«Ξέρω πολλά…». Μια φράση κλισέ στην κυπριακή πολιτική κουλτούρα. Την έχουμε ακούσει πολλές φορές από πολιτικούς και παρακοιμώμενους, όταν ένιωθαν στριμωγμένοι. Τάχα «έχω κι εγώ ράμματα για την γούνα σας», τάχα «κλείστε το στόμα σας για να το κλείσω κι εγώ». Δε μπόρεσε λοιπόν κι ούτε θα μπορούσε να μην την πει κι ο Νίκος Χριστοδουλίδης, όταν τον ρώτησαν γιατί ξεκατινιαζόταν, δίνοντας οδηγίες σε ψεύτικα προφίλ να σπιλώνονται ηθικά πολιτικοί του αντίπαλοι και μη φιλικοί του δημοσιογράφοι.

Ναι, βεβαίως και ξέρει πολλά. Πώς να μην ξέρει ο εκλεκτός του κατεστημένου; Ο φέρελπις διάδοχος, ο συνεχιστής της παντοκρατορίας του βαθέως κράτους; Ναι, ξέρει και μας το λέει έτσι, στην ψύχρα. Τύπου ξέρω αλλά δε θα πω. Κλείστε το στόμα σας εσείς οι άλλοι, για να το κλείσω κι εγώ. Κι όλοι εσείς οι τηλεθεατές, που με ακούτε να το λέω τόσο ωμά, εσείς οι σιωπηλοί αμνοί που θα με ψηφίσετε, επειδή με θεωρείτε κάτι διαφορετικό από τους άλλους, να ξέρετε ότι δε θα πω τίποτε. Διότι πολύ απλά είμαι κι εγώ κατεστημένο μη σας πω και πιο κατεστημένο από το κατεστημένο.

Τον Ν. Χριστοδουλίδη τον έβαλε στην πολιτική ο Αβέρωφ. Μην κοιτάτε που του δάγκωσε το χέρι μετά. Μακάρι να ήταν μόνο η αχαριστία το θέμα του. Τον διόρισε σε διευθυντική θέση στον Συναγερμό. Σύντομα όμως τον ζήτησε ο Αναστασιάδης και ανέλαβε το διπλωματικό γραφείο στο προεδρικό, για να τον διορίσει ένα χρόνο μετά κυβερνητικό εκπρόσωπο. Από τη θέση εκείνη δεν έσπασε ποτέ αυγά, δεν συγκρούστηκε με την αντιπολίτευση, στα δύσκολα -θυμάστε- έβγαινε μπροστά ο Βίκτωρας να καθαρίσει.

Στη δεύτερη θητεία του Αναστασιάδη ζήτησε το Υπουργείο Εξωτερικών, που παραδοσιακά κάνει τους υπουργούς του συμπαθητικούς. Διότι δε θα είχε να συγκρουστεί με κανέναν στο εσωτερικό, όπως αν ήταν π.χ. ο Υπουργός Εσωτερικών, ή Εργασίας, ή Γεωργίας, ή Συγκοινωνιών, που θα είχε να κάνει με συντεχνίες, εργοδότες, δημάρχους, μουχτάρηδες, με το κάθε κατεστημένο που διαθέτει βασίλεια στην Κύπρο. Όχι! Δεν ήθελε να αναλώσει σε αυτά το «πολιτικό του κεφάλαιο». Ήθελε να γίνει πρόεδρος…

Ζήτησε το υπουργείο από το οποίο μπορείς να πουλάς πατριωτισμό, σε τιμές ευκαιρίας, πράγμα το οποίο βεβαίως έκανε ο κ. Χριστοδουλίδης σαν αριστούχος της κυπριακής πολιτικής κουλτούρας, που θέλει τον πολιτικό να δουλεύει ψιλό γαζί του ιθαγενείς. Για τέσσερα χρόνια «στρίμωχνε» την Τουρκία και για τέσσερα χρόνια η Τουρκία αλώνιζε μέσα στην ΑΟΖ μας και στο τέλος μπήκε και στο Βαρώσι, επί υπουργίας του κ. Χριστοδουλίδη, που μας έλεγε ότι οι τουρκικές απειλές είναι πυροτέχνημα.

Τον κ. Χριστοδουλίδη τον έβαλε στην πολιτική ο Αβέρωφ και στη συνέχεια τον στήριξε ο Αναστασιάδης ως έναν από τους πιο στενούς του συμβούλους και συνεργάτες, εξ’ ου και δηλώνει περήφανος για τα έργα και τις ημέρες της προεδρίας Αναστασιάδη. Τουλάχιστον σ’ αυτό δεν υπήρξε αχάριστος. Προφανώς διότι χρειάζεται και συναγερμικές ψήφους…

Σήμερα τον στηρίζουν ως υποψήφιο για την προεδρία τα κόμματα του διχοτομικού κατεστημένου. Όχι μόνο διότι πέρασε τις εξετάσεις της σχολής «λέμε ότι θέλουμε λύση, αλλά στην πραγματικότητα πάμε όπως πάμε ώσπου να είναι η διχοτόμηση αναπόφευκτη». Αλλά και επειδή κατάφερε να δικτυωθεί με την επιδεξιότητα του πολιτικώς επιτήδειου, σε όλα τα στρώματα του κατεστημένου και μέσω αυτών να κατέβει και στη βάση των ψηφοφόρων.

Ως μέλος της κυβέρνησης, έχτισε καλές σχέσεις με μητροπολίτες, επιχειρηματίες, ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά στο κράτος και στις τοπικές κοινωνίες. Με εργασιακό παρελθόν έμμισθου, κατεβαίνει στην προεκλογική με ένα ολοφάνερα τεράστιο προϋπολογισμό, κάτι που ωστόσο δεν προβληματίζει εκείνους που τον θεωρούν διαφορετικό από τους άλλους του κατεστημένου. Νομίζουν ότι αυτόν δεν τον σπονσάρει το κατεστημένο. Νομίζουν ότι βρήκε μια βρύση που τρέχει λεφτά.

Εκεί που έπρεπε να αποδείξει την επάρκεια και την αποτελεσματικότητα του ως πολιτικό πρόσωπο ο Ν. Χριστοδουλίδης, ως Υπουργός Εξωτερικών, υπήρξε μια τραγική μετριότητα, με αλλεπάλληλες δηλώσεις που τις διέψευδε λίγο καιρό αργότερα η ίδια η πραγματικότητα. Ωστόσο έχει ένα μαγικό χάρισμα:

Μπορεί να πείθει εύκολα και πολλούς ότι είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που βλέπουν μπροστά τους. Να πείθει εκείνους που κατακρίνουν τον Αναστασιάδη, ενώ ήταν ο πιο στενός του συνεργάτης. Να πείθει ότι δεν είναι κατεστημένο, ενώ είναι ο εκλεκτότατος του κατεστημένου. Να πείθει ότι δεν έχει πίσω του συμφέροντα να τον στηρίζουν, ενώ ξοδεύει έναν πακτωλό χρημάτων για την προεκλογική του. Να πείθει ότι είναι το «νέο» στην πολιτική, ενώ λέει «ξέρω πολλά αλλά δε θα τα πω».