορούσε να ζει την ελευθερία της, νιώθοντας την ίδια ώρα την ασφάλεια της σπιτικής θαλπωρής, την φροντίδα και την αγάπη μας.
Κάποτε, το ομολογώ, αν ξεχνούσαμε για λίγο μια πόρτα ανοικτή στο σπίτι, έφευγε να πάει να αλητέψει κι εμείς τη ψάχναμε στους δρόμους. Το έκανε και πριν από δύο βδομάδες. Παρότι βάρυναν τα βήματά της, πήρε μεσάνυχτα τις στράτες. Την έψαχνα σχεδόν μια ώρα. Ώσπου τη βρήκα επιτέλους κάπου κοντά να βαδίζει αργά στο πεζοδρόμιο προς το σπίτι. Αυτή τη φορά δεν την μάλωσα. Ήξερα πως ήταν η τελευταία της βόλτα στην απόλυτη, δική της ελευθερία. Ήταν η τελευταία της βόλτα στη ζωή.
Στο καλό να πας Nova μου. Στο καλό κορούα μου.