Ακούγοντας από το πρωί σήμερα τα.ηρωικά και πένθιμα άσματα από το κρατικό ραδιόφωνο σκέφτομαι ότι σ’ αυτό τον τόπο καταντήσαμε να γιορτάζουμε τις ήττες μας, να μας ανατριχιάζει το ατέλειωτό μας πένθος. Εγώ το λέω αυτολύπηση αυτό το πράγμα, που δεν ταιριάζει σ’ ανθρώπους και λαούς με αξιοπρέπεια.

Από την άλλη σκέφτομαι πως το κρίμα εκείνων που χάθηκαν είναι μεγάλο και κανείς δεν το πλήρωσε από τους φταίχτες. Αντίθετα, οι φταίχτες σε τούτο τον τόπο την έβγαλαν σε όλες τις περιπτώσεις καθαρή αφού απ΄το ελάχιστο ως το καθόλου τιμωρήθηκαν. Γιαυτό τα κρίματα πλήθυναν κι ο τόπος διαλύθηκε στο τέλος.

Άλλοτε οι ηλίθιοι, άλλοτε οι καιροσκόποι και τα λαμόγια, πήραν τις τύχες μας  στα χέρια τους, πότε με το έτσι θέλω και πότε με την δική μας έγκριση και έσπειραν την καταστροφή, αίμα και θάνατο και πόνο δίχως άκρη.

Σαν σήμερα η δεύτερη εισβολή, σαν σήμερα η πτώση του Βαρωσιού, σαν σήμερα η πτώση του αεροπλάνου, σαν σήμερα… πάντα κακό και θάνατος συνεπεία  αλόγιστων πράξεων και παραλείψεων…

Αν ήτανε να γεννούσε το πένθος μας σοφία για να γλυτώσουμε τ’ ανάλογα στο μέλλον; Μπα δεν νομίζω. Καλύτερα λοιπόν κλείσω το ράδιο. Βαρέθηκα πια. Πρέπει να σκεφτώ τι θα κάνω.