Διάβασα στο χθεσινό Φιλελεύθερο τη συνέντευξη του πρέσβη Τάσου Τζιωνή, στην οποία αναφέρθηκε και στο Κυπριακό. Είχα διαβάσει προηγουμένως στο Facebook, σε σχετική σύσταση του φίλου Λάζαρου Μαύρου, ότι ο πρέσβης εισηγείται αλλαγή τακτικής και στρατηγικής στο Κυπριακό κι ένιωσα την περιέργεια και το ενδιαφέρον να διαβάσω τι εισηγείται ένας άνθρωπος που είχε ως αντικείμενό του το Κυπριακό, ως στενός συνεργάτης του Τάσσου Παπαδόπουλου.

Ανακάλυψα λοιπόν ότι ο κ. Τζιωνής δεν εισηγείται απολύτως τίποτα. Τίποτα παραπάνω από το ότι πρέπει να αλλάξουμε τακτική και στρατηγική. Δεν μπήκε καθόλου στον κόπο να απαντήσει στο αυτονόητο, να αντιπροτείνει δηλαδή κάτι συγκεκριμένο, να μας πει λ.χ. «παρατάμε τις συνομιλίες για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και κάνουμε το τάδε πράγμα»…

Βεβαίως για να είμαι δίκαιος αναφέρεται στον αναβαθμισμένο ρόλο της Κύπρου και πολύ σωστά τονίζει την ανάγκη ενίσχυσης των συμμαχιών της χώρας μας, μέσα στο νέο γεωπολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται στην περιοχή. Αλλά ως εκεί. Δεν μας λέει τι λύση θα πρέπει να επιδιώξουμε, αφού θα έχουμε πια ισχυρότερες συμμαχίες. Δεν εισηγείται απολύτως τίποτα πέρα από το “ΟΧΙ”…

Αυτό βέβαια μου θυμίζει την εποχή που ήταν πρόεδρος ο Τάσσος Παπαδόπουλος, με σύμβουλο και συνεργάτη του τον κ. Τζιωνή. Τότε που (σωστά ή λανθασμένα – δεν το εξετάζω τώρα αυτό) φρενάραμε το Κυπριακό με το ΟΧΙ μας, αλλά μετά δεν ξέραμε τι να το κάνουμε. Με αποτέλεσμα να υποστούμε στη συνέχεια τις δύο μεγάλες ήττες της διακυβέρνησης Παπαδόπουλου, που ήταν το «απευθείας εμπόριο» της Ε.Ε. με τα κατεχόμενα και φυσικά στη συνέχεια η αναγνώριση της Τουρκοκυπριακής «Επιτροπής Αποζημιώσεων» από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί και η έξαρση της οικοδομικής δραστηριότας στα κατεχόμενα, πάνω σε δικές μας περιουσίες, όλα τα επόμενα χρόνια της διακυβέρνησης Παπαδόπουλου.

Για τις ωμές αυτές πραγματικότητες, για τις οποίες φέρει ευθύνη και ο ίδιος, ως συνεργάτης τότε του κ. Παπαδόπουλου, δεν είπε λέξη ο κ. Τζιωνής. Δεν απολογήθηκε και δεν εξήγησε γιατί υποστήκαμε εκείνες τις ήττες και γενικά γιατί δεν έφερε κανένα θετικό αποτέλεσμα για το εθνικό μας ζήτημα η τότε πολιτική. Εκτός αν δεν εφάρμοσαν αυτή την ευφάνταστη, “διεκδικητική πολιτική” τότε, οπότε θα πρέπει να μας εξηγήσει γιατί δεν την εφάρμοσαν. Μήπως επειδή εφαρμόζεται εξαιρετικά μόνο στα λόγια αλλά όχι στην πράξη κι είναι τελικά … ωραίο να λες μεγάλα λόγια, όταν δεν σε απασχολεί και πολύ το αν θα υπάρξει ή όχι αποτέλεσμα;