Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, ο Λάζαρος Μαύρος κι εγώ…

11:20 AM | |

ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣΣε μια ανάρτηση της στο Facebook, η φίλη Kατερίνα Ηλιάδη έκανε αναφορά σε κάτι που διάβασε από εφημερίδα ο αγαπητός μου Λάζαρος Μαύρος​ στην εκπομπή του και που παραλλήλιζε την έναρξη των συνομιλών με την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Έγραψα κι εγώ λοιπόν κάτω από την ανάρτηση (ανάμεσα σε σχόλια άλλων) το εξής σχόλιο: “Να τερματίσουμε άμεσα τις συνομιλίες και να περιμένουμε τον μαρμαρωμένο βασιλιά”. Ο Λάζαρος απάντησε με δικό του σχόλιο ότι θα μας αφιερώσει το εξαιρετικό πραγματικά έργο του Σταμάτη Σπανουδάκη “Μαρμαρωμένος Βασιλιάς” και πιο συγκεκριμένα το τραγούδι “Θα ‘ρθεις σαν αστραπή”.

Είναι αλήθεια ότι μου αρέσουν κι εμένα πολύ τα ωραία άσματα που αναφέρονται στους αγώνες και στα εθνικά ιδεώδη των Ελλήνων. Τα τραγούδησα κι εγώ πολλές φορές σε εκδηλώσεις. Οφείλω όμως να πω ότι η αγωνία μου για το μέλλον αυτού του τόπου είναι απείρως μεγαλύτερη από την τέρψη ή και το αίσθημα εθνικής ανάτασης που μου προσφέρουν τα τραγούδια. Επανήλθα λοιπόν στην ανάρτηση και έγραψα το πιο κάτω σχόλιο:

 Η αναφορά μου στον Μαρμαρωμένο Βασιλιά είναι ένας δικαιολογημένος σαρκασμός ενός ανθρώπου που νιώθει πικραμένος και εξαπατημένος, από παιδί, από τότε που έζησε την τούρκικη εισβολή κι είδε την επικρατούσα άποψη να είναι υπέρ της … ΑΝΑΒΟΛΗΣ της οποιασδήποτε ουσιαστικής δράσης για τερματισμό της κατοχής και επιστροφής όλων (Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων) στις πατρογονικές τους εστίες. Κάτι Λυσαρίδηδες, Τάσσοι, Δούντες κλπ, έπεισαν τότε τον Μακάριο ότι θα ήταν καλύτερα να περιμένουμε τις καλύτερες συγκυρίες. Τότε που δεν υπήρχαν ακόμη έποικοι, τότε που οι εκτοπισμένοι (και στις δύο κοινότητες) ήταν ακόμη με τις βαλίτσες στο χέρι (όσοι πρόλαβαν να πάρουν βαλίτσες φεύγοντας).

Πέρασαν 41 χρόνια και οι καλύτερες συγκυρίες, σύμφωνα με την συγκεκριμένη σχολή σκέψης, δεν ήρθαν ακόμη και δεν είναι καν ορατές στον μακρινό ορίζοντα. Τα αγωνιστικά συνθήματα λοιπόν αποδείχτηκαν κάλπικα, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το άλλοθι για μια ανάξια της ιστορίας μας και του χρέους μας δειλία: αφήστε τον αγώνα να τον κάνουν τα τρισέγγονα των τρισεγγόνων μας! Προς το παρόν μπορούμε να εκτονονώμαστε στους επικήδειους, στα μνημόσυνα, στις αντικατοχικές εκδηλώσεις, με ωραία παχιά λόγια.

Βεβαίως η δειλία είναι η … καλή ερμηνεία αυτής της πολιτικής, διότι εμένα δεν μου το βγάζει κανείς από το νου ότι στην πραγματικότητα επιδιώχθηκε η συγκάλυψη μιας ηθελημένης πορείας προς τη μονιμοποίηση της διαίρεσης, της διχοτόμησης δίχως την υπογραφή μας. Πολιτική που βεβαίως προϋπήρχε του πραξικοπήματος, εξ’ ου και το πραξικόπημα έγινε για να εξυπηρετήσει ακριβώς αυτή την εξέλιξη.

