Μας κακοφαίνεται όταν αναφέρεται η Κύπρος σαν πλυντήριο βρόμικου χρήματος, σαν μια χώρα στην οποία η μαφία κάνει τις δουλειές της με άνεση, σε ρεπορτάζ και σε σήριαλ που παίζουν διεθνώς, Δε μας φταίνε δηλαδή αυτοί που μας κατάντησαν έτσι, μας φταίνε αυτοί που μας δακτυλοδείχνουν. Δεν καταλαβαίνουμε ότι «ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι».
Η αλήθεια ωστόσο είναι πως, όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτός ο τόπος, εθνικά, οικονομικά και κατ’ επέκτασιν κοινωνικά, πηγάζουν από τη διαφθορά, από το γεγονός δηλαδή ότι υπάρχουν εδώ δύο πολιτικοοικονομικά κατεστημένα, ένα στην ελληνοκυπριακή και ένα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, που λειτουργούν όπως η μαφία και κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι έχουν και αλισβερίσια με την πραγματική μαφία.
Η δική μου ανάγνωση της ιστορίας, από το 1960 μέχρι σήμερα, λέει η στρατηγική της Τουρκίας ήταν να επαναφέρει την Κύπρο κάτω από τον δικό της έλεγχο, μέσω αρχικά της διχοτόμησης του νησιού και στη συνέχεια με την αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα, με παράλληλη ενίσχυση της ανταγωνιστικής ισχύος του δικού της κράτους εδώ, για να το καταστήσει οικονομικά ισχυρότερο από το δικό μας.
Τον τουρκικό στόχο υποβοήθησε όχι μόνο το ντενκτασικό κατεστημένο αλλά και το ελληνοκυπριακό, που έστησε στην Κύπριακή Δημοκρατία ένα μαφιόζικο σύστημα νομής της εξουσίας, με υπόγειες καταχρηστικές διαδικασίες. Με άλλα λόγια, όπως οι μαφίες χωρίζουν τα ταράφια τους στις χώρες όπου δρουν, έτσι και στην Κύπρο τα δύο κατεστημένα χώρισαν κανονικότατα τα ταράφια τους ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, προκαλώντας τις διακοινοτικές ταραχές και την ανώμαλη κατάσταση που οδήγησε στον οριστικό γεωγραφικό διαχωρισμό του 1974.
Τα τελευταία ρεζιλίκια και η κατάσταση χάους που επικρατεί τώρα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, φέρνουν στην επιφάνεια τη σχέση του εκεί πολιτικοοικονομικού κατεστημένου με τη μαφία, η οποία χρονολογείται, όπως λένε, από την εποχή του Ραούφ Ντενκτάς. Αυτή την κατάσταση παρέδωσε στους διαδόχους του ο ηγέτης διχοτόμησης και προφανώς το σύστημα συντηρείται. Όπως σε εμάς εδώ, έτσι κι εκεί, γίνεται κανονικό πλιάτσικο με το δημόσιο χρήμα. Σκεφτείτε ότι ακόμη κι ο (πολλαπλώς διεφθαρμένος) νεοσουλτάνος της Άγκυρας κατσάδιασε αρκετές φορές τους Τουρκοκύπριους πολιτικούς ότι η οικονομική βοήθεια, που τους στέλνει η Τουρκία, κατατρώγεται με χρυσές μασέλες από την εκλεκτή ελίτ του κατεστημένου. Από κάποια φάση και μετά φαίνεται ότι ο Ερντογάν προτίμησε να σταματήσει να κατσαδιάζει και άρχισε να χρησιμοποιεί τα χρήματα του τουρκικού λαού για εξαγοράζει συνειδήσεις στο ψευδοκράτος.
Όπου ωστόσο ανθεί η διαφθορά, ξεκινά ο κατήφορος. Όπως καταρρέει πλέον η τουρκική οικονομία, με προσωπική ευθύνη του Ερντογάν, καταρρέει μαζί και η οικονομία του ψευδοκράτους, μέσα σε μια κατάσταση γενικής διάλυσης και με έναν γνωστό, κορυφαίο Τούρκο αρχιμαφιόζο να αναρτά στα κοινωνικά δίκτυα βίντεο με πολιτικούς να αυνανίζονται μπροστά σε γυμνές γυναίκες. Να απειλεί μάλιστα αυτός ότι έχει άλλα 20 βίντεο ακόμη να αναρτήσει, διότι θέλει, λέει, να καθαρίσει την Κύπρο από τη βρομιά, από τον τζόγο και τα ναρκωτικά, για τα οποία κατηγορεί (αυτός ο αρχιμαφιόζος) τους πολιτικούς για τη διαπλοκή τους με τη μαφία.
Επειδή κάποιοι εδώ μπορεί να χαιρεκακούν με τη θλιβερή αυτή κατάντια στα κατεχόμενα, θα ήθελα να επισημάνω ότι και στη δική μας πλευρά τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά. Η οικονομική κατάρρευση του 2013 δεν ήταν συνέπεια της διεθνούς οικονομικής κρίσης, που ξεκίνησε το 2008, όπως έλεγε η κυβέρνηση Χριστόφια. Ήταν το αποτέλεσμα της διαπλοκής του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου με διεθνείς απατεώνες, κυρίως τότε με Ρώσους, οι οποίοι σήκωσαν τα λεφτά τους από την πατρίδα τους και τα ξέπλεναν σε διάφορα πλυντήρια στον κόσμο, ανάμεσα στα οποία ήταν και το πλυντήριο Κύπρος. Τότε ο Βλαντιμίρ Πούτιν καλούσε αυστηρά τους «κυρίους» αυτούς να επιστρέψουν τα λεφτά τους στη Ρωσία κι εμείς τους είχαμε στη Λαϊκή και εν μέρει στην Τράπεζα Κύπρου.
Θυμίζω ότι είχε προηγηθεί στις αρχές της δεκαετίας του 2000 το μεγαλύτερο στην ιστορία ξέπλυμα βρόμικου χρήματος, τα χρήματα του σερβικού λαού, τα οποία έκλεψε ο δικτάτορας Μιλόσεβιτς και ξεπλύθηκαν και πάλι στην τράπεζα της ντροπής, τη Λαϊκή. Για όλα αυτά μας είχαν στην μπούκα και ο Πούτιν και η Ευρώπη ακόμη και οι φίλοι μας οι Σέρβοι και βεβαίως μας περίμεναν στην γωνιά, την ώρα που ξέσπασε η κρίση, ενώ εμείς οι αφελείς πιστεύαμε ότι ο Πούτιν θα μας βοηθούσε, δίνοντας μας δάνειο, για να μην μας κατέβει η Τρόικα.
Τη φούσκα του τραπεζικού τομέα την κάλυπτε σύσσωμη η πολιτική ηγεσία, η οποία μάλιστα πήρε από τις τσέπες μας 1.8 δισεκατομμύρια ευρώ για να στηρίξει την μαφιόζικη τράπεζα και μερικές άλλες εκατοντάδες εκατομμύρια για να στηρίξει την Τράπεζα Κύπρου και την Κεντρική Συνεργατική. Όταν όμως οι Ρώσοι άρχισαν να αποσύρουν τα λεφτά τους, η φούσκα έσπασε και τη νύφη την πλήρωσε (όπως πάντα) ο αφελής λαός, που εμπιστεύεται την πολιτική του ηγεσία, την ψηφίζει με κλειστά μάτια και νομίζει ότι ζει στη νήσο των αγίων. Την ώρα που έκλεισαν τις πόρτες και τις ATM οι τράπεζες και δεν μπορούσαμε να βγάλουμε παραπάνω από 300 ευρώ τη μέρα, κάποιοι έβγαλαν δισεκατομμύρια. Οικονομίες ανθρώπων που δούλευαν μια ζωή, εξαφανίστηκαν σε μια νύχτα.
Πριν ακόμη ζήσουμε εκείνο το κακό και συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 2012, έγραψα ένα άρθρο με τίτλο «Η Κύπρος χρειάζεται αδιάφθορο ηγέτη» (διαβάστε το, αν θέλετε, εδώ: http://bit.do/ziteitai-adiafthoros). Στο άρθρο μου εκείνο προειδοποιούσα απεγνωσμένα ότι η διαπλοκή και η διαφορά οδηγούν την Κύπρο σε οικονομική καταστροφή και ότι στις προεδρικές εκλογές που θα γίνονταν έξι μήνες αργότερα, θα έπρεπε να εκλέξουμε έναν αδιάφθορο ηγέτη, ο οποίος θα είχε τα κότσια να πολεμήσει το μαφιόζικο κατεστημένο. Πέρασαν από τότε 9 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων έγραψα δεκάδες άρθρα και σχόλια για το πού μας οδηγεί η αρρωστημένη αυτή κατάσταση που συντηρείται.
Η καταστροφή της οικονομίας το 2013, τα κοινωνικά παντοπωλεία και η δυστυχία του κόσμου δεν προβλημάτισαν διόλου την ηγεσία αυτού του τόπου. Το σύστημα συνέχισε να λειτουργεί όπως στήθηκε από το 1960, με αποτέλεσμα τα «νάμια» μας να βγαίνουν ακόμη παγκοσμίως και σε σοβαρότατα forum και θεσμούς, άλλοτε λόγω της κατάχρησης του (χρήσιμου) προγράμματος πολιτογραφήσεων, άλλοτε για τις διευκολύνσεις που κάναμε σε διεθνείς εγκληματίες, με τους οποίους είχαμε «εγκάρδιες σχέσεις» και ούτω καθεξής.
Τίποτε δεν αλλάζει σε τούτο τον τόπο. Καθώς η πορεία προς τη διχοτόμηση συνεχίζεται (και φαίνεται πια να πλησιάζει τον τελικό προορισμό), κάθε 5-6 χρόνια σκάει μια βόμβα που οδηγεί την οικονομία σε μικρή η μεγάλη κρίση, την οποία πληρώνει πάντα και ανελλιπώς ο απλός πολίτης, ο κανονικά φορολογούμενος, ο περήφανος και αδούλωτος κυπριακός λαός.