Το πιστεύω κι εγώ ακράδαντα ότι διακυβεύεται η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στη Διάσκεψη της Γενεύης. Για τελείως διαφορετικούς λόγους όμως από εκείνους που επικαλούνται οι του “ενδιάμεσου χώρου”.
Αυτοί λένε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα καταργηθεί αν δεν κληθεί από τον Γ.Γ. του ΟΗΕ να μετάσχει στην Διάσκεψη κι ότι με την λεγόμενη πενταμερή θα εξομοιωθει με το ψευδοκράτος κτλ κτλ. Επίσης, επανέρχονται διαρκώς και εμμονικά στην άποψή τους ότι η Κ.Δ. θα καταργηθεί με τη λύση “που πάνε να μας επιβάλουν” κι ότι θα χάσουμε την κρατική μας υπόσταση και το ένα και το άλλο. Μονίμως ηττοπαθείς δηλαδή, μας βλέπουν πάντα χαμένους από χέρι. Στην πραγματικότητα όμως η Κυπριακή Δημοκρατία κινδυνεύει μόνο από τα δικά τους μυαλά κι από κανέναν άλλον.
Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είναι αυτό που υπάρχει σήμερα και πρέπει επιτέλους να το καταλάβουν. Αυτή η χώρα έχει ένα συγκεκριμένο Σύνταγμα. Με μια απλή αναζήτηση μέσα στο ίντερνετ μπορεί ο καθένας να το βρει και να το διαβάσει.
Η Κυπριακή Δημοκρατία ΔΕΝ είναι αυτό που υπάρχει σήμερα, ούτε πολιτικά, ούτε γεωγραφικά. Τα θεμελιώδη άρθρα του Συντάγματός μας μιλούν για Τουρκοκύπριο αντιπρόεδρο με βέτο, για ποσοστώσεις μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στο Υπ. Συμβούλιο, στη Βουλή, στην κρατική και ημικρατική υπηρεσία, για χωριστούς δήμους σε κάθε πόλη κτλ κτλ. Επίσης η Κ.Δ. έχει, σύμφωνα με τη Συνθήκη Εγγυήσεως του 1960, που ισχύει σήμερα, τρεις εγγυήτριες δυνάμεις με μονομερές δικαίωμα επέμβασης: Την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ηνωμένο Βασίλειο. ΑΥΤΗ είναι η Κυπριακή Δημοκρατία.
Αυτό το μπαλωμένο όπως-όπως, με βάση το “δίκαιο της ανάγκης” κράτος εξακολουθεί, ευτυχώς, να είναι το επίσημα αναγνωρισμένο κράτος της Κύπρου (σε αντίθεση με το ψευδοκράτος στο βορρά που θεωρείται από τη διεθνή κοινότητα παράνομο-αποσχιστικό μόρφωμα), επειδή το 1964 το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με ψήφισμα που πρότεινε το Ηνωμένο Βασίλειο, ζήτησε από την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας να καλέσει τις δύο κοινότητες σε συνομιλίες, για να λυθεί το πρόβλημα που προέκυψε από την τουρκοκυπριακή ανταρσία και την αποχώρηση των Τ/κ από όλες τις εξουσίες του κράτους. Εμμέσως πλην σαφώς δηλαδή, ο ΟΗΕ αναγνώρισε την κυβέρνηση Μακαρίου ως νόμιμη, παρά το γεγονός ότι θεμελιώδη του Συντάγματος αδρανοποιήθηκαν, με βάση το δίκαιο της ανάγκης.
Είναι ουσιώδες όμως να θυμόμαστε ότι η διεθνής κοινότητα, από το 1964 μέχρι σήμερα, θεωρεί την κατάσταση στην Κύπρο ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ. Πολύ περισσότερο μετά και την παρανομία της τουρκικής εισβολής του 1974 και της κατοχής που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αν το Κυπριακό κριθεί ως μη επιλυτέο πρόβλημα, η διεθνής κοινότητα θα κληθεί να αποφασίσει ποια κατάσταση θα θεωρεί πια ως ΜΟΝΙΜΗ διευθέτηση στην Κύπρο και τότε τα πράγματα ίσως να μην είναι και πολύ ευχάριστα για εμάς, ιδιαίτερα αν κριθούμε εμείς υπεύθυνοι για τη μη επίλυση του Κυπριακού.
Αν η διεθνής κοινότητα κηρύξει ως μη επιλυτέο το Κυπριακό, η Κυπριακή Δημοκρατία, όπως αυτή καθορίζεται από το ίδιο το Σύνταγμά της, θα πάψει να υπάρχει. Διότι αλίμονο και σ’ εμάς τους ίδιους αν συνεχίσει να υπάρχει, με αυτό το Σύνταγμα που έχουμε σήμερα. Αυτό θα σημαίνει ότι οι Τούρκοι θα έχουν ένα δικό τους κράτος στο βορρά, αναγνωρισμένο ή ήμιαγνωρισμένο (τύπου Ταϊβάν) κι εμείς την Κυπριακή Δημοκρατία στο νότο, ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΚΗ με τους Τουρκοκύπριους!
Άρα, αν το Κυπριακό κριθεί μη επιλυτέο, με δική μας ευθύνη, ξεχάστε την Κυπριακή Δημοκρατία. Θα πρέπει το Σύνταγμα της χώρας μας να αλλάξει αναγκαστικά καθώς και η γεωγραφική της έκταση. Τα σύνορά μας από την Κερύνεια θα βρεθούν στην Δερύνεια και στη Λήδρας και στον Αστρομερίτη και θα πρέπει οριστικά να χωνέψουμε άλλη μια ήττα του ελληνισμού, που θα χάσει τη μισή του πατρίδα στην Κύπρο. Από Κύπρος, θα γίνουμε νότια Κύπρος. Περιττό να πω ότι σε μια τέτοια περίπτωση το νέο ελληνοκυπριακό κράτος της μισής Κύπρου, θα πρέπει να ανταγωνίζεται με ένα τουρκικό κράτος στο βορρά που, στην εξέλιξη του χρόνου μπορεί να καταστεί πληθυσμιακά μεγαλύτερο και οικονομικά ισχυρότερο από το δικό μας, με τη στήριξη της τεράστιας τουρκικής οικονομίας.
Περιττό να πω ότι αυτός είναι ο στόχος της Τουρκίας κι αυτό θα προσπαθήσει να κάνει στη Γενεύη. Θα προσπαθήσει δηλαδή να ρίξει πάνω μας την ευθύνη ενός αδιεξόδου, ή – το χειρότερο- ενός ναυαγίου, ώστε να πετύχει τη διχοτόμηση της Κύπρου. Ως νομικό έρεισμα θα επικαλεστεί ακόμη και το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, που δίνει στους Τ/κ μερίδιο σε όλες τις εξουσίες. Θα ζητήσει αναγνώριση του ψευδοκράτους, ως αντιστάθμισμα για το μερίδιο εξουσίας που οι Τ/κ έχουν στην Κ.Δ. Όσοι δικοί μας, Έλληνες και Ελληνοκύπριοι, πιστεύουν ότι η λύση δύο ανεξάρτητων κρατών στην Κύπρο, δηλαδή η Διχοτόμηση, (όπως προτείνει ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος, ο δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός και άλλοι) είναι καλύτερη από την ομοσπονδία, πλανώνται πλάνην οικτράν και με την αυταπάτη τους αυτή μας οδηγούν στη χειρότερη ήττα της ιστορίας μας.
Ο πρόεδρος Αναστασιάδης καλείται να κάνει στη Γενεύη εξαιρετικά λεπτούς χειρισμούς. Από τη μια να υπερασπιστεί τις απόλυτα λογικές θέσεις αρχών της ελληνικής πλευράς κι από την άλλη να πείσει τη διεθνή κοινότητα ότι είναι απόλυτα ειλικρινής στην αναζήτηση μιας δίκαιης και λειτουργικής λύσης, προς το συμφέρον και των δύο κοινοτήτων. Λυπούμαι να πω ότι οι κομματάρχες που κουβάλησε εκεί μαζί του δεν είναι και οι καλύτεροι σύμβουλοι. Δυστυχώς δεν έχουν αποδείξει μέχρι στιγμής ότι διαθέτουν την απαιτούμενη πολιτική οξυδέρκεια και κρίση. Ανήκουν εξάλλου στην ίδια σχολή σκέψης που χάρισε στο παρελθόν νίκες στην Τουρκία και ήττες σ’ εμάς, βγάζοντας εκείνη από τη δύσκολη θέση και βάζοντας εμάς. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς θεωρούν τη διχοτόμηση σαν συγκριτικά καλύτερη λύση από την ΔΔΟ, ίσως να την θεωρούν κατα βάθος καλύτερη κι από την Κυπριακή Δημοκρατία του Συντάγματός μας.
Ο πρόεδρος Αναστασιάδης έχει πολύ σοβαρή δουλειά να κάνει στη Γενεύη. Από τους δικούς του χειρισμούς, εξαρτάται κυριολεκτικά το μέλλον του ελληνισμού σ’ αυτό το νησί. Ας σταματήσει λοιπόν να προσπαθεί να πείσει κάοιους κομματάρχες, διότι δεν τετραγωνίζεται ο κύκλος. Άλλα θέλει ο ίδιος, άλλα θέλουν αυτοί. Όσες φορές προσπάθησε να βρει την χρυσή τομή ανάμεσα σε δύο διαμετρικά αντίθετες απόψεις, έμεινε στο τέλος ο ίδιος εκτεθειμένος για ανακολουθία. Ο πρόεδρος πρέπει να επικεντρωθεί στο στόχο του να φτάσουμε σε λύση ή αν όχι, να είναι ξεκάθαρο πέραν πάσης αμφιβολίας ότι για τη μη λύση δεν ευθυνόμαστε εμείς. Μόνο έτσι θα μπορέσει να υπερασπιστεί την ιστορική συνέχεια αυτού του λαού στην πατρίδα του, μόνο έτσι θα διαφυλάξει και τη συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, είτε διά της μετεξέλιξής της σε ομοσπονδία, είτε δια της μη αναγνώρισης ή αναβάθμισης του Τ/κ ψευδοκράτους.