Οι περισσότεροι θα απαντούσαν την ερώτηση αυτή χρησιμοποιώντας τοπο-κεντρικά επιχειρήματα. «Για να πάμε σπίτια μας», «για να πάρουμε πίσω τα χωριά μας». Βέβαια, αυτό είναι κατανοητό και εν πολλοίς ορθό. Είναι αυτονόητο πως με μια λύση ο καθένας θα πρέπει να αφεθεί να αποφασίσει τι θα κάνει με την περιουσία του. Είναι γνωστή και η σύνδεση που οι Μεσογειακοί λαοί έχουν με τη γη τους. Όμως, πιστεύω πως είναι καιρός να περάσουμε και σε ανθρωπο-κεντρικά επιχειρήματα. Άλλωστε, «ο τόπος είναι ο άνθρωπος».

Απαντώ, λοιπόν, πως θέλω να λυθεί το Κυπριακό για να αισθανθούν επιτέλους οι νέες γενιές ασφαλείς. Για να φύγει ο βραχνάς της αβεβαιότητας, της νεκρής ζώνης, της πράσινης γραμμής. Για να συναντώ όποτε θέλω τους φίλους μου από απέναντι και για να γνωρίσω νέους φίλους χωρίς ελέγχους και χωρίς περιορισμούς. Για να έχουμε την ευκαιρία όλοι μαζί να φτιάξουμε μια χώρα που θα σέβεται τους πολίτες της χωρίς διάκριση με βάση το φύλο, τη θρησκεία, την εθνοτική προέλευση και οποιοδήποτε άλλο προσωπικό χαρακτηριστικό ή προτίμηση. Μια χώρα όπου η διαφορετικότητα θα θεωρείται πλούτος και θα αναδεικνύεται και όχι μειονέκτημα που κρύβεται ή που καταπολεμείται.

Οι άνθρωποι μας, ιδιαίτερα οι νέοι, χρειάζονται πάνω από όλα ελπίδα ότι έρχονται καλύτερες μέρες. Η πολύχρονη στασιμότητα σκοτώνει την ελπίδα. Η οικονομική κρίση και η κρίση των θεσμών που βιώσαμε πρόσφατα κάνουν την κατάσταση ακόμα πιο ασφυκτική. Χρειαζόμαστε επειγόντως αέρα αλλαγής, αέρα για να αναπνεύσουμε.