Ο Νικόλας Παπαδόπουλος διεξήγαγε μια προεκλογική εκστρατεία διαρκείας τεσσάρων ετών. Στην πραγματικότητα την ξεκίνησε από τις αρχές του 2014, όταν απέσυρε το ΔΗΚΟ από την κυβέρνηση. Για τέσσερα ολόκληρα χρόνια προσπάθησε ανεπιτυχώς να πείσει τους πολίτες για την ορθότητα των θέσεων του και να προβάλει τον εαυτό του σαν τον ικανότερο για να κυβερνήσει τον τόπο. Δεν απέτυχε απλώς. Απέτυχε παταγωδώς. Τερμάτισε τρίτος με διαφορά, καθώς δεν κατάφερε να πείσει ουτε καν τους ψηφοφόρους των κομμάτων που τον υποστήριξαν.
Μόλις ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα, ο ίδιος και το επιτελείο του επιδόθηκαν σε “κυνήγι μαγισσών”. Μέσα σε χρόνο ρεκόρ εντόπισαν τις “μάγισες” κι αφού τις πέρασαν από συνοπτικές διαδικασίες τις έκαψαν στην πυρά. Μάλιστα για την έξαλλη, εκδικητική τους αυτή συμπεριφορά επικαλέστηκαν την “οργή του δηκοϊκού κόσμου”. Στην πραγματικότητα οργή έχει μόνο ο Ν. Παπαδόπουλος και το επιτελείο του, που ονειρεύονταν την εξουσία κι έμειναν στα κρύα του λουτρού.
Ο δηκοϊκός κόσμος όχι μόνο δεν οργίστηκε αλλά τους έγραψε κυριολεκτικά στα παλιά του τα παπούτσια, όταν τον κάλεσαν να μην ψηφίσει κανέναν στον β’ γύρο. Οι μισοί δηκοϊκοί ψήφισαν τον Αναστασιάδη και το ένα τρίτο τον Μαλά. Εκείνοι που “οργίστηκαν” μαζί με τον κ. Παπαδόπουλο κι ακολούθησαν την οδηγία του να μην ψηφίσουν κανένα ήταν μόνο ένας στους έξι δηκοϊκούς, ή αν προτιμάτε μόνο το 15% των ψηφοφόρων του ΔΗΚΟ.
Στην πραγματικότητα οι φταίχτες για την ήττα του κ. Παπαδόπουλου ήταν κατά πρώτο λόγο ο ίδιος και κατά δεύτερο το επιτελείο του. Ο ίδιος διότι, στα τέσσερα χρόνια της προεκλογικής του εκστρατείας, επικοινωνιακά ήταν μονίμως αλαζονικός, εριστικός, ισοπεδωτικός, ανακριβής, διαστρεβλωτικός, μηδενιστής και δεν έλεγε σχεδόν ποτέ την αλήθεια. Προσέγγιζε τους πολίτες με έναν παλαιοκομματικού τύπου λαϊκισμό που απροκάλυπτα υποτιμούσε τη νοημοσύνη τους και τους έκανε να νιώθουν σαν ιθαγενείς που προσπαθεί ο εξυπνότερος από αυτούς πλανοδιοπώλης να τους πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Από πλευράς ουσίας, ήταν ολοφάνερα αδιάβαστος, ιδίως στα του Κυπριακού και σε καμία περίπτωση δεν έπεισε ότι διαθέτει τις ικανότητες να διαχειριστεί τα δύσκολα και πολύπλοκα προβλήματα αυτής της χώρας. Η εκδικητική μετεκλογική συμπεριφορά του, έφερε στο φως τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε τα εσωτερικά ζητήματα του κόμματός του. Σε όλη του την πολιτική παρουσία ως στέλεχος του ΔΗΚΟ, αρχικά ως αναπληρωτής πρόεδρος και στη συνέχεια ως πρόεδρος, ουδέποτε λειτούργησε συναινετικά. Λειτούργησε πάντοτε συγκρουσιακά και διαιρετικά. Αρχικά υπέσκαπτε τον Κάρογιαν και τις αποφάσεις του κι όταν έγινε ο ίδιος πρόεδρος του κόμματος, παραγγώνισε και παραμέρισε ιστορικά στελέχη, στήνοντας γύρω του μια ομάδα η οποία ανέλαβε να διαχειρίζεται το κόμμα, λες κι ήταν ποδοσφαιρικός σύλλογος που έγινε εταιρία. Με παρόμοιο τρόπο λειτούργησε και εκτός κόμματος. Συγκρουσιακός κι επιθετικός εναντίον όλων, δεν κατάφερε να χτίσει γέφυρες με κανέναν, εκτός από κάποια μικρότερα κόμματα του ακραίου “ενδιάμεσου” χώρου, που απλά υποκλίθηκαν στην υποψηφιότητά του.
Το επιτελείο του ευθύνεται για το ότι σχεδίασε και στήριξε αυτή την εντελώς λανθασμένη επικοινωνιακή τακτική, την οποία ακολουθούσαν κι οι ίδιοι πιστά, λες κι ήταν τα “οργισμένα νιάτα” που θα ξήλωναν το κατεστημένο, την ίδια στιγμή που η τακτική τους μύριζε από μακριά ναφθαλίνη του κατεστημένου και του παλαιοκομματισμού.
Η δική μου προσωπική εκτίμηση, με την εικοσιπεντάχρονη εμπειρία μου στον τομέα της μαζικής επικοινωνίας, είναι πως ο κ. Παπαδόπουλος στην πραγματικότητα δεν εκφράζει ούτε τους μισούς από εκείνους που τον ψήφισαν. Οι περισσότεροι τον ψήφισαν εξ ανάγκης διότι δεν είχαν άλλη επιλογή, καθώς δεν εμπιστεύονται τον Αναστασιάδη και το ΑΚΕΛ, ενώ η επιλογή Λιλλήκα ήταν χαμένη ψήφος. Όσους κι αν διώξει από το ΔΗΚΟ, όσο κι αν επιβάλει διά πυρός και σιδήρου την εξουσία του μέσα στο κόμμα, ο μεγαλύτερός του εχθρός θα είναι πάντα εκεί, να τον υπονομεύει και να του χαλά τα ευγενή (ή όπως αλλιώς θέλετε χαρακτηρίστε τα) σχέδια. Κι ο μεγαλύτερός του εχθρός είναι αυτός που βλέπετε στη φωτογραφία.