Καλοκαίρι του 2014 στη θάλασσα, στο Παραλίμνι. Δυο νεαρά σκυλάκια τρέχουν ξέφρενα, ανέμελα, γεμάτα χαρά. Ο Ντέξτερ μπροστά και πίσω του το νέο μέλος της οικογένειας, η Νόβα.
Την είχαμε μαζέψει από τους δρόμους λίγους μήνες πριν, ένα σκυλάκι χωρίς οικογένεια, που γνώριζε τον κόσμο πίνοντας λασπόνερα και τρώγοντας σκουπίδια όπου τα έβρισκε. Η Νόβα είχε αγάπη πολλή μέσα της και βρήκε αγάπη πολλή επίσης. Η ευτυχία στο πρόσωπό της, όπως αποτυπώθηκε για πάντα στη φωτογραφία, αλήθεια μού τρυπά την καρδιά αυτές τις ώρες που μου λείπει.
Σαν πούπουλα πέταξαν μακριά και φύγαν όλα τα χρόνια από τότε, σαν με ένα φύσημα του ανέμου. Όλα πια είναι τόσο αλλιώς. Η παραλία «Σκουταρόσπηλιοι» ή «Μάλαμα», πιο αθώα, δεν είχε ακόμη αναμορφωθεί από τον δήμο και δεν υπήρχε καν εκεί το “Kalifi”. Τα παιδιά μου ήταν ακόμη στα 20 και κάτι, φοιτητές στο εξωτερικό κι εγώ ένας άλλος, πιο νέος σε κείνες τις παλιές φωτογραφίες, να περπατώ τα σκυλάκια μου σ’ όλο το μήκος της ακτής μέχρι τις παρυφές της Αμμοχώστου.
Έντεκα χρόνια πέρασαν κιόλας. Προσπαθώ να συμβιβαστώ και να προσαρμοστώ με το αναπόφευκτο της ταχύτητας του χρόνου, με το συνεπακόλουθο των αλλαγών που είναι άλλοτε όμορφες, άλλοτε αδιάφορες κι άλλοτε σκληρές. Από τότε μέχρι σήμερα τα παιδιά μου παντρεύτηκαν, η οικογένεια μεγάλωσε όμορφα. Οι φωτογραφίες όμως δεν θα πάψουν ποτέ να σταλάζουν την ψυχή μου την χαρμολύπη. Καθώς τόποι, τρόποι και πράγματα έχουνε πια τόσο αλλάξει και πήρανε μαζί πρόσωπα που τ’ αγαπήσαμε πολύ και μένουν πάντα χαραγμένα στην καρδιά μας.
Στην άλλη φωτογραφία 8 χρόνια αργότερα, το 2022, ο Ντέξτερ μπροστά κι η Νόβα πίσω πλησιάζουν στη βάρκα του τον Κωσταντή, που τόσο πολύ τους αγαπούσε.
Καλή αντάμωση Κωσταντή, καλή αντάμωση μικρή μου Νόβα.