Η σπουδή των ιδίων πάντα πολιτικών δυνάμεων να στραγγαλίζουν κάθε φορά στην κούνια της την όποια πρωτοβουλία για λύση του Κυπριακού, με παράλληλη εκτόνωσή τους σε συνθήματα κενά περιεχομένου που δεν παραπέμπουν σε οιασδήποτε μορφής εναλλακτική δράση, μοιάζει με βολικότατη αναβολή του χρέους μας για το απώτερο μέλλον, με την πεποίθησή ότι δεν χρειάζεται να κουραζόμαστε σήμερα εμείς, αφού θα έρθει κάποτε, κάποια στιγμή, ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς να καθαρίσει για πάρτη μας.

Ακολούθησε νέο σχόλιο από τον Λάζαρο Μαύρο:

Ο κ. Κωνσταντίνος (όχι ο Δραγάτσης Παλαιολόγος αλλά ο κ.) Οδυσσέως ξέχασε δύο πράγματατα για την 41ετία 1974 – 2015. ΠΡΩΤΟΝ ότι καθ’ όλην την 41ετία δύο ήσαν τα μεγαλύτερα κόμματα: ΔηΣυ-ΑΚΕΛ. ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Ότι στη διάρκεια της 41ετίας είχαμε (α) Μια 5ετία Γ. Βασιλείου (β) Μια 10ετία Γλαύκου Κληρίδη (γ) Μια 5ετία Χριστόφια και (δ) Μια ήδη 2ετία Αναστασιάδη… Η υπενθύμιση όλως ιδιαιτέρως κηδόμενοι της Μνήμης του (ιδού κι η σημασία του ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ) Μιχάλη Δούντα.

Η απάντησή μου σ’ αυτό είναι η πιο κάτω:

Απλά να θυμήσω ότι οι πρωτοβουλίες για λύση του Κυπριακού εξελίχθηκαν κατά τα έτη 1978, 1983 και 1985 και τις απέρριψε ο Σπύρος Κυπριανού (στη συνέχεια και ο Ντενκτάς με την Τουρκία), το 1993 και την απέρριψε ο Γλαύκος Κληρίδης, όπως είχε δεσμευθεί στους ψηφίσαντες αυτόν ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ (μετά την απέρριψε και το Ντενκτάς με την Τουρκία) και βεβαίως το 2003 όταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος ανέστησε εκ νεκρών το σχέδιο ΑΝΑΝ (με δύο επιστολές του προς τον Κόφι Ανάν), για να το οδηγήσει ενώπιον του λαού το 2004 καλώντας τον να πει ΟΧΙ.

Η ιστορική αλήθεια λοιπόν τεκμηριώνει ότι από τις 5 πρωτοβουλίες οι 4 απορρίφθηκαν από προέδρους της λεγόμενης “σκληρής γραμμής” οι οποίοι όλως τυχαίως υπέγραψαν και τις συμφωνίες υψηλού επιπέδου με την άλλη πλευρά. Την μία εκ των πέντε την απέρριψε ο Γλαύκος Κληρίδης, τοις των αυτού συνεταίρων ρήμασι πειθόμενος…

Επίσης η ιστορική αλήθεια τεκμηριώνει ότι, ακόμη και οι πρόεδροι της άλλης γραμμής, ήταν δέσμιοι των κομμάτων που τους στήριξαν και επίσης ότι, μετά το 1985, λόγω και της τουρκικής αδιαλλαξίας περνούσαν πολλά χρόνια για να επαναρχίσει πρωτοβουλία. Βασικά δηλαδή υπήρξαν από τότε μέχρι και σήμερα 3 πρωτοβουλίες, με τελευταία την τρέχουσα…

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *